Amsterdammertje van het jaar: De mooiste herinneringen

Met burgemeester van der Laan na de bekendmaking.

We kijken nog één keer terug op het avontuur 'Amsterdammertje van het jaar'. Om niks te vergeten heb ik voor Dunya een fotoboek gemaakt.

Hoe het begon
Begin december 2016 wordt Dunya door een medewerker van de Staatskrant genomineerd voor Amsterdammertje van het jaar. Hij roemt haar om haar inzet voor het plantsoen bij ons voor de deur, haar spreekbeurt over Malala, haar actie voor Zapp your planet, het feestje dat ze organiseerde voor de vluchtelingkinderen die bij haar op school kwamen en de Anti-Pestclub die ze opgericht heeft in haar klas. Ook beschrijft hij dat we meegedaan hebben aan een promotiefilmpje voor de Stadspas op de LOOKOUT. De A'DAM-toren. Natuurlijk haalt hij ook aan dat ze als Pietje Puk meegevaren heeft op de boot van Sinterklaas bij de intocht in de buurt. Dat was ook bijzonder.

Heel ver gekomen
De nominatie is een enorme eer en dan krijgen we ineens een mail dat de jury Dunya heeft gekozen als één van de tien finalisten. Er waren ruim veertig kinderen genomineerd! Ik ben waanzinnig trots op haar. En ze is waanzinnig trots op zichzelf. We komen vanaf dat moment in een soort achtbaan terecht van gebeurtenissen. De jongste finalist, dat is al een hele prestatie.Ze wordt voorgesteld met de andere finalisten in de boekhandel en we mogen met z'n allen naar de LOOKOUT. Daar waar het een beetje begonnen is, met haar filmpje over de Stadspas. Ook komen alle finalisten met foto in het Parool. Een paar dagen voor de bekendmaking, horen we van de organisatie dat Dunya niet heeft gewonnen. Maar….ze was wel de ‘running-up’ van de winnaar. Eerst zijn er de tranen, moet ze de teleurstelling even verwerken. “Ik heb toch zoveel dingen gedaan!” Natuurlijk mag ze er verdrietig om zijn. Maar daarna droogt ze haar tranen en komt er een waterig, maar dapper glimlachje tevoorschijn. “Ik ben wel heel ver gekomen!” zegt ze en dat is wat telt!

Samen naar Snorro in de Schouwburg
Dan staat ze met de burgemeester op het podium van de Schouwburg. Het Amsterdammertje van het Jaar 2016 is Jeremy de Bel geworden. Dunya is verrast. Ze was ervan overtuigd dat het iemand anders zou zijn, maar dit vindt ze wel rechtvaardig. Jeremy zet zich altijd in voor de buurtkeuken en de voedseltuin. De finalisten gaan nog een keer samen naar de schouwburg en mogen een kijkje achter de schermen nemen. Ze krijgen een rondleiding en eten met elkaar patat. Daarna kijken ze naar de voorstelling Snorro. Dunya heeft genoten en we sluiten het avontuur bijna af. 

Fotoboek
Bijna! Omdat het een eenmalige belevenis is begin ik vol goede moed aan het maken van een fotoboek. Ik wil de mooiste herinneringen vastleggen in een boek. Jammer dat er geen professionele foto’s zijn van Dunya en de burgemeester, maar ik zet de mijne er toch in, ook al zijn ze onscherp of bewogen. Het gaat om de herinnering. Met wat moeite plak ik er artikelen in: het portret in het Parool, mijn blogs, de mails over haar nominatie, de finaleplaats en de uitreiking en de reacties op Facebook van al die mensen die meeleven. Wat geweldig was dat, zoveel complimentjes, zoveel aanmoedigingen. 

Nachtwerk
Ik dacht dat ik even een fotoboek ging maken, maar nachtenlang was ik ermee bezig. In het begin superleuk om te doen, maar na een tijdje vooral verslavend. Elk vrij momentje zat ik achter mijn laptop en Dunya had al snel door dat ik met iets bezig was. “Het is een verrassing!” zei ik dan. “Wat voor verrassing?” vroeg ze natuurlijk. “Dat kan ik niet zeggen, dan verraad ik het. Dat is niet leuk!” Natuurlijk bleef ze doorvragen, naar het formaat, de kleuren, wanneer ze het zou krijgen, enzovoort. Soms werk ik door tot twee uur in de nacht. Doodmoe ben ik, maar het moet perfect, dus ik ga nog even door.

Klantenservice
Het is voor mij bijzonder moeilijk om geheimen te bewaren voor Dunya. Ze weet bijna alles van me en als ik een verrassing heb kan ik het van spanning bijna niet geheim houden voor haar. Toch lukt het deze keer. Voordat ik definitief bestel vraag ik een vriendin die op de klantenservice werkt om het eens kritisch door te kijken. Zij weet hoeveel tijd en energie ik hierin gestoken heb en hoe belangrijk het voor me is dat het perfect wordt. De telefoon gaat. “Het is wel echt een heel gaaf boek geworden!” zegt ze. Opgelucht haal ik adem. Er zijn wat technische details die ik over het hoofd heb gezien en die moet ik nog aanpassen. Maar daarna bestel ik het. Ik kan bijna niet wachten om Dunya’s gezicht te zien als ze het openmaakt. 


DE verrassing
Dan is het moment van de verrassing aangebroken.Voor de zekerheid heb ik verteld dat het geen tas is of speelgoed. “Ik dacht dat het pas volgende week zou komen, maar het was er toch eerder!” vertel ik. “Dus dit is DE verrassing?” vraagt ze opgewonden. Ik knik. Ze durft het bijna niet open te maken. Ik geef haar een hint. “Het gaat om iets bijzonders wat je hebt beleefd!” zeg ik. “Amsterdammertje van het jaar?” vraagt ze meteen. Ik knik. Ze straalt. “Het is een herinnering. Dus wat zou het kunnen zijn?” vraag ik. “Een fotolijst!” antwoordt ze. “Maak maar open” lach ik. Als het boek tevoorschijn komt is ze er stil van. Ze gaat bladeren en nog eens bladeren en lezen en nagenieten. Af en toe fluistert ze: "Wauw..." En dan ineens hangt ze om mijn nek. “Dank je wel lieve mama!” roept ze. Ik had niet gedacht dat ze er zo blij mee zou zijn. 

Niet helemaal tevreden
Ik ben natuurlijk nog niet tevreden. Het is een mooi boek, maar ik kom nog wat foto’s tegen die er ook wel in hadden gemogen. Maar voor Dunya maakt het niet uit. Die is er gewoon heel trots op. Als ze tegen iemand zegt dat haar mama die speciaal voor haar gemaakt heeft is de reactie: “Omdat ze het leuk vond hoor, anders had ze het niet gedaan!” Ik knipoog naar Dunya die me verontwaardigd aankijkt. Wij weten wel beter. Het was geweldig in het begin en het was geweldig toen het af was. Maar al die nachten werk dat ik bijna op mijn laptop in slaap viel, daar was na een tijdje echt geen lol meer aan. Op school laat ze het zien en dan spreekt een vriendinnetje me aan: "Hebt u er echt tot diep in de nacht aan gewerkt?" Dat heeft op Dunya wel indruk gemaakt. Maar ze is zo blij met het resultaat en daar word ik dan weer heel erg blij van. Een mooie afsluiting van een onvergetelijk avontuur.