woensdag 19 september 2018

Bollo en Dunya knuffelen wat af in de vakantie. Een dag niet geknuffeld is een dag niet geleefd!

Een heerlijke zomervakantie

Het was een geweldige zomervakantie. Niet al te vol gepland en toch erg genoten. Naar de Lookout, schommelen over de dakrand boven Amsterdam. Naar This is Holland, Nederland in vogelvlucht. Met Alice naar de Efteling, tot 23 uur! Een weekje dagkamp, wat geweldig was. En dan nog dat weekje in een bungalow: ik lekker op de bank met een boek, Dunya naar alle kinderactiviteiten die er voor haar leeftijd zijn. Knuffelen met Bollo, zwemmen met vakantievrienden, knutselen in de Bollo-club en natuurlijk het weerzien met Celine, de vaste medewerkster van Fun & Entertainment. Elke dag zijn we benieuwd wie er in het Bollopak zit. Dat is wat nieuws, want voorheen vroeg Dunya zich dat nooit af.

Knuffelen met Bollo

“Dat was Boas” zeg ik tegen Dunya. Ze knikt. Een kwestie van observeren, dan herken je de medewerkers al snel. Als we op een dag bij de speeltuin aankomen zit Bollo op een stoel. Het wachten is op Celine die vandaag zou komen. Zodra Bollo Dunya in het vizier krijgt springt hij op en spreidt zijn armen. “Is Celine er al?” vraagt een jongen aan een andere medewerker. Ik bijt op mijn lip om mijn glimlach te verbergen als ze zegt dat ze zo wel zal komen. Bollo doet net alsof hij Dunya deze week voor het eerst ziet, dus het is niet moeilijk te raden wie er in dat pak zit vandaag. Als Bollo vertrokken is zegt Dunya. “Volgens mij was dat Celine….”

Fiets gestolen

Als we thuiskomen en we even naar de supermarkt lopen checken we onze fietsen. Het is een enorme klap als we ontdekken dat Dunya’s fiets weg is. Maar dan ook echt weg. Natuurlijk had ze ‘m goed geparkeerd en de vragen als “Stond ie op slot?” zijn ook nogal overbodig. Als het al gebeurt dat ie een keer niet op slot staat, dan zeker niet als we op vakantie gaan. Alles is dubbel gecheckt. Fiets weg, inclusief sloten. Niks meer te vinden. De volgende dag meteen een nieuwe fiets gekocht. Een zwarte. We durven het niet meer aan om een mooie fiets te kopen. Maar zijn er behoorlijk stuk van.

Begrafenis

De rest van de week staat in het teken van het overlijden en het afscheid nemen van oom Roel. Ik ben dankbaar voor Dunya’s hand in de mijne tijdens de begrafenis. Ik denk dat ik wel uitgehuild ben als we in de kerk komen, maar zodra ik vol goede moed mijn mond opendoe om te zingen stromen de tranen weer. Ook het gemis van tante Frouwke speelt hierbij een rol. Oom Roel is er niet meer bovenop gekomen en nu zijn ze weer samen. Met Wieke, hun dochter, mijn nichtje waar Dunya naar vernoemd is in haar derde naam. Voor de laatste keer naar het grote huis in Den Helder. Ik ben enorm verdrietig. De volgende dag zoek ik een plekje achterin de kerk. In het koor zingen durf ik nu niet aan. Ook hier merk ik dat het zingen nog niet gaat. Gelukkig val ik niet zo op omdat ik verstopt zit. Onderweg naar huis is er opeens de afleiding.

Huisartsenpost

Een fietser fietst te hard een bocht in en gaat onderuit. Dunya remt uit alle macht maar kan niet voorkomen dat ze met haar been tegen zijn trapper botst. Allerlei mensen willen zich over de fietser bekommeren, maar hij lacht, springt op zijn fiets en scheurt weg. Dunya roept mij en loopt met haar fiets aan de hand naar mij toe. Haar been bloedt, twee diepe sneden. Drie kwartier sta ik in de wacht bij de Huisartsenpost, dan krijg ik een assistente aan de telefoon die tegelijkertijd de noodlijn moet beantwoorden en mij daarom weer in de wacht zet.

Naar de dokter

Als we eindelijk bij de dokter zitten met haar vader en Fawad, die toevallig in Nederland zijn, legt ze uit wat er is gebeurd. “Hoe laat was dat?” vraagt de coassistent. “Kwart over één ongeveer” vertel ik. “Hebt u toen meteen gebeld?” vraagt hij. “Ja, maar ik stond drie kwartier in de wacht” antwoord ik. De arts en coassistent schrikken. Ze besluiten om de wondjes te lijmen en niet te hechten. Eerst worden ze geplakt en daarna plakken ze er hechtpleisters op. Het doet pijn en Dunya roept: “Au, au, au!” terwijl ik haar afleid en zorg dat ze haar been niet ziet. Ondanks de pijn laat ze geen traan. Haar broertje zegt in de auto dat ze net een baby was. Maar ik zeg dat als iemand pijn heeft ze gewoon au mag zeggen en ook mag huilen. Stoere jongen met zijn zes jaar. Hij kroop bijna in de jas van zijn vader toen we bij de dokter waren. Maar zo in de auto doet hij alsof hij heel dapper is. Dunya haalt haar schouders op. “Dat begrijp je nog niet zo goed, want je bent nog klein…” reageert ze. En daarmee heeft ze het laatste woord in deze discussie.

Nieuw schooljaar

Dan begint het nieuwe schooljaar. Dunya gaat haar laatste jaar in op de Wereldschool. Met juf Tanja, omdat juf Hanna onverwacht naar een andere school is gegaan. Natuurlijk had ik al een voorgevoel dat er iets speelde die laatste dag voor de vakantie, maar heb het overboord gezet en genoten van de vakantie. Een paar dagen voor het nieuwe schooljaar komt er een mail van de directrice. De formatie heeft een metamorfose ondergaan. Suprise! Dunya ziet het als eerste. “Groep 7/8 juf Tanja???? Waaaat????” Snel naar beneden scrollen voor de toelichting. Inderdaad, juf Tanja wordt haar nieuwe juf. In groep zes hebben ze iets opgebouwd samen en ik denk dat ze het in groep acht ook heel goed gaan doen samen.

Groep vier

Ik begin in groep vier op mijn school. Dit wordt een leuk schooljaar! Ik vind het allemaal schatjes en ze zijn nog zo klein. Heerlijk die koppies. We doen rekenen, taal, spelling, Estafette, enzovoort. Het is allemaal nieuw voor ze. Sommige kinderen vragen veel aandacht op didactisch gebied, andere kinderen hebben juist aandacht en liefde nodig. Waar een leerkracht geen tijd heeft, spring ik graag in dat gat. Kom maar bij mij, wat is er aan de hand? Waarom ben je zo boos? En het kind kalmeert. Dat is wat ze nodig hebben: een luisterend oor, ze willen gehoord worden. Wie niet? Deze school is ideaal. Extra hulp geven aan kinderen ligt mij het beste. Ik geniet van de kinderen en van mijn werk. Een eigen lokaal zelfs! Heerlijk is dat. Fijn om na het verdrietige weekend weer afleiding te hebben door lekker te kunnen werken.

Natuur en dieren

Dit jaar zoeken we een volgende school uit. We moeten hard werken voor een goed advies. Alles is relatief. Daarover laten we ons nog niet uit, dat houden we binnenshuis. In elk geval denk ik dat we een school moeten vinden waar ze aandacht hebben voor natuur en dieren. Nog steeds werkt Dunya maandelijks in het plantsoen voor de deur en van de werkgroep krijgt ze eigen tuingereedschap. Een fantastisch cadeau! Dolfijnentrainer lijkt Dunya bij nader inzien toch niet zo geweldig, maar iets met dieren wel. Geen dierenarts want ze houdt niet van bloed. Ik denk dat we er wel uitkomen. Volgend schooljaar begint een heel nieuw leven voor ons. Maar voor nu genieten we van dit laatste schooljaar waarin allerlei leuke gebeurtenissen op stapel staan! Dunya is er klaar voor: Groep acht: hier ben ik!

vrijdag 10 augustus 2018

Op dagkamp in de Kennemerduinen



Jeugdduin 2


Een beetje witjes en stilletjes zit Dunya in de bus achter het raampje. Ik knik haar bemoedigend toe. Ze is al zo vaak op kamp geweest, maar die eerste dag blijft spannend. Bovendien is dit een ander kamp dan voorheen. Dit jaar gaat ze naar de Kennemerduinen. Ik weet zeker dat het leuk wordt. Ze gaat ervan genieten, ze maakt vrienden en vriendinnen en komt met veel energie en enthousiaste verhalen terug. Maar voor het zover is moet ze dit moment door. In een bus met onbekende kinderen, waarvan een aantal elkaar toch al kent van school of uit de buurt, moet ze toch moed verzamelen. Als er maar leuke kinderen zijn die met haar willen spelen. “Het is nog nooit gebeurd dat je geen vriendinnen had!” stel ik haar gerust. Ik heb op aanraden van een vriendinnetje van Dunya gekozen voor kamp Jeugdduin 2. Ik had nooit zo’n goed gevoel bij dat andere kamp en dit ademt wat vriendelijker. De website alleen al, de toon is anders, prettiger. Het blijven vrijwilligers, maar het gaat om de manier van omgaan met kinderen en ouders. Dit voelt beter voor ons.

Tijgerbus voor Team Tijger


Dunya zit in de Tijgerbus en dat komt natuurlijk heel goed uit na haar succesvolle actie voor Team Tijger afgelopen tijd. Terwijl ik met een andere moeder sta te kletsen, zie ik een meisje met lange blonde haren instappen. In een flits zie ik iets bekends. Ik gebaar naar Dunya die mij niet begrijpend aankijkt. Ik wijs naar de ingang van de bus en ze rekt zich een beetje uit om te kijken wat ik bedoel. Dan schiet ze omhoog, alsof ze ineens een paar centimeter groeit. Roos schuift naast haar in de bank. Dunya krijgt wat kleur op haar gezicht en lacht naar me. Ik steek mijn duim op en haal opgelucht adem. Er is in elk geval één leuk meisje: haar oud-balletvriendin! Op naar de Kennemerduinen!

Genoeg vriendinnen


Op kamp maakt ze nieuwe vriendinnen. Dat is superleuk. Ze spelen in de duinen, zwemmen in het meer, wandelen langs het strand en vermaken zich prima. Elke middag komt ze met een boos gezicht de bus uit. Ik zucht inwendig de eerste dagen. Wat is er mis gegaan? Maar als ik vraag of het niet leuk was zegt ze somber: “Jawel, maar ik ben moe!” Het eerste uur krijg ik er niet meer uit dan dat. De eerste avond is ze vreselijk misselijk als ze uit de bus stapt. Ik haal bij de drogist pilletjes tegen reisziekte. Nu is het klaar, dit gaat niet goed zo. De volgende dag stapt ze zonder misselijkheid uit de bus. Het werkt, zo’n half pilletje.

Actief en enthousiast


Nu de hitte plaats heeft gemaakt voor een aangename temperatuur komen alle enthousiaste verhalen waar ze tot nu toe te moe voor was los en ik ben in één klap overtuigd van het succes van dit kamp. Er worden poffertjes gebakken, er wordt gezongen, gezwommen in het meer, levend stratego en het douanespel gespeeld in de bossen en er wordt gewandeld door de duinen. Dit kamp is een stuk actiever, met veel enthousiaster leiding dan we gewend zijn.

Tienertoerkamp


Ik had het vroeger een stuk zwaarder als ik op kamp ging. Het liefst koos ik voor veiligheid, maar ik ging toch en dat vind ik met terugwerkende kracht heel knap van mezelf. Dat waren geen dagkampen, maar gewoon een week van huis, op Tienertoerkamp bijvoorbeeld. Daar voelde ik me vaak wel alleen, maar had het toch ook wel naar zijn zin. Dunya heeft daar geen last van. Als ze eenmaal door het eerste moment heen is gaat de rest vanzelf. Ze legt makkelijk contact met kinderen en heeft in mum van tijd een groepje vriendinnen om zich heen. Roos speelt veel met vriendinnen van school die mee zijn op kamp. Dunya en ik zijn het erover eens dat het makkelijker is om nieuwe kinderen te leren kennen en nieuwe vrienden te maken als je alleen bent. Je moet wel. Dat is toch moeilijker als je met bekenden op kamp gaat. Logischerwijs klit je dan bij elkaar.

Op blote voeten


Op donderdag komt ze op blote voeten en met een grote pleister op haar knie uit de bus. “Waar zijn je sandalen?” vraag ik. “In mijn tas. Ze zijn heel vies.” Ik haal ze eruit. Los in haar tas, tussen de schone reservekleding en broodtrommel. Het zand zit overal. Ik schud mijn hoofd. “Kon je ze niet even afspoelen?” vraag ik. Dat kon niet, waarom niet heb ik niet gehoord of begrepen, maar ik klop ze af en ze kan ze weer aan. De rest gaat wel in de wasmachine. Het gaat nog eens goed mis met het altijd op blote voeten lopen. Er komt een moment dat ze in een stuk glas stapt of een scherp steentje in haar voet krijgt. Maar die horrorverhalen maken uiteraard geen indruk. Ik hoop dat het niet gebeurt en anders moet ze het op die manier maar leren. Meer dan waarschuwen kan ik niet doen. 

Waarschuwen, zonder resultaat


Waarschuwen dat ze zich moet insmeren, waarschuwen dat ze niet op blote voeten moet lopen, waarschuwen dat ze genoeg moet drinken. Deze waarschuwingen slaat ze toch in de denkbeeldige wind. Toch zal ik als moeder nooit afleren om te blijven waarschuwen. En zij zal niet leren om er naar te luisteren. Als ze flink verbrand is smeert ze zich een paar dagen goed in. Daarna is ze het weer vergeten of vindt het niet de moeite waard. “Een ander meisje zei ook al: Tegenwoordig krijg je overal wel een beetje kanker van!” Ik kan niet zo goed tegen dit soort opmerkingen, dus zeg ik: “Dus dan moet je willens en wetens het risico maar vergroten door je te laten verbranden? Los daarvan doet het ook vreselijk zeer toch?” Ja, dat is ze met me eens. Pas na drie dagen kan ze weer zelf haar rugtas dragen. Maar ook deze waarschuwing blijft niet lang hangen. Ik weet zeker dat ze dit volgende week weer vergeten is. 


Laatste kamp dag


“Wat kan ik morgen meenemen voor de picknick?” vraagt Dunya op donderdagavond. Pardon? Ik had geen idee dat ik iets moest maken en schuif mijn bord spaghetti weg. Wat nu? Een pakje bladerdeeg in de vriezer en een blik Halal-worstjes staat op de plank. Vooruit dan maar, provisorische worstenbroodjes maken. Een half uur later heeft ze een trommel vol broodjes. De laatste dag kamp. Dat wordt huilen na afloop. Dan een paar dagen tijd om bij te komen, niet meer racen om de bus te halen en daarna maken we ons klaar voor een weekendje Eindhoven met Efteling-bezoek. Het dagkamp is voorbij, maar de vakantie nog lang niet!


zaterdag 6 januari 2018

Een vlucht over de vakantie met de Amsterdamse Stadspas



Een vlucht over Nederland met This is Holland is een onvergetelijk avontuur.
Bij This is Holland vlogen we samen over Nederland. Een onvergetelijk avontuur!

 

Stadspas

De Stadspas is een waar feestje, zeker deze vakantie. Als we alles doen wat we mogen doen, gratis of voor heel weinig geld, dan hebben we te weinig vakantiedagen. De Amsterdamse Stadspas is voor mensen met een laag inkomen en de aanbiedingen voor uitstapjes zijn niet mis. Zo gingen we natuurlijk al naar A Touch of Gold in de Ziggo Dome, wat al een hele belevenis was, maar we kunnen ook voor één euro naar Circus Zanzara en naar de nieuwe attractie in Noord: This is Holland. 

Circus Zanzara

Circus Zanzara staat elke winter in het Westerpark. Het is geen gewoon circus. Het is een soort mengeling van straattheater, straatmuzikanten en circusacts. Acrobatiek is natuurlijk wel het favoriete onderdeel voor Dunya. Verlangend zit ze dan te kijken en zucht ze: “Dat wil ik ook kunnen….”. Er wordt weinig gesproken, maar dat maakt het juist zo leuk. Dat je zonder woorden een hele voorstelling kunt geven die geen seconde verveelt. Ik vind vooral de accordeon mooi, wat een geweldige muziek en wat knap dat ze gewoon doorspeelt ook al wordt ze opgetild of staat ze vrijwel op de kop. Dat is nou echt circus. 

Circus Noël

Op televisie hebben we de serie “Circus Noël” gevolgd. Dat gaf een leuk inkijkje in een circus. Maar het was niet te vergelijken met wat we hier zagen. Geen clowns, geen koorddansers, geen act op een paard, maar wel koordklimmen en schommelen op een koord: heel spannend allemaal. De scenes volgen elkaar snel op, waardoor de voorstelling altijd de aandacht vasthoudt. Veel herkenbare emoties worden uitgespeeld en het is gewoon een knipoog naar het leven. Wij hebben daar erg van genoten.
In de pauze chips en chocomel gekocht waarvan er eentje omvalt. Oeps, sorry mevrouw. We voelen ons wel erg opgelaten als het mis gaat en iemand anders het over haar tas krijgt, maar kunnen er ook weinig aan doen. Het is zo druk en als Dunya met het dienblad naar een tafeltje wil lopen gaat het mis. We krijgen wel een nieuwe chocomel, wat erg aardig is van het circus. De chips is beter te doen dan vorig jaar, want toen vond ik de biologische chips gewoon niet te eten. Dunya eet ze ook met smaak op, dus het zal vorig jaar wel aan het moment gelegen hebben. 

This is Holland

Donderdag willen we, ook voor één euro, weleens de nieuwe attractie “This is Holland” uitproberen. Dat is in Noord, dus we fietsen tegen de wind in langs het IJ naar de pont bij Amsterdam CS en komen daar natuurlijk veel later aan dan de bedoeling was. Aankleden, tandenpoetsen en dat terwijl ze de hele vakantie al te laat in bed ligt, dat valt niet mee voor Dunya. Maar we zijn er en sluiten aan in de rij. Het is niet zo’n lange rij. Om de tien minuten kunnen er weer mensen naar binnen. Ondertussen kunnen we onze kennis over Nederland testen op de Ipads die er staan. Wij scoren niet heel hoog, ook afhankelijk van de vragen. 

Watersnoodramp

Eenmaal in de zaal krijgen we een filmpje te zien, waarin een acteur op een grappige manier vertelt over hoe Nederland is ontstaan, hoe het water ons land heeft beschermd en hoe dat later resulteerde in de strijd tegen het water, zoals de Watersnoodramp in 1953. Ik vind het erg interessant. Daarna volgt in een andere zaal weer een andere film, maar deze is in het Engels. Mogelijk een vergissing. Dunya baalt. Ik probeer wat dingen te vertalen, want ondanks dat ik mijn Engels niet zo goed vind, merk ik dat ik het nog goed kan volgen. Het gaat te snel om alles te vertalen en ik denk dat ze de meeste dingen wel begrijpt door de beelden. 

Flight Experience

Daarna begint het echt: de Flight Experience. Negen minuten vliegen we over bollenvelden, dijken, de deltawerken, de haven van Rotterdam, de Erasmusbrug, Schiphol, Amsterdam Centraal en teveel om op te noemen. We zien, horen, voelen en ruiken de zee, de tulpenvelden, de wind en lijkt het alsof we dwars door de stormen vliegen of bijna neerstorten in de Noordzee. We zien de duinen onder ons en vliegen rakelings langs de Erasmustoren en de afsluitdijk. Ook alle seizoenen komen voorbij in de negen minuten die we in de stoel zitten. "De haven van Rotterdam toch?" vraagt Dunya als we over een gebied met containers en schepen vliegen. Ik knik. "Kijk, de Erasmustoren!" wijs ik. Even later zien we heel veel vliegtuigen. "Aah Schiphol!" zegt Dunya. "Vieftuig" lach ik, verwijzend naar de uitspraak van haar broertje toen hij nog klein was. Onze stoel beweegt mee, waardoor we even wankel op onze benen staan als we uitstappen. Maar het valt me mee, aangezien ik er best gevoelig voor ben, maar mijn hoofd blijft helder. Het is echt een genot. Jammer dat het zo kort was. Tot slot kunnen we voor vijf euro een foto kopen die gemaakt is bij de ingang van de route.

Lookout

De foto kunnen we ook downloaden als we hem kopen. Ik ontdek wel dat ik alleen die ene foto met die ene gekozen achtergrond kan downloaden. Dus de andere achtergronden werken helaas niet. Dan is vijf euro ook best veel geld voor een foto. Maar we zijn wel blij dat we 'm hebben. De foto maken gaat net als bij de ADAM toren, de LOOKOUT, waar Dunya heel graag naar toe gaat. Alleen is de foto daar gratis, dat zit bij het toegangskaartje in waarschijnlijk. Dat is ook terecht, want het is normaal gesproken niet goedkoop om mee te doen. Bij de ADAM toren kijk je uit over Amsterdam, bij This is Holland beleef je Nederland. “Wat vind je leuker?” vraag ik Dunya als we op de pont terug staan. Ze aarzelt. “Ik weet het niet zo goed. Het is allebei leuk!” Ik zou kiezen voor This is Holland. De LOOKOUT is geweldig, maar behalve het uitzicht is er niks te doen. Weinig extra informatie. In het café kun je wel dingen lezen, maar het zou leuk zijn als je daar ook wat meer leert over bijvoorbeeld de geschiedenis van Amsterdam. Interactief. Of inderdaad via filmpjes. De toren is meer gericht op Amsterdam en niet op heel Nederland. Ze kunnen elkaar dus prima aanvullen. 

Acrobatiek

We vonden het in elk geval geweldig om mee te maken, al had de vlucht over Nederland wel langer gemogen. Als je de volle prijs betaald is het wel duur voor een attractie die totaal een uur duurt. We wachten dus weer tot de volgende Stadspasaanbieding komt, voordat we dit nog een keer gaan doen. Daarna staat er deze vakantie nog één activiteit (zonder Stadspas) op het programma: Het Kinderen voor Kinderen kerstvakantieconcert. Ook daar komen we acrobatiek tegen. Maar daarover vertel ik jullie meer in mijn volgende blog.

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...