woensdag 21 augustus 2013

Nieuw schooljaar, nieuwe kansen

“Hoi Henrike! Ben je terug?” vraagt een leerkracht. “Je kent me nog!” reageer ik verrast. Na zes jaar verwacht ik dat iedereen me vergeten is, maar het tegendeel is waar. “Ja ik ken je zeker nog!” antwoordt hij. Even later loopt er een juf langs die net zo enthousiast reageert. Toen ik voor de zomervakantie werd benaderd met de vraag of ik interesse had in een paar uurtjes werken op deze school maakte mijn hart een sprongetje. Ik heb jarenlang met veel plezier op deze school gewerkt. Ik begeleidde destijds kinderen met down syndroom. Daar was veel geduld voor nodig en een strakke lijn. Het was allemaal wat uitproberen, er was geen kant en klaar programma voor deze kinderen. Toch heb ik daar wel mijn weg in gevonden. En wat de ene keer werkte, werkte een poosje later niet meer. Dus al met al een hele uitdaging en veel afwisseling. Veel zelfstandigheid ook. Ik vond het erg leuk om te doen, maar na de geboorte van Dunya zag ik het niet zitten om voor zo weinig uurtjes heen en weer te fietsen. Ik had er toen nog een baan naast op een naschoolse opvang. Ik had geen idee hoe ik dat praktisch moest regelen en bovendien was ik bang dat die combinatie me teveel zou worden, aangezien ik ook nog voor Dunya moest zorgen.

schoolgebouw
Na mijn ontslag hou ik nog even contact met collega’s, maar omdat mijn leven behoorlijk op zijn kop staat het eerste jaar na Dunya’s geboorte, neemt het contact snel af. Andere dingen aan mijn hoofd. Zo gaan die dingen. Ik ben dan ook blij verrast als ik een mail krijg of ik terug wil komen. Ik heb goede herinneringen aan deze school en aan het werk. Het ziet er naar uit dat ik weer individuele begeleiding ga doen met kinderen. De school is compleet nieuw opgebouwd en ik moet mezelf ook elke keer herinneren aan het feit dat ik niet in het noodgebouwtje op het plein zit, maar gewoon in een mooi schoolgebouw. De eerste keer dat ik binnenkom verdwaal ik, maar kom uiteindelijk wel weer op de juiste plaats uit.

compliment
Als ik met de directieleden zit te praten blijkt dat ze niet zomaar bij mij terecht zijn gekomen. “We zaten te praten over hoe de begeleiding zou moeten van dit kind en kwamen tot de conclusie dat we gewoon een Henrike nodig hadden. Toen hebben we contact met je gelegd, in de hoop dat je beschikbaar was…” Een groter compliment kan ik niet krijgen. Maar de nacht voordat we spijkers met koppen gaan slaan en inhoudelijke afspraken gaan maken komen de dromen. Terug naar een oude werkplek is in dit geval heel leuk, maar het roept ook herinneringen op aan andere oude werkplekken, waar ik nooit meer naar terug wil. Ik word onrustig wakker en realiseer me dat de mensen die me stoorden in mijn dromen, niet op deze school werken. Even rustig ademhalen. Het positieve gevoel komt terug. Mijn vorige werkplek eindigde teleurstellend, maar heeft mijn zelfvertrouwen wel vergroot, omdat er nadrukkelijk uitgesproken is hoe blij ze met me waren.

Werkplek
Eenmaal op school is het een dubbel gevoel. Enerzijds voelt het vertrouwd om de mensen te zien die jaren geleden mijn collega’s waren en nu ineens weer zijn. Anderzijds is het verwarrend om totaal onbekend te zijn op deze school en toch veel bekende gezichten te zien. De school waar ik werkte is afgebroken en er staat nu een prachtig gebouw waar ik dus steeds de weg kwijt ben. Maar het is leuk dat ik steeds mensen tegen het lijf loop die me nog kennen en die blij verrast zijn dat ik terugkom. Het kriebelt als ik in de klassen kijk en de werkplek bekijk waar ik ga zitten. Ik observeer wat kinderen die ik ga begeleiden, maar nog niet in alle openheid. Na alle teleurstellingen op het gebied van werk vind ik het hartstikke leuk dat dit weer een opsteker is. Niet alleen een nieuwe kans, maar ook nog eens van mensen die weten hoe ik werk en wie ik ben en me juist daarom heel graag willen hebben. Een mooiere blijk van waardering kan ik me niet voorstellen. Dat het tijdelijk is en voor een paar uurtjes in de week doet niks af aan mijn blijdschap. Het geeft een goed gevoel dat ze me niet vergeten zijn en me graag willen hebben. 

Een nieuw schooljaar. Dunya naar groep drie en ik naar een nieuwe (oude) werkplek. Nieuwe kansen voor ons allebei. En we zijn er klaar voor!

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...