Tjonge, alweer een jaar voorbij. Gek is dat. Het lijkt wel of
het elk jaar sneller gaat. En in eerste instantie lijkt het ook alsof er niks
gebeurd is. Dat klopt natuurlijk niet. Er is van alles gebeurd. Veel dingen ben
ik vergeten, maar sommige dingen blijven me bij.
Wisselende gevoelens heb ik bij dit jaar.
Het jaar begon met de begrafenis van oma Huisman. Oudejaarsavond
plotseling het telefoontje dat ze was overleden. Ik had haar al jaren niet
gezien. Geen schuldgevoel, een beetje spijt misschien, maar wel verdriet omdat
ik haar zolang niet gezien heb. Ik sta versteld van mijn emoties. Ondanks de
berusting, blijven de tranen maar stromen.
Na een poosje is het over en kan ik er vrede mee hebben. Oma was
96 jaar en ik vind oudejaarsavond wel een mooi moment voor haar om te gaan.
Dunya maakt een heleboel veranderingen door. Ze wordt vier jaar,
neemt afscheid van het kinderdagverblijf en gaat naar school en naar de naschoolse
opvang. Ze gaat niet meer naar peuterdans, maar naar Jazz dance en ik mag niet
meer kijken. Ook bij zwemles gaat ze naar een andere groep. De Orka’s. De
eerste twee keer mag ik nog mee het water in, daarna moet ik aan de kant zitten
kijken en na vijf lessen zit ik boven voor het raam te kijken. Dunya vindt het
allemaal geweldig, die veranderingen. Groot worden vindt ze niet erg, want ze
merkt dat ze steeds meer dingen kan en ze heeft mij niet meer altijd nodig. Ze
vindt het leuk om nieuwe dingen te leren en ze geniet van dingen alleen doen. Ik
vind het leuk om weer rond te lopen op een school. Ik mag helpen bij de
pietenochtend, bij het avi lezen, bij het kerstdiner en bij het opruimen van de
Sinterklaasspullen en knutsels. Dunya vindt het super dat ik op school
rondloop. En ik ook!
Ik heb meegedaan aan een spotje voor Positief Opvoeden. Ik ben
gaan schrijven voor de nieuwsbrief van Het Marnix. Ik moet alleen wel de
deadline in de gaten houden, want deze blog kon mooi niet meer geplaatst worden
omdat ik te laat was…
Ook Facebook vind ik erg leuk. Ik heb er nieuwe mensen leren
kennen en mensen van weleer teruggevonden. Oud-collega’s, vroegere klasgenoten,
maar ook mensen die ik niet kende en waarmee ik een klik voelde. Omdat we iets
gemeenschappelijks delen. Iets leuks, of iets verdrietigs. Ik vind het geweldig
hoe mensen met elkaar mee kunnen leven op Facebook. Eén klik en je geeft aan
dat je iets leuk vindt, of dat je aan iemand denkt. Mij doet dat in elk geval
erg goed. Ik heb daardoor wel mijn weblog verwaarloosd. Eerst omdat mijn oude
weblog buiten gebruik was door technische problemen. Toen ik eindelijk een
nieuwe begon kwam ik niet meer in het ritme. Een goed voornemen voor volgend
jaar: meer schrijven.
En zingen natuurlijk. Het koor wordt steeds belangrijker voor
me. Het is ook het enige wat ik nog voor mezelf doe. Dat is niet erg, maar
daardoor wel heel waardevol. Even paniek toen de oppas ermee stopte en ik niet
wist wanneer ik weer kon gaan zingen. Gelukkig liep ik een nieuwe oppas tegen
het lijf die met net zoveel liefde op Dunya wil passen. We hebben leuke dingen
meegemaakt met het koor. Het promoveren van een koorlid bijvoorbeeld. Maar ook
verdriet. Het overlijden van Petra heeft ons allemaal diep geraakt. Mij ook.
Zeker als ik op zondag Dunya en Rosa samen zie spelen en rennen in de Nieuwe
Liefde. De overeenkomsten zijn groot en dat doet me stil staan bij dingen waar
ik liever niet bij stilsta.
Ik vind het wel erg leuk dat Dunya tegenwoordig vaak meegaat
naar de Nieuwe Liefde. Ze zit de hele dienst rustig naast Ilana en Jesse. Na
afloop van de dienst speelt ze met Rosa en wil ze niet meer mee naar huis.
Het jaar eindigt met de boodschap dat ik op zoek ga naar een
andere baan. Collega’s reageren wel geschokt als ik het vertel. Ik ga op zoek
naar iets dat beter te combineren is met Dunya. En als het niet meteen lukt,
dan ga ik een poosje invalwerk doen op kinderdagverblijven in de buurt. Ik moet
uitzoeken wat ik nog meer leuk vind en wat ik zou kunnen doen behalve
kinderopvang. Wat ik wilde zeggen tegen mijn collega’s staat op papier, dus ik
lees het voor. Gelukkig maar. Want als ik het ga voorlezen krijg ik het toch
even moeilijk. “Soms besef je ineens hoe kwetsbaar je bent en dat het niet
vanzelfsprekend is om je kind te zien opgroeien”. Ik moet wel even een paar
keer slikken voordat ik dit kan voorlezen. Een collega vraagt of iemand anders
het moet voorlezen. Nee, dit moet ik zelf doen.
Op zoek naar iets nieuws dus. Ik weet nog niet zo goed wat.
Misschien gewoon kinderopvang. Misschien terug naar mijn vroegere functie
Onderwijsassistent. Of iets anders. Iets met kinderen, of toch niet. Iets met
schrijven, voorlichting geven, les geven of misschien zijn er nog wel meer
dingen waar ik niet aan gedacht heb. Het komt goed. Suggesties zijn natuurlijk
welkom.
Goede voornemens? Eigenlijk niks bijzonders. Ik ga door met waar
ik mee bezig ben. Ik ga weer autorijden. Dat komt weer dichterbij, want ik merk
dat ik sterker ben geworden, op alle gebieden. Ik ga de dingen niet meer uit de
weg, maar ga ze aan. Ik leer steeds beter te vertrouwen op wat mijn gevoel
zegt. Afgelopen jaar heb ik meerdere keren ervaren dat mijn gevoel vaak gelijk
heeft. Daar ga ik mee door.
En wie weet vind ik komend jaar wel de liefde van mijn leven…
(Nee, ik heb daarbij nog niemand in gedachten…)