vrijdag 30 december 2011

Het is weer voorbij....2011


Tjonge, alweer een jaar voorbij. Gek is dat. Het lijkt wel of het elk jaar sneller gaat. En in eerste instantie lijkt het ook alsof er niks gebeurd is. Dat klopt natuurlijk niet. Er is van alles gebeurd. Veel dingen ben ik vergeten, maar sommige dingen blijven me bij.
Wisselende gevoelens heb ik bij dit jaar.

Het jaar begon met de begrafenis van oma Huisman. Oudejaarsavond plotseling het telefoontje dat ze was overleden. Ik had haar al jaren niet gezien. Geen schuldgevoel, een beetje spijt misschien, maar wel verdriet omdat ik haar zolang niet gezien heb. Ik sta versteld van mijn emoties. Ondanks de berusting, blijven de tranen maar stromen.
Na een poosje is het over en kan ik er vrede mee hebben. Oma was 96 jaar en ik vind oudejaarsavond wel een mooi moment voor haar om te gaan.

Dunya maakt een heleboel veranderingen door. Ze wordt vier jaar, neemt afscheid van het kinderdagverblijf en gaat naar school en naar de naschoolse opvang. Ze gaat niet meer naar peuterdans, maar naar Jazz dance en ik mag niet meer kijken. Ook bij zwemles gaat ze naar een andere groep. De Orka’s. De eerste twee keer mag ik nog mee het water in, daarna moet ik aan de kant zitten kijken en na vijf lessen zit ik boven voor het raam te kijken. Dunya vindt het allemaal geweldig, die veranderingen. Groot worden vindt ze niet erg, want ze merkt dat ze steeds meer dingen kan en ze heeft mij niet meer altijd nodig. Ze vindt het leuk om nieuwe dingen te leren en ze geniet van dingen alleen doen. Ik vind het leuk om weer rond te lopen op een school. Ik mag helpen bij de pietenochtend, bij het avi lezen, bij het kerstdiner en bij het opruimen van de Sinterklaasspullen en knutsels. Dunya vindt het super dat ik op school rondloop. En ik ook!

Ik heb meegedaan aan een spotje voor Positief Opvoeden. Ik ben gaan schrijven voor de nieuwsbrief van Het Marnix. Ik moet alleen wel de deadline in de gaten houden, want deze blog kon mooi niet meer geplaatst worden omdat ik te laat was…
Ook Facebook vind ik erg leuk. Ik heb er nieuwe mensen leren kennen en mensen van weleer teruggevonden. Oud-collega’s, vroegere klasgenoten, maar ook mensen die ik niet kende en waarmee ik een klik voelde. Omdat we iets gemeenschappelijks delen. Iets leuks, of iets verdrietigs. Ik vind het geweldig hoe mensen met elkaar mee kunnen leven op Facebook. Eén klik en je geeft aan dat je iets leuk vindt, of dat je aan iemand denkt. Mij doet dat in elk geval erg goed. Ik heb daardoor wel mijn weblog verwaarloosd. Eerst omdat mijn oude weblog buiten gebruik was door technische problemen. Toen ik eindelijk een nieuwe begon kwam ik niet meer in het ritme. Een goed voornemen voor volgend jaar: meer schrijven.

En zingen natuurlijk. Het koor wordt steeds belangrijker voor me. Het is ook het enige wat ik nog voor mezelf doe. Dat is niet erg, maar daardoor wel heel waardevol. Even paniek toen de oppas ermee stopte en ik niet wist wanneer ik weer kon gaan zingen. Gelukkig liep ik een nieuwe oppas tegen het lijf die met net zoveel liefde op Dunya wil passen. We hebben leuke dingen meegemaakt met het koor. Het promoveren van een koorlid bijvoorbeeld. Maar ook verdriet. Het overlijden van Petra heeft ons allemaal diep geraakt. Mij ook. Zeker als ik op zondag Dunya en Rosa samen zie spelen en rennen in de Nieuwe Liefde. De overeenkomsten zijn groot en dat doet me stil staan bij dingen waar ik liever niet bij stilsta.
Ik vind het wel erg leuk dat Dunya tegenwoordig vaak meegaat naar de Nieuwe Liefde. Ze zit de hele dienst rustig naast Ilana en Jesse. Na afloop van de dienst speelt ze met Rosa en wil ze niet meer mee naar huis.

Het jaar eindigt met de boodschap dat ik op zoek ga naar een andere baan. Collega’s reageren wel geschokt als ik het vertel. Ik ga op zoek naar iets dat beter te combineren is met Dunya. En als het niet meteen lukt, dan ga ik een poosje invalwerk doen op kinderdagverblijven in de buurt. Ik moet uitzoeken wat ik nog meer leuk vind en wat ik zou kunnen doen behalve kinderopvang. Wat ik wilde zeggen tegen mijn collega’s staat op papier, dus ik lees het voor. Gelukkig maar. Want als ik het ga voorlezen krijg ik het toch even moeilijk. “Soms besef je ineens hoe kwetsbaar je bent en dat het niet vanzelfsprekend is om je kind te zien opgroeien”. Ik moet wel even een paar keer slikken voordat ik dit kan voorlezen. Een collega vraagt of iemand anders het moet voorlezen. Nee, dit moet ik zelf doen.
Op zoek naar iets nieuws dus. Ik weet nog niet zo goed wat. Misschien gewoon kinderopvang. Misschien terug naar mijn vroegere functie Onderwijsassistent. Of iets anders. Iets met kinderen, of toch niet. Iets met schrijven, voorlichting geven, les geven of misschien zijn er nog wel meer dingen waar ik niet aan gedacht heb. Het komt goed. Suggesties zijn natuurlijk welkom.

Goede voornemens? Eigenlijk niks bijzonders. Ik ga door met waar ik mee bezig ben. Ik ga weer autorijden. Dat komt weer dichterbij, want ik merk dat ik sterker ben geworden, op alle gebieden. Ik ga de dingen niet meer uit de weg, maar ga ze aan. Ik leer steeds beter te vertrouwen op wat mijn gevoel zegt. Afgelopen jaar heb ik meerdere keren ervaren dat mijn gevoel vaak gelijk heeft. Daar ga ik mee door.
En wie weet vind ik komend jaar wel de liefde van mijn leven… (Nee, ik heb daarbij nog niemand in gedachten…)

maandag 26 december 2011

Het licht van kerstmis....

Onderstaande tekst vind ik erg goed passen bij de toespraak die Geeske Hovingh op kerstavond hield in de Rode Hoed. De toespraak is ook te downloaden op de website van de Amsterdamse Studentenekklesia. Het ging over de tegenstrijdigheid van de kerstboodschap. Deze gaat over vrede op aarde, terwijl er, ook tijdens de kerstdagen, overal oorlog wordt gevoerd en mensen slachtoffer worden van geweld. Ze besluit uiteindelijk dat we toch moeten geloven in het licht van kerstmis, omdat er toch in het klein steeds weer tekenen van vrede zijn. We moeten tegen de oorlog in zingen en blijven geloven in vrede op aarde. Ik vond het erg mooi en treffend. Omdat ik beide diensten heb gezongen, heb ik de toespraak twee keer gehoord. Vervolgens heb ik m de volgende ochtend in de trein nog eens doorgelezen en toen werd ik ineens een beetje emotioneel. De toespraak is hier terug te lezen. Zeer aanbevolen!

Ze zeggen
kerstfeest is een feest van vrede.
Ze zeggen
kerstfeest is een feest van licht.
Hoe blijft die boodschap overeind?
Ik zie dat oorlog nooit verdwijnt
en dat de aarde onder 't donker zwicht.

Ze zeggen
kerstfeest is een feest van leven.
Ze zeggen
kerstfeest is een feest van 't Kind.
Het is een mooi verhaal dat gaat.
Ik zie dat dood gewoon bestaat
en dat het grote van het kleine wint.

Wat moet ik geloven?
Dat van dat kleine Kind?
Ik zie toch met mijn eigen ogen,
dat de wereld wordt bedrogen.
Of ben ik blind?

Hoe moet ik geloven
dat hoop het nooit verliest?
Of moet ik tegen beter weten
toch dat Kerstkind niet vergeten
dat voor mij kiest?

Blijf zeggen
kerstfeest is een feest van vrede.
Blijf zeggen
kerstfeest is een feest van 't Kind.
Herhaal de woorden zin voor zin
en roep ze tegen alles in.
Blijf zeggen dat het licht van kerstfeest wint.

Tekst: Greet Brokerhof-van der Waa
          Gerard van Midden

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...