Petra, een jaar later....

Zonder te weten waarheen het beweegt

Zonder te weten waarheen

Vallen de appels en rijst het deeg

Zonder te weten waarheen

Waaien de dagen en slaat de tijd

Zonder te weten waarheen

Worden de mensen uitgeluid

Zonder te weten waarheen….

Iedereen weet nog waar hij was, op die dag, op dat moment, 17 oktober 2011, dat het telefoontje kwam dat Petra Kerssies was omgekomen bij een auto-ongeluk. Ik weet ook nog waar ik was. Thuis, met Dunya. Op de eerste dag van de Herfstvakantie. Dat moment heeft bij iedereen iets overhoop gehaald. Iedereen was er kapot van. Ik ook en niet in de laatste plaats. Wat ik toen voelde, wat er door me heen ging, wat het bij mij losmaakte, dat heb ik allemaal zo goed mogelijk beschreven in mijn eerste blogs op deze site. Het heeft lang geduurd voordat ik er een beetje mee om kon gaan. De emoties die mij overspoelden bleven me verbazen. Zo goed kende ik haar immers niet? En ook: Heb ik wel het recht om zo verdrietig te zijn? Anderen kenden haar beter, hadden een band met haar, missen haar in huis of in hun leven. Mijn verdriet kon ik niet helemaal verklaren, maar het had wel te maken met de confrontatie. Een meisje van vier dat ineens geen moeder meer heeft, dat kwam zo dichtbij, dat was beangstigend. Ik had haar graag beter gekend, omdat we dingen gemeen hadden. Omdat onze dochters op drie dagen na, even oud zijn. En nu, nu zijn we alweer een jaar verder. Een heel jaar is voorbij gegaan. Er is in mijn leven en natuurlijk in de levens van iedereen, heel veel gebeurd. En toch… het voelt nog maar zó kort geleden.

Een jaar later

Daar staan we weer, een jaar na het vreselijke ongeluk, met twee koren te zingen in de Dominicuskerk. Er worden mooie woorden gesproken. We lachen om de herinneringen en anekdotes die worden gedeeld. Het verdriet is nog voelbaar, maar er is meer gelatenheid dan vorig jaar. De scherpe randjes zijn eraf gesleten in dit jaar.

Indrukwekkend hoe Rosa voor de dienst  samen met haar opa en oma, kaarsjes aansteekt bij de foto’s van Petra.

Ik zing en huil van binnen opnieuw. De emoties blijven binnen. Ik had ze er graag nog eens uitgegooid. Altijd als ik aan Petra denk, stilletjes thuis, komen er wel een paar tranen. Maar hier, vanavond, komen ze niet.

Toespraak

Huub Oosterhuis houdt een toespraak. Veel treffende woorden spreekt hij. Al mis ik meteen aan het begin de naam van Antonie. Ik heb Petra altijd gezien als zijn moeder. En nu wordt hij niet genoemd bij de mensen die dichtbij haar stonden. Dat doet zelfs mij pijn. Verder zijn de teksten mooi en indrukwekkend gekozen. “Sinds die maandagochtend, 17 oktober 2011 is ze weg. Geen woord meer, geen wenk, geen verschijning in een van de kerkportalen van Kevelaer. En ze komt niet meer terug. Ze bestaat niet meer. Tenzij er een God bestaat voor wie de doden leven. Aan Jezus zijn deze woorden toegeschreven: ‘Hij is geen God van doden, maar van levenden. Want allen leven voor Hem’. (Lukas 18)”  Huub Oosterhuis zet daar vraagtekens bij. “Waar láát God al die doden, jaar in, eeuw uit?” Het is een toespraak die je, zoals gewoonlijk, aan het denken zet.

Mooie woorden

Er worden fragmenten voorgelezen uit preken die ze heeft gehouden als theoloog en dominee. Erg mooi. Ze had een eenvoudige en prettige manier van dingen uitleggen. Gelukkig zijn haar teksten en woorden gespaard gebleven en heeft ze er veel van kunnen uitdragen, in de korte tijd dat ze leefde. Ik denk dat ze veel mensen geraakt heeft met de dingen die ze zei. Mij raakt ze ook met haar teksten, al hoor ik ze nu voor het eerst. Ik denk dat ze dat zal blijven doen, omdat haar woorden blijven bestaan. Ik ben ook onder de indruk van Geeske, die de dienst zo mooi leidt. Het was haar vriendin, dus het is mooi, maar lijkt me meteen ook heel zwaar om dit te doen. Ik heb bewondering voor de manier waarop ze over Petra praat en haar herinneringen met ons deelt.

Even napraten

Na afloop van de dienst zoek ik een bekende op die ik in de kerk zie zitten. We zitten even naast elkaar, zwijgend. In gedachten bij Petra. “Hoe ging het zingen?” vraagt ze. “Beter dan vorig jaar” zeg ik. We lachen even. We praten over Petra en over hoe onvoorstelbaar het blijft dat ze er niet meer is. Het is fijn om even na te praten. We bekijken samen de foto’s van Petra die op het podium staan. We lezen de tekst die erbij staat. Dan zeggen we elkaar gedag en ga ik naar huis.

Bewust genieten

Thuis zit ik nog even op de computer te werken, tv te kijken en uiteindelijk ga ik maar naar bed. Met open ogen lig ik in het donker te kijken, val in slaap, schrik wakker uit een angstige droom. Zo verloopt de nacht. Ik ben blij dat Dunya wakker wordt en bij mij in bed kruipt. Ze is enigszins verbaasd dat ik haar zo dicht tegen me aan laat liggen. Meestal krijg ik het te warm en mopper ik dat ik zo niet kan slapen. Nu ben ik blij met haar warme lijfje tegen me aan. Als ze de volgende ochtend wakker wordt, vraagt ze: “Heb je gezongen voor de mama van Rosa?” Ik glimlach. “Ja, ik heb gezongen. Het was wel mooi om zo met elkaar aan haar te denken”. Dunya heeft een ernstig gezichtje. Ze kruipt weer tegen me aan. “Ik vind het wel zielig voor de mama van Rosa!” Ik slaak een diepe zucht. “Ik ook liefje…” Ik had het haar natuurlijk ook erg gegund om haar prachtige dochter te zien opgroeien. Toen ik op mijn kraambed hoorde dat Petra ook een meisje had gekregen had ik natuurlijk een heel ander beeld van hoe Rosa groot zou worden. Ik ben me het afgelopen jaar bewust geworden dat het niet vanzelfsprekend is om je kind te zien opgroeien. Daardoor ben ik ook bewuster gaan genieten van Dunya! En ik weet heel zeker dat ik dat gevoel nooit meer helemaal kwijt raak. Daarvoor heeft dit alles teveel indruk op ons gemaakt.

Langzaam loslaten

Het wordt een zware dag. Na een slapeloze nacht en de emoties die weer erg hoog zijn gaan zitten, zou ik willen dat ik deze dag over kon slaan. Of even niks hoefde te doen. Maar het leven gaat door en we moeten verder, hoe oneerlijk het ook is. Dus ga ik naar de voorlichting over het thema “Herfst”, op Dunya’s school. ’s Middags lees ik met de kinderen op school en daarna heb ik een sollicitatiegesprek. Ik voer tegen de avond een vriendelijk telefoongesprek met de leidinggevende die mijn afwijzing toelicht. Ik sla me overal goed doorheen.  ’s Avonds ga ik weer zingen, maar dat kost me erg veel moeite. En nog voor het eind van de repetitie leg ik mijn muziek terug en ga ik er vandoor. Morgen een nieuwe dag en nieuwe kansen. Voor vandaag is het genoeg geweest. Het komt goed. Natuurlijk. Maar het doet weer veel met me en ik moet dat weer langzaam loslaten, maar wel in mijn eigen tempo.