zondag 29 juli 2012

Rijangst




Met zweet in mijn handen en op mijn rug zit ik achter het stuur. Potverdrie, hoelang heb ik nu een rijbewijs? Al minstens 10 jaar en toch vind ik het zo eng om te rijden! Door die faalangst ben ik geconcentreerd op de verkeerde dingen en daardoor maak ik fouten. Er gebeurt niks, geen ongeluk, geen bijna-aanrijdingen, maar ik verdwaal wel steeds en ik raak van slag door reacties van anderen in het verkeer. Ik besluit mijn autodate abonnement op te zeggen omdat ik het autorijden steeds ontwijk en wel abonnementskosten betaal.

Stichting Rijangst
Nog twee keer onderneem ik een poging om het op te pakken. Twee keer bij een gewone rijschool, een gewone instructeur. Ik denk dat het wel moet lukken met een paar lessen. Het helpt niet. En dan, jaren later, kom ik bij de stichting rijangst terecht. En kort daarna heb ik mijn eerste gesprek met een counselor. Dit voelt goed. We hebben een behoorlijke tijd gesprekken. Er zijn veel dingen die me bezighouden en die me belemmeren om vertrouwen te hebben in mezelf. En dat zelfvertrouwen heb ik hard nodig om weer te durven rijden. Na een hele poos is het dan zover. Ineens weet ik het: dit is het moment. Nu moet ik gaan rijden! Dus voor ik het weet zit ik in de lesauto. Deze keer met een speciaal opgeleide rijangst-instructeur. De angst die ik me herinner voel ik niet. We beginnen dan ook wel heel rustig, dus misschien komt het daardoor. Langzaam maar zeker bouwen we de lessen op. Het autorijden geeft me een enorm gevoel van vrijheid. Wat heerlijk om in de auto te stappen en ergens naar toe te gaan. Dat zou ideaal zijn. En wat voelt het goed om weer achter het stuur te zitten!

Invoegen
De autosnelweg vind ik doodeng. Invoegen… brrr… Dat leer ik nooit. Op een gegeven moment gooi ik dan maar het stuur om en voeg ik in. Ik heb wel gekeken, maar kan niet inschatten of ik wel of niet kan invoegen. Daar is het oude gevoel weer. Ik doe maar wat, op hoop van zegen. Mijn instructeur geeft me een complimentje, goed gedaan. Ik zeg niks, schaam me in stilte. Toch zet het me aan het denken. Want ik had wel gekeken en ik had dus ook gezien dat het kon. Maar ik twijfelde toch. Het gaat steeds iets beter, al zijn er ook momenten dat ik me afvraag of dit wel zin heeft. Misschien moet ik accepteren dat dit niet voor mij is weggelegd. Ik heb het geprobeerd, het lukt dus niet. Het verkeer is te druk en te chaotisch voor mij om overzicht te houden. Maar van mijn counselor hoor ik dat mijn instructeur nog steeds heel optimistisch is en er wel degelijk vertrouwen in heeft. Dat heeft ie naar mij ook wel uitgesproken, maar de onrust stak weer even de kop op.

Ik kan het best!
Dat ik geen overzicht zou hebben heb ik me in andere situaties laten aanpraten. Zodra ik me dat realiseer spreek ik mezelf toe. Ik weet wel beter. Ik kan het best. Ik denk terug aan Fred, mijn eerste rijinstructeur, in Emmen. Die wist ook beter.  “Ik zou jou zo de autosleutels geven en zeggen rij maar naar Amsterdam. Dan kom je veilig aan!”. Amsterdam was toen nog heel ver weg. Niemand kon vermoeden dat ik ooit echt in Amsterdam zou rijden. Hij wist vanaf het begin ook heel zeker dat ik mijn rijbewijs zou halen. Er waren alleen omstandigheden tijdens de examens die mij ervan weerhielden op dat moment te bewijzen dat ik het kon. Maar hij is het vertrouwen in mij nooit kwijtgeraakt. En mede daardoor heb ik mijn rijbewijs gehaald. Ik ben het aan hem en vooral aan mezelf verplicht om door te zetten. Bovendien past opgeven niet echt in mijn straatje.

Vertrouwen
En nu zijn we zoveel jaren verder en begint de angst steeds meer te verdwijnen. Nog een paar lessen. Dat zeg ik steeds. Op het moment dat ik dat niet meer zeg, ben ik klaar. Maar dan moet ik wel voor die tijd al wel zelf hebben gereden. Anders ga ik die drempel niet over.
Maar het komt goed. Ik heb er vertrouwen in dat ik het kan. Hoe dat komt? Ik besef nu wat er mis ging. Ik was te onzeker en liet me teveel beïnvloeden door mensen om me heen op de weg. Nu twijfel ik nog steeds aan veel dingen. Maar ik heb ook veel geleerd. Ik kan autorijden en ik heb nu veel beter inzicht in het verkeer en in mezelf dan toen. En ik voel me nu veel rustiger in de auto!

Zonder zijwieltjes
“Zonder zijwieltjes fietsen vind ik eng” zegt Dunya op een avond tegen me. “Natuurlijk!” zeg ik. “In het begin is het heel eng, maar als je oefent gaat het steeds een beetje beter. Net als ik doe met autorijden! Dat vond ik heel eng, maar door te oefenen leer ik het wel!” Dunya knikt: “Dat doe je wel heel goed, want ik ben een keer mee geweest en ik heb gezien hoe goed jij dat kan!” Als de belangrijkste persoon in mijn leven zoveel vertrouwen in mij heeft, dan kan het niet meer misgaan. Nog even en wij crossen samen heel Nederland door in een leenautootje! Vertrouwen, daar draait het dus allemaal om. Vertrouwen van anderen in mij was niet genoeg. Nu ik vertrouwen in mezelf heb, gaat het wel lukken. Daar kom ik, met een autootje op de snelweg. Terug van weggeweest!

Wil je meer weten over rijangst, of zoek je zelf iemand die je kan helpen deze te overwinnen? Dan kun je terecht bij de Stichting Rijangst.  Zij kunnen je doorverwijzen naar een gekwalificeerde instelling in jouw omgeving! 



zaterdag 28 juli 2012

Schrijfplezier


Ik hou van schrijven. Dat zal jullie niet ontgaan zijn. Het afgelopen jaar is dat nog eens versterkt. Er is veel gebeurd. Verdrietige dingen die uiteindelijk een heel andere wending kregen dan ik had verwacht. Toen ik mijn baan kwijtraakte dacht ik dat er een ellendige periode zou aanbreken. Het verdriet zit diep, dat kan ik niet ontkennen. Maar dat ik de afgelopen periode veel tijd heb gehad voor Dunya is wel heel fijn. En omdat ik zo genoten heb van onze tijd samen, ben ik er veel over gaan schrijven. Zodat ik nooit vergeet hoe goed het allemaal is geweest. Dat het weliswaar verdriet heeft opgeleverd maar dat het ook rust en relativering heeft gebracht.

school
Ik heb veel op school gewerkt. Eerst bij Dunya in de groep en later ook in groep 3/4, bij een andere juf. Twee keer per week ging ik lezen met kinderen van de taalklassen en ik heb met allemaal iets opgebouwd. Voor de zomervakantie moet ik dan ook even slikken als ik de kinderen gedag kom zeggen. Ik heb veel voor ze gedaan, maar ze hebben ook veel voor mij gedaan. Alleen weten kinderen dat niet. En dat moet ook niet. Het heeft me goed gedaan om hier een tijdje mee te draaien. Het heeft me doen beseffen dat ik terug moet naar het onderwijs, of in elk geval iets moet doen waarmee ik meer educatief bezig ben. Een voorschool lijkt me dan ook erg leuk. Dan sta je echt aan de basis van het onderwijs. Daar zetten kinderen de eerste stapjes richting basisschool. En daarbij moet het ook vooral leuk en ontspannend zijn voor kinderen. Ze moeten met plezier komen en spelenderwijs leren is volgens mij nog altijd de allerbeste methode.

goed gevoel
De afgelopen maanden heb ik gebruikt om te herstellen van alle gebeurtenissen die er zo hebben ingehakt. Dat deed ik dus niet door me op te sluiten, maar juist op zoek te gaan naar contacten en werk. Ik heb me ingezet op school om voldoening te krijgen en om weer te voelen hoe het is om met plezier naar je werk te gaan. Of je ervoor betaald wordt maakt dan eigenlijk niet uit. Het gaat om het gevoel. En het gevoel was goed. Leuke mensen, nieuwe kansen, andere ervaringen en ik leerde al snel dat ik heel veel dingen kan. Dat was ik even vergeten. Het heeft mijn zelfvertrouwen vergroot en mijn motivatie om weer een betaalde baan te vinden ook. Het zou goed zijn voor Dunya en mij, dat ik ook een leven heb los van haar. Maar wel een leven dat goed te combineren is met Dunya en met de voor- en/of naschoolse opvang. 

opvoeden
Het was hier een beetje stil. Jammer is dat wel. Ik ben actief met schrijven voor sites over opvoeden, maar kom daardoor niet echt aan mijn eigen blog toe. Ik schrijf voor verschillende websites over de belevenissen met Dunya, over hoe ik de opvoeding ervaar, over hoe ik me als moeder voel. Wat ik moeilijk vind, wat ik leuk vind. Welke emoties dingen bij me oproepen.

rapport
Zo heb ik een blog geschreven over het rapport van Dunya en over het gesprek dat daaraan vast zat. Hoe ik het ervaren heb en wat ik er mee gedaan heb. Over mijn grote dochter die vijf jaar is geworden. Over hoe trots ik ben dat ze het eerste jaar op de basisschool zo goed doorlopen heeft. Over alles wat ze heeft geleerd. Over jazz dance, over grenzen stellen, over haar fantasiebroertje en zusje. Over de zwemlessen en haar Orka-diploma. Over mijn smartphone, over de tandarts en over het busongeluk in Zwitserland. Dunya was daarvan onder de indruk. Af en toe lees ik mijn eigen blogs terug en dan rollen er soms zomaar tranen over mijn wangen. Want ik schrijf niet met afstand. Ik schrijf vanuit mijn hart. Het is een risico om zo openhartig te zijn op internet. Mensen kunnen het tegen me gebruiken. Maar ik wil mezelf kunnen zijn. En mensen moeten me nemen zoals ik ben. Als ik me anders voor ga doen kom ik vroeg of laat in de problemen.
Af en toe komen er reacties van mensen die mijn stukjes lezen. Die zijn bemoedigend en geven me energie om ermee door te gaan. Zelfs als ik twijfel over een blog zijn anderen toch erg enthousiast en dat geeft me een goed gevoel. Ik probeer snel weer iets te plaatsen hier. 

links
Ondertussen kunnen jullie me ook volgen op de volgende websites:

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...