Staken in onderwijsland
Opnieuw werd er gestaakt in onderwijsland. De meeste scholen
in het basisonderwijs bleven gesloten op 5 oktober 2017, de dag van de leraar.
In Den Haag was een manifestatie, voor leerkrachten. De opkomst was overweldigend.
Ik lees ergens dat de staking in principe niet bedoeld is voor onderwijs
ondersteunend personeel. Waarschijnlijk krijgen onderwijsassistenten genoeg
betaald, als ze een baan hebben.
Kleuters of pubers?
Waarom staken leerkrachten? Ze willen qua salaris gelijk
getrokken worden met het voortgezet onderwijs. Het is natuurlijk ook
denigrerend als een staatssecretaris zegt dat leerkrachten die met pubers
werken een veel zwaardere baan hebben dan iemand die lesgeeft in een
kleutergroep. Als ik tussen die twee opties moet kiezen dan ga ik ook voor het
voortgezet onderwijs. Kleuters lesgeven is mega zwaar. Dat moet echt je roeping
zijn om dat te kunnen. Je kiest de doelgroep die bij je past en dus verschilt
het per persoon welke leeftijdsgroep zwaarder is. Dat vind ik dan ook een raar
argument.
Aantrekkelijker
Verder willen ze dat leerkracht een aantrekkelijker beroep wordt,
zodat er meer leerkrachten beschikbaar zijn. Daardoor kun je de werkdruk
verlagen. Er is al een lerarentekort en dat neemt alleen maar toe. Mensen
worden ziek door de hoge werkdruk. Die werkdruk gaat soms ten koste van de
werksfeer. Daar kan ik me best iets bij voorstellen. Het werk van leerkrachten
is veel en uitgebreid. Gesprekken met ouders, IB-er, externe behandelaars,
vakleerkrachten, directie, handelingsplannen en rapportages schrijven,
groeidocumenten invullen, onderzoeksverslagen lezen. Daarnaast ook nog lessen
voorbereiden en werk van de kinderen nakijken. En een schooldag draaien. Pauzes
schieten erbij in. Het is veel, voor relatief weinig geld. En er zijn geen of
te weinig invallers beschikbaar, wat ten koste gaat van het onderwijs van onze
kinderen.
Leerkrachten
Tot slot, willen ze ook graag meer ondersteunend personeel.
Daar mag ik dan even om het hoekje kijken. En daar wringt bij mij de schoen.
Een collega van mij zei vlak voor mijn afscheid dat ze graag een deel van haar
salaris zou inleveren, als ze daarvoor in de plaats een onderwijsassistent zou
krijgen. Dat was een onverwacht geluid. De meeste leerkrachten willen als het
kan allebei, maar als ze moeten kiezen gaan ze voor meer salaris. Dat is ook
wat de boventoon voert. Dus twijfel ik af en toe stiekem, in het geheim en heel
soms voorzichtig hardop, over het argument werkdruk verlagen als ze staken. Het
is maar net door welke bril je kijkt natuurlijk.
Leestoetsen
Er wordt deze keer een hele dag gestaakt. Voor de
zomervakantie begonnen de scholen op een dag een uur later. Ik moest gewoon
werken, wij hadden studiedag en begonnen dus op de normale tijd. Ik zag geen
kans om dat voor een keer te veranderen. “Gewoon Dunya even ergens
onderbrengen” was het antwoord en mensen haalden letterlijk hun schouders op.
Ach, een uurtje, wat maakt het uit? Gelukkig had één van onze lieve oppassen
examen gedaan en had zij tijd om Dunya naar school te brengen. Dat kost geld,
maar dat is mijn probleem. Ik vind dat lastig, omdat ik als onderwijsassistent
een bijdrage kan leveren aan het verlagen van de werkdruk. Wel zijn we alle
drie erg blij met deze oplossing. Dunya en de oppas omdat ze het zo gezellig
vinden en ik omdat ik weer kan slapen nu er een oplossing is.
Werkdruk
De werkdruk voor mij was niet erg hoog vond ik toen ik nog
werkte. Al had ik soms meer tijd nodig voor kinderen. Wat de grootste druk op
mij legt als ik werk, is het combineren van werk en thuis. Werken is fijn, maar
als er iets is met mijn kind, dan heb ik wel een probleem. Wie zorgt er voor
Dunya? Wie zorgt dat ze op tijd de deur uitgaat? Ze kan wel alleen naar school,
maar als ik haar loslaat en zeg dat ze op tijd de deur uit moet gaan, dan is ze
zeker veel te laat. Ik heb nou eenmaal niemand in de buurt die ik kan vragen om
Dunya een uurtje op te vangen en naar school te brengen. Net als de school
niemand anders heeft die zomaar even kan komen toetsen bijvoorbeeld.
Salaris
Dat het staken ook niet bedoeld is voor onderwijsondersteunend
personeel vind ik een teken aan de wand. Onderwijsassistenten komen qua salaris
van zijn lang zal ze leven niet in de buurt van leerkrachten. Een collega zei
altijd als ik vrij was: “Wat heerlijk. Ik wilde dat ik dat kon zeggen!”. Ik
voelde me dan schuldig dat ik naar huis mocht en zij niet, ook al kreeg ik maar
tot half drie betaald. Een juf bij Dunya op school zei dat die collega’s dan
vast ook mijn salaris wilden overnemen. “Ja” zei ik “Met alle toestanden rondom
mijn uitkering erbij!”
Baan als onderwijsassistent
Ik klaag niet over mijn salaris. Ik ben al tevreden met een
langdurige baan als onderwijsassistent. “Ze moeten blij zijn dat ze iets
krijgen!” vindt Dunya. Lekker bijdehand. Ze weet dat ik meer dan een jaar met
behoud van uitkering heb gewerkt. Drie dagen werken, zonder er salaris voor te
krijgen. Zelfs geen vrijwilligersvergoeding. Eenmalig is de overblijf van Dunya
vergoed. Dus ja, ik ben inderdaad allang blij als ik salaris krijg voor mijn
werk. Maar dat is omgekeerde wereld, dus dat kun je de leerkrachten niet
aanrekenen. “Als ze staken hoef ik mooi niks te regelen voor de dag van de
leraar” zeg ik baldadig tegen Dunya. Natuurlijk kom ik daar later op terug. Ook
wel erg flauw van me.
Recht om te staken
Ze hebben het volste recht om te staken. Dunya is een dagje
vrij. Een studiedag heeft het bestuur ervan gemaakt. Dit om ervoor te zorgen
dat leerkrachten onderling niet in conflict raken als de ene wel wil werken en
de andere niet. Dat is slim opgelost. We zijn gewoon thuis, dus dit keer levert
dat voor mij geen problemen op en neem ik die vrije dag gelaten aan. Dunya
heeft een vriendinnetje van kamp op visite en het wordt een erg gezellig dag. Dus
maak ik er deze keer geen scene van. Ik, als gevoelige moeder, ben vaak genoeg
kritisch over wat er wel en niet gedaan wordt en over de manier van
communiceren op school. Als het niet nodig is hou ik liever mijn mond.
Petitie
Wel heb ik als steun voor mijn collega’s en de leerkrachten
van Dunya’s school de petitie getekend. Mijn eigen principes zijn daaraan
ondergeschikt, want helemaal kom ik daar toch niet uit. En iedereen vecht voor
zijn eigen belangen. “Daar ben ik het niet mee eens!” roept Dunya. “Mensen
moeten ook aan een ander denken!” Daar zit wel wat in, maar dat geldt ook voor
mij. Ook ik ging ooit staken, toen ik in Dalen werkte. Natuurlijk kwam het later
tot een akkoord, al betwijfel ik of dat iets te maken had met de staking. Natuurlijk
schoot ik er niks mee op. Ik kreeg pas vele jaren later een reguliere baan als
onderwijsassistent toen ik in Amsterdam ging wonen.
Signaal afgeven
Ik vind een signaal afgeven goed. Het onderwijs moet
verbeterd worden. Er moeten meer handen in de klas, er moet een conciërge zijn
en er moet iemand zijn op de administratie. Geef aan dat de kinderen niet de
zorg krijgen die ze verdienen en die ze nodig hebben. Dat begrijpt de politiek
wel, want een dag voor de staking lekt uit, heel toevallig, dat er vijfhonderd
miljoen extra komt voor het verlagen van de werkdruk. Maar over salaris wordt
niet gesproken en dus gaat de staking door. Wat als er geen akkoord komt? Dan
gaan ze in november twee dagen staken. En dan? Een week? Wat gebeurt er als
ouders in verzet komen tegen het actievoeren? Het begrip neemt snel af denk ik.
Maar als je dit zegt zijn de reacties op internet heel fel. Problemen van
ouders met opvang, halen het niet bij de problemen van leerkrachten. Tja, zo
kweek je natuurlijk begrip, of toch niet?
Dag van de leraar
Wij vermaken ons wel, die ene vrije dag. Zolang ik niet werk
zijn twee dagen vrij ook goed. Ik hoop dat het nieuwe kabinet meer geld wil
uittrekken voor het onderwijs. Misschien kunnen ze zelfs meer banen creëren, want
ik wil graag weer aan het werk als onderwijsassistent. Het is hard nodig dat er
meer geld komt voor verbetering van het onderwijs. Het gaat goed, maar kan
beter. Mensen doen wat ze kunnen, daar heb ik geen enkele twijfel over. Maar er
kan meer, met meer mensen, als er een hoger budget beschikbaar is. Laten we
hopen dat het nieuwe kabinet dat ook inziet. Dan hoeft niemand meer te staken
en krijgen onze kinderen het onderwijs wat ze verdienen. En omdat ik natuurlijk
hun werk wel waardeer, vieren we als ouderraad toch de dag van de leraar, maar
dan een dagje later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten