zondag 15 september 2013

Iemand voor iemand zijn misschien...

“Sterven zal je ooit.

Maar vandaag
en godweet morgen
kun je leven, doen, zien

iemand voor iemand zijn
misschien
en het verschil maken, toch,
tussen onverwisselbaar uniek
en om het even

tussen dood en leven.”

Het was een gewone zondagmiddag zoals deze, dat ik de computer aanzette en even op Facebook keek. Ik zag meteen het bericht en even voelde ik het bloed uit mijn gezicht trekken. 

Nelly is overleden. 

Nog geen jaar geleden kwam ze erachter dat ze ongeneeslijk ziek was. Ze vertelde dat ze heel verdrietig was en in de maanden die volgden verbaasde ik me over haar kracht en optimisme. Hoe kun je zo optimistisch en positief blijven denken als je in deze situatie zit? Meer dan eens heb ik haar verteld hoeveel bewondering ik daarvoor heb. Ze vertrouwde me toe dat er ook wel eens momenten waren dat ze het niet meer zag zitten, dat ze zich wanhopig voelde, dat ze het erg moeilijk had omdat ze nog zo weinig voor haar kinderen kon zorgen. Maar ondanks de pijn en het verdriet wilde ze vooral genieten van alles wat ze nog wel kon en van de tijd die ze met haar gezin kon doorbrengen. Als er nooit meer een morgen zou zijn…. De jaren die de dokters haar nog gaven wilde ze intens beleven. Ik geloofde niet zo in jaren, maar door haar optimisme heb ik toch onderschat hoe hard ze achteruit gegaan is. Als ze zich iets beter voelde zouden we eens afspreken. Helaas is dat nooit meer gelukt. 

In mijn brievenbus vond ik de rouwkaart. Daarop werd ook gerefereerd aan haar moed en levenskracht. Ik kan het nieuws nog niet bevatten. De week ervoor zette ze nog op Facebook dat ze geopereerd was aan haar rug en dat ze veel pijn had, maar nu moest revalideren. Dat vond ik een hoopvol bericht. Haar familie ook vertelden ze op de begrafenis. Maar Nelly was al zo verzwakt, dat ze te weinig weerstand had om van deze operatie te herstellen. Ze heeft ervoor gevochten, maar heeft de strijd uiteindelijk veel te vroeg verloren. Ze laat twee kleine kindjes achter en veel mensen die van haar houden en haar intens zullen missen. 

Nelly was mijn manager op het kinderdagverblijf waar ik werkte. De meningen waren verdeeld over haar, en achteraf is het makkelijker om dingen in perspectief te zien. Ik voelde me door haar altijd erg gesteund. Ze heeft me door een moeilijke periode heen geholpen en stond altijd klaar voor me, als ik mijn hart wilde uitstorten. Ze viel me nooit af. Zij zag mijn kwaliteiten en waardeerde deze ook. Het was wel een schok voor me dat ze ineens vertrok. Nou ja, ineens…. Het was wel te verwachten, want het liep niet altijd lekker tussen haar en het team. Ik vond het in elk geval een verlies en naar later bleek, was het inderdaad geen oplossing. Maar dat is altijd achteraf. In haar nieuwe baan werd ze wel gewaardeerd en ik was erg blij dat ze goed terecht was gekomen. Met mij liep het ook niet goed af op het kinderdagverblijf, maar zelfs toen, toen Nelly al een jaar weg was, steunde ze me weer toen ik contact met haar zocht. 

Voor mij heeft ze verschil gemaakt. Ze was er voor me toen ik iemand nodig had. “Iemand voor iemand zijn misschien”. Op de begrafenis begreep ik dat ik niet de enige ben die deze kant van Nelly heeft leren kennen. Het plakboek met tekeningen van de kinderen dat ik voor haar afscheid had gemaakt, heeft al die tijd bij mij op de kast gestaan. Ik heb het meegenomen van het kinderdagverblijf, toen ik mijn spullen uitzocht. Ik wist dat het weg zou gaan als ik het niet veilig zou stellen en wist zeker dat Nelly het leuk zou vinden om te hebben. Het is helaas niet meer gelukt om het haar te geven, dus heb ik het aan haar zus gegeven, als herinnering. 
Het is weer een wijze les die Nelly achterlaat. Je moet leven. Niet stilstaan, maar doorgaan. Genieten van alle mooie dingen, genieten van wat je hebt en kunt. Daar denk ik aan als ik dit lied hoor of zing. Sterven zal je ooit. Maar vandaag en godweet morgen, zul je leven…..

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...