“Je hebt goed je tanden
gepoetst!” zegt de tandarts als ze in Dunya’s mond kijkt. “Met de elektrische
tandenborstel! Met een prinses!” vertelt Dunya trots. Ze is helemaal ontspannen
en ik probeer me niet druk te maken. Vandaag gaat de tandarts twee van de drie
gaatjes vullen. Ik vind het eng. Dat arme kind! Op haar vierde jaar al gaatjes.
Ik was 17 toen ik mijn eerste gaatje kreeg. Ik probeer haar te leren om niet
steeds 1 slokje drinken te nemen en dan haar beker of pakje weg te zetten, maar
alles achterelkaar op te drinken. Ook haar eten moet sneller achter elkaar.
Dunya kan er uren over doen. Dat is ook slecht voor haar tanden. Ze komt nu op
een leeftijd dat ik dat beter uit kan leggen. Hopelijk gaat ze het leren, want
ze zegt het wel tegen me: “Ik moet alles direct opdrinken!”
De tandarts legt uit wat ze gaat
doen. Druppeltjes op haar kies en daarna een prik in haar wang. Die prik
vertelt ze niet. Ze knijpt flink in haar wang en zegt dat ze haar oogjes dicht
moet doen. Gespannen kijk ik toe. Dunya vindt het reuze interessant wat er
allemaal met haar gebeurt. Ze probeert ook te babbelen ondertussen en voordat
de behandeling is begonnen weet de tandarts al dat ze net geslaagd is voor haar
Orka diploma en dat ze nu voor haar A gaat oefenen. Dat ze vanaf vandaag twee
keer per week gaat zwemmen, dat ze niet bang is om onder water te gaan, dat ze
al vanaf 1 jaar naar zwemles gaat en zo komen er nog meer verhalen los. De
verdoving is vervelend. Ze voelt haar wang niet meer en een deel van haar lip. De
tandarts en de assistente zijn onder de indruk dat ze zo goed meewerkt. Ze
propt op een gegeven moment zelfs de staafjes in haar mond. “We zijn nog op
zoek naar een assistente…” zegt de tandarts. Volgens haar kan ze zo beginnen. De
prik heeft ze niet gevoeld en de rest vindt ze ook prima. “Het deed geen pijn”
verzekert ze Doedel na afloop.
Op de fiets naar het zwembad
huilt ze een beetje. Ik vraag verbaasd wat er is. Alles ging prima, het deed
geen pijn en ze was niet bang. Maar nu wil ze gewoon haar wang en lip weer
voelen. Ze slaat tegen haar wang. “Wakker worden wang!” roept ze boos. Ik leg
uit dat het over een paar uurtjes wel weer beter gaat, dat ze lekker gaat
zwemmen en dat dan de verdoving wel uitgewerkt is. Vlak voordat we naar de
kleedkamer gaan komt ze naar me toe. Ik heb haar een pakje chocomel gegeven,
zodat ze wat drinkt. “Mama, dat lijkt wel bloed!” zegt ze geschrokken. Ik kijk
naar haar handje en haar mond. Geen twijfel mogelijk. Het bloedt flink. Hoe kan
dat nou? “Misschien van de prik in je wang...” zeg ik vertwijfeld. Ik kijk in
haar mond en dan zie ik in haar lip een rijtje tandafdrukken staan. Ik schrik. Niks
prik, gewoon op haar lip gebeten. Natuurlijk, ze voelt er immers niks van! Ik
heb haar expres geen eten gegeven, om dit te voorkomen. Maar het is toch
gebeurd… Zo zielig. Ik geef haar ondertussen een doekje voor het bloeden en
kalmeer haar. Haar lip is wel een beetje dik, maar ik hoop dat dat zo wegtrekt.
Dat is ijdele hoop, want ’s avonds voor het slapen gaan is ie nog steeds dik.
Het eten lukte niet en met alleen een toetje op heb ik haar uiteindelijk in bed
gestopt. Als ze de volgende dag wakker wordt schrik ik me een hoedje als ik
haar zie. Haar mond kan niet helemaal dicht door een stuk of drie enorme blaren
op haar lip.
Helaas, daar gaan we weer met
enige uitleg naar school. Dunya heeft er nog flink last van. Eten lukt nog
steeds niet. Ik zeg dat ze om half elf maar een pakje drinken moet nemen en
haar banaan maar dicht moet laten als het niet gaat. En ’s middags bel ik de
juf van de bso om te vertellen wat er gebeurd is en dat ze niet moeten
schrikken als ze Dunya zien. Ik vraag haar om haar geen harde dingen te eten te
geven, maar liefst iets vloeibaars. Ze noemt wat dingen op, maar ik zeg dat
Dunya zelf maar moet aangeven wat wel en niet gaat. Nu maar hopen dat het snel beter gaat. Het
blijft wel pech met dat kleine meisje van me. Eerst haar neus, dan een paar
keer haar knie en nu haar lip. En het valt zo lekker op! Over een paar weken
moet er nog een gaatje gevuld worden. We moeten dan maar even goed aangeven wat
er deze keer gebeurd is. Het is maar een klein gaatje, misschien kunnen ze
minder verdoving geven of op een andere manier. In elk geval is ze niet bang
voor de tandarts en heb ik me voor niks zorgen gemaakt over het boren. Gelukkig
maar! Hopelijk gaat het volgende week bij het kleine gaatje aan de andere kant net zo goed en heeft ze minder verdoving nodig. Ik zal wel even de tandarts vertellen wat er de vorige keer is gebeurd.