vrijdag 4 mei 2012

Gaatjes vullen...


“Je hebt goed je tanden gepoetst!” zegt de tandarts als ze in Dunya’s mond kijkt. “Met de elektrische tandenborstel! Met een prinses!” vertelt Dunya trots. Ze is helemaal ontspannen en ik probeer me niet druk te maken. Vandaag gaat de tandarts twee van de drie gaatjes vullen. Ik vind het eng. Dat arme kind! Op haar vierde jaar al gaatjes. Ik was 17 toen ik mijn eerste gaatje kreeg. Ik probeer haar te leren om niet steeds 1 slokje drinken te nemen en dan haar beker of pakje weg te zetten, maar alles achterelkaar op te drinken. Ook haar eten moet sneller achter elkaar. Dunya kan er uren over doen. Dat is ook slecht voor haar tanden. Ze komt nu op een leeftijd dat ik dat beter uit kan leggen. Hopelijk gaat ze het leren, want ze zegt het wel tegen me: “Ik moet alles direct opdrinken!”

De tandarts legt uit wat ze gaat doen. Druppeltjes op haar kies en daarna een prik in haar wang. Die prik vertelt ze niet. Ze knijpt flink in haar wang en zegt dat ze haar oogjes dicht moet doen. Gespannen kijk ik toe. Dunya vindt het reuze interessant wat er allemaal met haar gebeurt. Ze probeert ook te babbelen ondertussen en voordat de behandeling is begonnen weet de tandarts al dat ze net geslaagd is voor haar Orka diploma en dat ze nu voor haar A gaat oefenen. Dat ze vanaf vandaag twee keer per week gaat zwemmen, dat ze niet bang is om onder water te gaan, dat ze al vanaf 1 jaar naar zwemles gaat en zo komen er nog meer verhalen los. De verdoving is vervelend. Ze voelt haar wang niet meer en een deel van haar lip. De tandarts en de assistente zijn onder de indruk dat ze zo goed meewerkt. Ze propt op een gegeven moment zelfs de staafjes in haar mond. “We zijn nog op zoek naar een assistente…” zegt de tandarts. Volgens haar kan ze zo beginnen. De prik heeft ze niet gevoeld en de rest vindt ze ook prima. “Het deed geen pijn” verzekert ze Doedel na afloop.

Op de fiets naar het zwembad huilt ze een beetje. Ik vraag verbaasd wat er is. Alles ging prima, het deed geen pijn en ze was niet bang. Maar nu wil ze gewoon haar wang en lip weer voelen. Ze slaat tegen haar wang. “Wakker worden wang!” roept ze boos. Ik leg uit dat het over een paar uurtjes wel weer beter gaat, dat ze lekker gaat zwemmen en dat dan de verdoving wel uitgewerkt is. Vlak voordat we naar de kleedkamer gaan komt ze naar me toe. Ik heb haar een pakje chocomel gegeven, zodat ze wat drinkt. “Mama, dat lijkt wel bloed!” zegt ze geschrokken. Ik kijk naar haar handje en haar mond. Geen twijfel mogelijk. Het bloedt flink. Hoe kan dat nou? “Misschien van de prik in je wang...” zeg ik vertwijfeld. Ik kijk in haar mond en dan zie ik in haar lip een rijtje tandafdrukken staan. Ik schrik. Niks prik, gewoon op haar lip gebeten. Natuurlijk, ze voelt er immers niks van! Ik heb haar expres geen eten gegeven, om dit te voorkomen. Maar het is toch gebeurd… Zo zielig. Ik geef haar ondertussen een doekje voor het bloeden en kalmeer haar. Haar lip is wel een beetje dik, maar ik hoop dat dat zo wegtrekt. Dat is ijdele hoop, want ’s avonds voor het slapen gaan is ie nog steeds dik. Het eten lukte niet en met alleen een toetje op heb ik haar uiteindelijk in bed gestopt. Als ze de volgende dag wakker wordt schrik ik me een hoedje als ik haar zie. Haar mond kan niet helemaal dicht door een stuk of drie enorme blaren op haar lip.

Helaas, daar gaan we weer met enige uitleg naar school. Dunya heeft er nog flink last van. Eten lukt nog steeds niet. Ik zeg dat ze om half elf maar een pakje drinken moet nemen en haar banaan maar dicht moet laten als het niet gaat. En ’s middags bel ik de juf van de bso om te vertellen wat er gebeurd is en dat ze niet moeten schrikken als ze Dunya zien. Ik vraag haar om haar geen harde dingen te eten te geven, maar liefst iets vloeibaars. Ze noemt wat dingen op, maar ik zeg dat Dunya zelf maar moet aangeven wat wel en niet gaat.  Nu maar hopen dat het snel beter gaat. Het blijft wel pech met dat kleine meisje van me. Eerst haar neus, dan een paar keer haar knie en nu haar lip. En het valt zo lekker op! Over een paar weken moet er nog een gaatje gevuld worden. We moeten dan maar even goed aangeven wat er deze keer gebeurd is. Het is maar een klein gaatje, misschien kunnen ze minder verdoving geven of op een andere manier. In elk geval is ze niet bang voor de tandarts en heb ik me voor niks zorgen gemaakt over het boren. Gelukkig maar! Hopelijk gaat het volgende week bij het kleine gaatje aan de andere kant net zo goed en heeft ze minder verdoving nodig. Ik zal wel even de tandarts vertellen wat er de vorige keer is gebeurd.


Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...