Het is inmiddels al een tijdje geleden dat Dunya vier jaar werd. Deze blog heb ik geschreven voor de nieuwsbrief van Het Marnix. Het zijn er inmiddels wel wat meer, dus die publiceer ik hier ook zo nu en dan. Elke maand verschijnt er in de nieuwsbrief een nieuwe blog van mij. Opgeven kan via de website van het sportcentrum.
Het voordeel als
je kindje in de zomervakantie jarig is, is dat je het feestje altijd lekker
buiten kunt vieren. Drie jaar lang heb ik de verjaardag van Dunya met vrienden
en familie in het Westerpark gevierd. De kinderen spelen lekker in de
spartelvijver en genieten van de zon en het water. Gezellig is het ook altijd.
Lekker in het gras of aan een picknicktafel taart eten en chips en nootjes enz.
Heerlijk ontspannen is dat.
Er is wel een
nadeel. We leven namelijk in Nederland. En het weer in Nederland is niet te
vertrouwen. Dit jaar kijk ik, net als alle vorige jaren sinds Dunya er is, al 2
weken van te voren op internet wat de verwachtingen zijn. Gelukkig, een
zonnetje op de dag van het feestje. Dat wordt een zonnige vierde verjaardag!
Een paar dagen later staat er een wolkje bij. Mwah. Kunnen we wel hebben en het
valt toch elk jaar weer mee. Toch komt er een stukje onrust bij me boven en dat
wordt alleen maar erger als elke dag de voorspellingen slechter worden. “Oh
nee, regen!” Dit komt niet goed. Ik regel een partytent en haal opgelucht adem.
Die paar buien vangen we wel op met een tent. Geen punt. Totdat ik een paar
dagen van te voren zie dat er 22 millimeter regen gaat vallen die zondag. Daar
helpt een partytent niet tegen. Wat moet ik doen? Ik bel de kinderboerderij.
“Wij hebben al een feestje zondagmiddag, dus dat kan niet”. Helaas. De moed
zinkt me in de schoenen. Wat nu? Ik plaats oproepjes op Twitter en Facebook,
maar helaas zonder resultaat. Ik kan wel huilen. Dat wordt gewoon een nat
verjaardagsfeestje in het Westerpark. Ik heb geen alternatief. Bij mij thuis
gaat echt niet. En niemand heeft een idee waar ik terecht kan.
Niemand???
Opeens komt er een berichtje op Twitter binnen. Ik lees het twee keer vol
verbazing, want een oplossing had ik niet meer verwacht. Het staat er echt. We
mogen in Het Marnix het feestje van Dunya vieren. Even ben ik bang dat het een
grapje is, maar dan ga ik toch allerlei mensen sms’en en mailen dat het feestje
verplaatst wordt naar Het Marnix.
We komen op
zondagmiddag binnen en ik zie meteen dat het café overvol is. Er zingt een
koortje en er is veel belangstelling. Oei, wat nu? Ik meld me bij de receptie
en daar wordt verrast gereageerd. Oh is dat Dunya? Die kennen we wel. Het
feestje blijkt verplaatst (alweer) te worden, naar de Chamu, boven. Dunya loopt
de trap op. Ze weet de weg. Ik ken de trap wel. Hoe vaak sta ik daar tevergeefs onderaan
te roepen dat ze onmiddellijk beneden moet komen? Nu mag ze gewoon naar boven,
zonder dat ik roep dat ze terug moet komen. “Het is wel een ongezellige ruimte”
aarzelt de medewerkster. “Welnee, maakt niet uit. We maken het gezellig en ik
ben allang blij dat we droog zitten!” Een medewerker komt ons helpen met
slingers en ballonnen ophangen. Er komt nog een verrassing. De deur van de
sportzaal gaat open. Kinderen mogen daar rennen als ze hun schoenen uitdoen.
Een paar vaders gaan spontaan mee en houden toezicht op de spelende kinderen.
Fantastisch. Het is perfect want de kinderen gaan in de vergaderruimte ook
rennen en dat veroorzaakt meteen tranen. Ik loop af en toe heen en weer om te
kijken of iedereen het nog naar zijn zin heeft. Ik schenk drankjes in, deel
taart uit. We hebben chips, nootjes, koekjes, kaasstengels enz. in overvloed.
Het is
fantastisch. Mensen die in het café komen kijken waar we zijn, worden
doorverwezen naar boven. We kijken uit over de nat geregende straten rondom het
Marnix. Ondanks het slechte weer is het toch een erg leuk uitzicht. Het is een
leuke ruimte, geen grote vergaderzaal, maar klein en het geeft een warm gevoel.
In het café zingt het koor “Aan de Amsterdamse grachten…” en ik geniet. “Ze
zingen wel alles uit het hoofd” zegt een vriendin van me. “Daar kunnen wij een
voorbeeld aan nemen!” Wij zingen in het koor van De Nieuwe Liefde, maar
daarover wellicht een andere keer meer. Mensen van buiten Amsterdam verbazen
zich over de sfeer, maar ik vind het echt Amsterdams en voel me na zo’n 11 jaar
echt helemaal thuis hier. Dunya geniet van de aandacht en loopt heen en weer
tussen de sportzaal en de Chamu. Als ze dan ook nog gymschoentjes krijgt is het
feest helemaal compleet. Ze rent de sportzaal door en opeens zie ik dat er ook
ballen tevoorschijn zijn gehaald. De rest van de cadeaus, en dat zijn er aardig
wat, laat Dunya voor wat ze zijn. “Dunya, kom even gedag zeggen!” roep ik. Ze
loopt door, geen tijd om te stoppen. Haar vriendinnetjes wachten in de
sportzaal. “Ik zei: Ik kom zo terug!” roept ze terug. Vergeet het maar. De
oppas gaat lachend weg. “Ze heeft mijn cadeautje nog niet opengemaakt, maar dat
komt dan nog wel…” Er blijven een paar cadeautjes dicht en die gaan mee naar
huis. Voor een moment dat Dunya wel tijd heeft. Ik verbaas me over de
gemoedelijke sfeer. Het is een perfect feestje. Perfecte locatie. Gastvrije
mensen.
“Heb je connecties
dat je hier zomaar een feestje mag
geven?” vraagt een vader van een vriendinnetje. Ik glim een beetje. Het heeft
werkelijk voordelen als je actief bent op internet, op Twitter, op Facebook, enz. En als je dan ook nog wekelijks komt zwemmen, dan gaan er ineens
letterlijk deuren open. “Er was wel een tegenprestatie” beken ik. “Een stukje
schrijven voor de nieuwsbrief!” Ik begin heel hard te lachen. “Dat is voor mij
gewoon dubbel feest dus!”