Een jaar in de Dominicus!

We zijn bijna een jaar in de Dominicuskerk. Het was een moeilijke keuze, maar bij de kinderdienst besef ik hoe goed dit heeft uitgepakt.

Een jaar bijna voorbij
Na de kinderdienst ben ik in tranen. Ik schreef het al in mijn vorige blog. Ik kon het niet meteen verklaren en wist ook niet wat me zo geraakt had. Pas toen ik thuis was en achter mijn computertje zat te typen, vielen wat puzzelstukjes op hun plek. Een jaar geleden hadden we nog geen afscheid genomen van de Ekklesia. In mijn hoofd was ik er al wel mee bezig en Dunya wist het ook al een tijdje. Maar het echte afscheid was nog niet geweest. De keuze om naar de Dominicuskerk te gaan voelde goed, maar was ook spannend. Ik ben niet zo’n held met nieuwe stappen zetten. Ik heb dan ook heel lang getwijfeld. Nu zijn we bijna een jaar verder en deze dienst is eigenlijk een samenvatting van het afgelopen seizoen. Het is ons gelukt, we hebben een plek gevonden in deze kerk. En onbewust komt dat ineens binnen na deze dienst in hartje Amsterdam.

Kindernevendienst
Natuurlijk is er hier ook wel eens wat. Ook hier zijn mensen die vinden dat kinderen stil moeten zijn en toen Dunya vorige week de microfoon pakte na de dienst omdat ze de voorbeden wilde oefenen, kwamen er van twee kanten mensen aangestormd om in te grijpen. Dan voelt ze zich afgewezen. Geen onbekend gevoel voor mij. Maar ik leg haar als ze weer rustig is uit dat de kerk heel zuinig is op de nieuwe geluidsinstallatie. Dat het niks met haar te maken heeft, maar dat mensen niet weten wat ze van plan is en het lijkt alsof ze ermee gaat spelen. Maar over het algemeen is het leven en laten leven en is er nauwelijks ergernis. Dunya kan zich ontspannen bewegen en haar gang gaan. Ze zit in haar eentje op de trappen en kijkt zo over de gemeente. Ik vind het bijzonder dat ze het kan. Ze blijft rustig zitten. Na de kindernevendienst brengen de kinderen altijd brood en wijn de kerk binnen.

Lees verder.....