woensdag 16 november 2016

Allerzielen: We branden een kaarsje voor onze doden


Op Allerzielen herdenken wij de doden naam voor naam. In de kerk staan tafels vol prikkers, waar we allemaal een kaars kunnen plaatsen. Er zit een wit, leeg briefje in de orde van dienst, waarop we de namen kunnen schrijven van mensen die overleden zijn. Achter het altaar hangt een doek met namen van doden. Iedereen mag een naam borduren en inleveren. Die wordt dan opgehangen op het doek. Dat zijn niet alleen namen van mensen uit de kerk. Elk jaar nieuwe namen erbij. Dat hoort bij het leven natuurlijk, maar verdrietig is het wel.

Woezel en Pip
“Schrijf jij zelf namen op je briefje? Dan doe ik het ook voor mezelf!” spreek ik met Dunya af. We zijn natuurlijk vroeg omdat ik in het koor zing. Dan moet ik er drie kwartier voor de dienst zijn om in te zingen. De moeilijke liederen nog een keer extra repeteren en vlak voor de dienst met de gemeente doorzingen. Als we klaar zijn met repeteren komt Dunya naar me toe. “Hoe heet die vrouw ook alweer, die Woezel en Pip heeft bedacht?” Ik moet even omschakelen. Ik vraag me allang niet meer af hoe ze ineens op een gedachte komt. Dat is Dunya, die maakt altijd onverwachte gedachtesprongetjes. Ik laat dan ook niet blijken dat ik verbaasd ben als ik antwoord geef. “Euh…. Guusje Nederhorst” zeg ik. En weg is ze.

Naar een andere kerk
Ruim een jaar geleden hebben we de overstap gemaakt vanuit een andere kerk naar hier. Het bevalt ons nu erg goed, maar het was natuurlijk wel even wennen. Bovendien, je laat iets achter. Ondanks dat het er niet meer zo goed voelde, is er ook altijd iets van verlies als je de stap uiteindelijk neemt. Dunya mist nog steeds Rosa, haar vriendin uit de andere kerk. Toch heeft zo ook ervaren in dat eerste jaar hoeveel voordelen er voor haar aan zitten, het familieweekend, zwemmen bij het Twiske, de vele taakjes die ze mag doen omdat ze altijd vroeg is, de hoeveelheid kinderen bij de kindernevendienst, de verdraagzaamheid naar kinderen toe.... 

Namen worden opgedragen
We hebben in een jaar tijd al heel wat rituelen gezien die we niet kenden. Vorig jaar hebben we voor het eerst Allerzielen meegemaakt. Ik kende het wel een beetje, de namen werden dan opgenoemd in de kerk, maar hier is het veel uitgebreider met kaarsen. Halverwege de dienst mag iedereen zijn of haar kaars aansteken en een briefje met namen in de mand doen. Vorig jaar wilde Dunya het briefje niet inleveren, omdat de briefjes na de dienst vernietigd worden. Het worden al aardig wat namen die we opdragen. Dunya is nog jong en ik vind mezelf ook nog niet heel oud, maar we hebben toch best vaak afscheid moeten nemen. Dunya schrijft overigens niet alleen namen op van mensen die ze heeft gekend. Ook mensen die ze kent uit verhalen van voordat zij geboren werd, schrijft ze op. Pas als de kaarsen zijn aangestoken, de briefjes zijn ingeleverd en we bezig zijn met brood en wijn, bedenk ik me iets. Dunya staat vlakbij me te helpen met brood en wijn delen. Zij gaat straks het podium op met de andere kinderen. Daar staan de manden met briefjes. “We zijn Ellivrio vergeten” fluister ik in haar oor en schuif een briefje onder haar arm. Dat kan zij nog inleveren. Als ze op het podium staat kijkt ze me aan en wijst op een mandje. Ik knik. Tijdens de voorbeden wordt een zegen gevraagd voor deze mensen en daar hoort haar oud-klasgenootje natuurlijk ook bij. Hij was zes toen hij plotseling overleed. De begrafenis heeft diepe indruk op ons gemaakt. “Ik zal je missen, een leven lang...” 

Indrukwekkende dienst
Vorig jaar vloeiden er heel wat tranen bij mij. Ik zat niet zo lekker in mijn vel en al die emoties in de kerk kwamen als een boemerang bij me binnen. De eerste keer was natuurlijk ook extra indrukwekkend. Nu pink ik wel een traantje weg, omdat ik die emoties natuurlijk wel voel, maar het komt niet zo hard aan als toen. “Eigenlijk gaat het best goed met me” constateer ik en dat is best een fijn gevoel.

zaterdag 8 oktober 2016

De juf in de bloemetjes!

Op 5 oktober was het weer Dag van de leraar. Tijd om de juffen van school en een enkele meester, in de bloemetjes te zetten. Letterlijk en figuurlijk. Ook het zonnetje was erbij, dat kwam helemaal goed uit. En onderweg naar school konden we precies zien welke kinderen naar onze school gingen. Ik had een leuk idee bedacht en alles georganiseerd. Dat was erg leuk om te doen en ook meteen een succes.


Een positieve touch
“Alsjeblieft, een bloemetje om aan de juf te geven!” zeg ik terwijl ik de rozen uitdeel. “Heb jij al, nee? Ook eentje voor jou. Voor de juf dus!” Ik heb het allemaal uitgedacht. Alle kinderen zijn gevraagd om een bloem mee te nemen voor de juf of meester. Hoewel, meester? Vandaag zijn ze er in elk geval niet. Op andere dagen zijn er maximaal twee. Het is vandaag de Dag van de leraar en daarom organiseert de Ouderraad sinds een paar jaar, op deze dag iets leuks voor de leerkrachten. Het is een beetje moeilijk om deze Ouderraad een beetje op te peppen. Vergaderingen verzanden nog te vaak in discussies over wat er niet goed gaat op school. Ik vind dat je natuurlijk mag zeggen wat je dwars zit en wat je anders zou willen zien op school, maar het is ook fijn om iets positiefs toe te voegen. Dit is een mooie gelegenheid daarvoor.   Lees deze blog verder op Mamaplaats!


zondag 17 juli 2016

Een jaar in de Dominicus!

We zijn bijna een jaar in de Dominicuskerk. Het was een moeilijke keuze, maar bij de kinderdienst besef ik hoe goed dit heeft uitgepakt.

Een jaar bijna voorbij
Na de kinderdienst ben ik in tranen. Ik schreef het al in mijn vorige blog. Ik kon het niet meteen verklaren en wist ook niet wat me zo geraakt had. Pas toen ik thuis was en achter mijn computertje zat te typen, vielen wat puzzelstukjes op hun plek. Een jaar geleden hadden we nog geen afscheid genomen van de Ekklesia. In mijn hoofd was ik er al wel mee bezig en Dunya wist het ook al een tijdje. Maar het echte afscheid was nog niet geweest. De keuze om naar de Dominicuskerk te gaan voelde goed, maar was ook spannend. Ik ben niet zo’n held met nieuwe stappen zetten. Ik heb dan ook heel lang getwijfeld. Nu zijn we bijna een jaar verder en deze dienst is eigenlijk een samenvatting van het afgelopen seizoen. Het is ons gelukt, we hebben een plek gevonden in deze kerk. En onbewust komt dat ineens binnen na deze dienst in hartje Amsterdam.

Kindernevendienst
Natuurlijk is er hier ook wel eens wat. Ook hier zijn mensen die vinden dat kinderen stil moeten zijn en toen Dunya vorige week de microfoon pakte na de dienst omdat ze de voorbeden wilde oefenen, kwamen er van twee kanten mensen aangestormd om in te grijpen. Dan voelt ze zich afgewezen. Geen onbekend gevoel voor mij. Maar ik leg haar als ze weer rustig is uit dat de kerk heel zuinig is op de nieuwe geluidsinstallatie. Dat het niks met haar te maken heeft, maar dat mensen niet weten wat ze van plan is en het lijkt alsof ze ermee gaat spelen. Maar over het algemeen is het leven en laten leven en is er nauwelijks ergernis. Dunya kan zich ontspannen bewegen en haar gang gaan. Ze zit in haar eentje op de trappen en kijkt zo over de gemeente. Ik vind het bijzonder dat ze het kan. Ze blijft rustig zitten. Na de kindernevendienst brengen de kinderen altijd brood en wijn de kerk binnen.

Lees verder.....

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...