Bedankt, Merci en dag meester Ruud!

Meester Ruud neemt afscheid van onze school. Hij heeft goed werk gedaan en nu is het tijd voor een nieuw tijdperk met juf Elize. 

Welkomstcomité
“Heb je de brief gelezen?” is het eerste wat de juf me vraagt als ik de school binnenloop. Ik graaf in mijn geheugen. Wat kan ze bedoelen? “Dat er een nieuwe directrice is!” zegt ze. Ik weet van niks. Geschrokken vraag ik of Ruud dan ook al afscheid neemt. Ze knikt. “Hij is er nog twee weken” vertelt ze. “Jammer” zucht ik. “Daarom stonden Ruud en Elize ook samen bij de deur!” legt ze uit. “Wordt Elize de nieuwe directrice?” vraag ik lachend. “Ja!” zegt ze. “Oh echt?" vraag ik verbaasd. "Ik maakte een grapje, maar dat vind ik wel erg leuk!" Het verbaasde me ook al dat zowel Ruud als Elize handjes stonden te schudden bij de ingang. Normaal staat er hooguit één persoon en krijgen alleen de kinderen een hand. Nu werden ook de ouders begroet en meteen door twee personen! Elize heeft met een collega het onderwijsconcept bedacht, 'Onze Amsterdamse school', dat nu op onze school wordt uitgevoerd. Ze loopt het hele schooljaar al rond en ik vond haar ook wel een uitstraling hebben dat ik weleens dacht: "Kan ik niet gewoon bij haar terecht met vragen?". Maar ik deed het niet, want daar was zij niet voor, dacht ik. Nu dus alsnog en dat is alleen maar positief.

Onrust op school
Meester Ruud begon als interim-directeur van Dunya’s school direct na de zomervakantie. Er was onrust onder de ouders en de geluiden van onvrede bereikten ook steeds vaker en waarschijnlijk heftiger het bestuur waardoor duidelijk werd dat er iets moest gebeuren op school. Juf Corina, tot dat moment de directrice, koos ervoor om op een andere school te gaan werken. Na bijna vier jaar leek het haar beter om haar taken aan iemand anders over te dragen. De kritiek van ouders werd steeds feller en de werkdruk hoger. Er was al een tijdje geen IB-er meer, waardoor ook de zorgtaken bij haar terecht kwamen. Door al die onrust vond ik ook wel dat er iets moest veranderen, ook al was ik zelf niet zo ontevreden.Wel vind ik het dit jaar beter gaan op school. Ook het bestuur heeft gemerkt dat er een investering nodig is in de school. Met alleen goede wil en inzet kom je er niet, dus is er nu meer geld beschikbaar. Daardoor kan er meer gedaan worden.

Luisterend oor
Behalve daadkracht en meer financiële middelen, had meester Ruud ook een luisterend oor voor mensen. Voor medewerkers en voor ouders. Ik vond dat wel heel fijn. Als actief lid van de Ouderraad op dat moment, kon ik bij hem terecht met ideeën en vragen. Ook als ik me zorgen maakte over kinderen op school, hoorde hij me rustig aan en pakte het op. “Ik ga het meteen bespreken!” zei hij toen ik bij hem kwam met zorgen over een leerling. Ook zei hij bij ons eerste gesprek al dat hij dingen in de gaten ging houden die ik aangaf en dat als er incidenten waren met ouders hij dat meteen wilde weten. Hij durfde ook mensen aan te spreken. Klant is koning, hartstikke goed, maar er zijn ook voor klanten grenzen. En die werden duidelijk gesteld. Dat gaf ook meer rust.

Onderwijsconcept
En dan hoor ik op een maandagochtend ineens dat er een nieuwe directrice is aangenomen. De laatste werkdagen van meester Ruud zijn aangebroken op onze school. De brief heb ik niet ontvangen, dus voor mij is het een enorme verrassing. Juf Elize loopt al een tijd bij ons op school rond. Ze heeft een onderwijsconcept bedacht en dat op school opgestart. Nu wordt ze directeur. Tjonge, wat een verrassing. Weer een directrice: jong, fris, enthousiast, kortom: met uitstraling. Dat is al een heel goed begin.Dunya reageert precies hetzelfde. Als meester Ruud de klassen rondgaat met juf Elize om te vertellen wie de nieuwe directeur is, wordt Dunya een beetje verdrietig. "Ik dacht: 'Oh nee!' want ik vind het jammer dat meester Ruud weggaat!" vertelt ze. "Maar toen zei hij dat juf Elize de nieuwe directeur is en toen werd ik helemaal blij, want dat vind ik heel erg leuk!" Grappig dat ze precies hetzelfde dacht als ik. Voor de buitenwereld is het denk ik ook alleen maar goed dat er een 'gewone' directeur zit en geen interim. Het geeft de school dat extra stukje glans dat het nodig heeft om nieuwe ouders en kinderen aan te trekken.

Nieuwe woonwijk
Er gaat een hoop gebeuren op school de komende jaren. We maken er nog twee jaar van mee, dus de meeste veranderingen zien we vanaf de zijlijn. Maar ook rondom de school gaat een boel veranderen. De nieuwe tunnel is bijna klaar. Dan komt er een park om de school. Het bouwterrein maakt langzamerhand plaats voor een splinternieuwe nieuwe woonwijk met ongetwijfeld een heleboel kinderen die de weg naar onze Wereldschool weten te vinden. Zoals op elke school is er wel eens iets aan de hand, maar daar word je als school ook sterker en bewuster van. Ik heb het altijd een leuke school gevonden en ik geloof dat anderen dat ook gaan merken. Een kijkje in de school levert al veel informatie op. Er wordt hard gewerkt en dat is ook te merken aan de Cito resultaten van groep acht. Ik ben blij dat mijn vertrouwen in deze school bevestigd wordt. Maar het belangrijkste is dat Dunya altijd met plezier naar school gaat. Er wordt goed onderwijs gegeven op school en het is fijn om daar als moeder een bijdrage aan te leveren.

Afscheid nemen
Meester Ruud was er tijdelijk, dat wisten we van te voren. “Zo jammer voor meester Ruud dat hij weg moet” zucht Dunya. Ik lach. “Lieverd, dat hoort bij zijn werk. Hij kiest ervoor om elke keer een tijdje directeur te zijn op scholen waar het even niet zo goed gaat. Nu het op jouw school weer goed gaat, kan hij weer iets anders gaan doen!” Maar voor ons is het natuurlijk, zoals altijd, wel wat dubbel. Afscheid nemen is altijd lastig. Ik sluit me nu een beetje af voor dat gevoel. Al die emoties, soms moet ik die gewoon streng toespreken. Het was leuk, maar nu scheiden onze wegen. Hij gaat deels met pensioen en wij krijgen er een leuke directrice voor terug. Prima deal lijkt mij. Zelf is hij er ook nuchter onder: “Afscheid nemen bestaat niet. We komen elkaar vast wel weer tegen!” schrijft hij in de nieuwsbrief. Wij nemen ook geen afscheid maar zeggen gedag. Met een grote doos Merci en een kaartje waarop ik heb geschreven dat ik zijn inzet erg heb gewaardeerd.

Ouderraad
Er komt geen groots afscheid van meester Ruud. De Ouderraad doet nog wel iets, maar ik ben aan het werk dus kan er niet bij zijn. Bovendien steekt het bij mij dat we dat niet hebben gedaan voor juf Corina die toch bijna vier jaar directeur was en wel bij iemand die zich acht maanden heeft ingezet op school. Dus ik doe dit op mijn eigen manier. Hij heeft goed werk gedaan op onze Wereldschool en nu gaan we verder de wereld in op eigen kracht. Merci en dank je wel meester Ruud! Het ga je goed met al je werk en hobby’s die je overhoudt!

Amsterdammertje van het jaar: De mooiste herinneringen

Met burgemeester van der Laan na de bekendmaking.

We kijken nog één keer terug op het avontuur 'Amsterdammertje van het jaar'. Om niks te vergeten heb ik voor Dunya een fotoboek gemaakt.

Hoe het begon
Begin december 2016 wordt Dunya door een medewerker van de Staatskrant genomineerd voor Amsterdammertje van het jaar. Hij roemt haar om haar inzet voor het plantsoen bij ons voor de deur, haar spreekbeurt over Malala, haar actie voor Zapp your planet, het feestje dat ze organiseerde voor de vluchtelingkinderen die bij haar op school kwamen en de Anti-Pestclub die ze opgericht heeft in haar klas. Ook beschrijft hij dat we meegedaan hebben aan een promotiefilmpje voor de Stadspas op de LOOKOUT. De A'DAM-toren. Natuurlijk haalt hij ook aan dat ze als Pietje Puk meegevaren heeft op de boot van Sinterklaas bij de intocht in de buurt. Dat was ook bijzonder.

Heel ver gekomen
De nominatie is een enorme eer en dan krijgen we ineens een mail dat de jury Dunya heeft gekozen als één van de tien finalisten. Er waren ruim veertig kinderen genomineerd! Ik ben waanzinnig trots op haar. En ze is waanzinnig trots op zichzelf. We komen vanaf dat moment in een soort achtbaan terecht van gebeurtenissen. De jongste finalist, dat is al een hele prestatie.Ze wordt voorgesteld met de andere finalisten in de boekhandel en we mogen met z'n allen naar de LOOKOUT. Daar waar het een beetje begonnen is, met haar filmpje over de Stadspas. Ook komen alle finalisten met foto in het Parool. Een paar dagen voor de bekendmaking, horen we van de organisatie dat Dunya niet heeft gewonnen. Maar….ze was wel de ‘running-up’ van de winnaar. Eerst zijn er de tranen, moet ze de teleurstelling even verwerken. “Ik heb toch zoveel dingen gedaan!” Natuurlijk mag ze er verdrietig om zijn. Maar daarna droogt ze haar tranen en komt er een waterig, maar dapper glimlachje tevoorschijn. “Ik ben wel heel ver gekomen!” zegt ze en dat is wat telt!

Samen naar Snorro in de Schouwburg
Dan staat ze met de burgemeester op het podium van de Schouwburg. Het Amsterdammertje van het Jaar 2016 is Jeremy de Bel geworden. Dunya is verrast. Ze was ervan overtuigd dat het iemand anders zou zijn, maar dit vindt ze wel rechtvaardig. Jeremy zet zich altijd in voor de buurtkeuken en de voedseltuin. De finalisten gaan nog een keer samen naar de schouwburg en mogen een kijkje achter de schermen nemen. Ze krijgen een rondleiding en eten met elkaar patat. Daarna kijken ze naar de voorstelling Snorro. Dunya heeft genoten en we sluiten het avontuur bijna af. 

Fotoboek
Bijna! Omdat het een eenmalige belevenis is begin ik vol goede moed aan het maken van een fotoboek. Ik wil de mooiste herinneringen vastleggen in een boek. Jammer dat er geen professionele foto’s zijn van Dunya en de burgemeester, maar ik zet de mijne er toch in, ook al zijn ze onscherp of bewogen. Het gaat om de herinnering. Met wat moeite plak ik er artikelen in: het portret in het Parool, mijn blogs, de mails over haar nominatie, de finaleplaats en de uitreiking en de reacties op Facebook van al die mensen die meeleven. Wat geweldig was dat, zoveel complimentjes, zoveel aanmoedigingen. 

Nachtwerk
Ik dacht dat ik even een fotoboek ging maken, maar nachtenlang was ik ermee bezig. In het begin superleuk om te doen, maar na een tijdje vooral verslavend. Elk vrij momentje zat ik achter mijn laptop en Dunya had al snel door dat ik met iets bezig was. “Het is een verrassing!” zei ik dan. “Wat voor verrassing?” vroeg ze natuurlijk. “Dat kan ik niet zeggen, dan verraad ik het. Dat is niet leuk!” Natuurlijk bleef ze doorvragen, naar het formaat, de kleuren, wanneer ze het zou krijgen, enzovoort. Soms werk ik door tot twee uur in de nacht. Doodmoe ben ik, maar het moet perfect, dus ik ga nog even door.

Klantenservice
Het is voor mij bijzonder moeilijk om geheimen te bewaren voor Dunya. Ze weet bijna alles van me en als ik een verrassing heb kan ik het van spanning bijna niet geheim houden voor haar. Toch lukt het deze keer. Voordat ik definitief bestel vraag ik een vriendin die op de klantenservice werkt om het eens kritisch door te kijken. Zij weet hoeveel tijd en energie ik hierin gestoken heb en hoe belangrijk het voor me is dat het perfect wordt. De telefoon gaat. “Het is wel echt een heel gaaf boek geworden!” zegt ze. Opgelucht haal ik adem. Er zijn wat technische details die ik over het hoofd heb gezien en die moet ik nog aanpassen. Maar daarna bestel ik het. Ik kan bijna niet wachten om Dunya’s gezicht te zien als ze het openmaakt. 


DE verrassing
Dan is het moment van de verrassing aangebroken.Voor de zekerheid heb ik verteld dat het geen tas is of speelgoed. “Ik dacht dat het pas volgende week zou komen, maar het was er toch eerder!” vertel ik. “Dus dit is DE verrassing?” vraagt ze opgewonden. Ik knik. Ze durft het bijna niet open te maken. Ik geef haar een hint. “Het gaat om iets bijzonders wat je hebt beleefd!” zeg ik. “Amsterdammertje van het jaar?” vraagt ze meteen. Ik knik. Ze straalt. “Het is een herinnering. Dus wat zou het kunnen zijn?” vraag ik. “Een fotolijst!” antwoordt ze. “Maak maar open” lach ik. Als het boek tevoorschijn komt is ze er stil van. Ze gaat bladeren en nog eens bladeren en lezen en nagenieten. Af en toe fluistert ze: "Wauw..." En dan ineens hangt ze om mijn nek. “Dank je wel lieve mama!” roept ze. Ik had niet gedacht dat ze er zo blij mee zou zijn. 

Niet helemaal tevreden
Ik ben natuurlijk nog niet tevreden. Het is een mooi boek, maar ik kom nog wat foto’s tegen die er ook wel in hadden gemogen. Maar voor Dunya maakt het niet uit. Die is er gewoon heel trots op. Als ze tegen iemand zegt dat haar mama die speciaal voor haar gemaakt heeft is de reactie: “Omdat ze het leuk vond hoor, anders had ze het niet gedaan!” Ik knipoog naar Dunya die me verontwaardigd aankijkt. Wij weten wel beter. Het was geweldig in het begin en het was geweldig toen het af was. Maar al die nachten werk dat ik bijna op mijn laptop in slaap viel, daar was na een tijdje echt geen lol meer aan. Op school laat ze het zien en dan spreekt een vriendinnetje me aan: "Hebt u er echt tot diep in de nacht aan gewerkt?" Dat heeft op Dunya wel indruk gemaakt. Maar ze is zo blij met het resultaat en daar word ik dan weer heel erg blij van. Een mooie afsluiting van een onvergetelijk avontuur.