"Zit je rustig?"
zegt de stem aan de andere kant van de lijn. Dit is niet goed. Ik plof neer op
mijn bed. Dit is helemaal niet goed. "Petra....van Tom...."
Verbijsterd hang ik even later op. Ik wil huilen, maar ik weet ook meteen dat
dit nu niet zal komen. Bij mij duurt het even voordat het is geland. Het nieuws over het verschrikkelijke
ongeluk staat al op teletekst en ik
was het net aan het lezen toen mijn mobiel ging. Ik blijf het onwerkelijk
vinden. Het kan gewoon niet waar zijn. Ondanks dat ik in de loop van de week
wel berichten op Petra's Facebook zie staan. Het is echt. Ze is er niet meer.
Ik vermijd de foto's van het ongeluk, die in kranten en op internet
verschijnen.
Ik zet wel meteen
een berichtje op mijn Facebook-pagina. Een naam noem ik niet, omdat ik ervan
uit ga dat niet iedereen het bericht al heeft gehoord. Ik ga regelen,
organiseren. Donderdag moet ik naar de koorrepetitie. Met wat medewerking van
iedereen lukt het om erbij te zijn. Ik moet even slikken als ik de
Dominicuskerk binnenkom. We knuffelen elkaar, er wordt gezoend. Daarna gaan we
allemaal zitten en nemen we de muziek mee voor de begrafenis. Het is veel.
Mooi. Tom komt binnen. Hij is onze dirigent en hij wil op de begrafenis van
zijn vrouw zelf dirigeren. Diep respect dat hij dat kan. Tegelijkertijd weet ik
dat het kan, dat is een soort oerkracht dat je op het moment dat het moet daar
staat. Ik wil het ook, zingen daar, op die begrafenis. Het laatste wat we nog
kunnen doen voor haar. En het enige wat we kunnen doen om Tom en alle anderen
te steunen. Er zijn.
Als ik dat kleine meisje
zie langs huppelen komen de tranen. Vier jaar en geen moeder meer. Ze is drie
dagen ouder dan Dunya. Ik breek. In de pauze kunnen we Tom een knuffel geven en
dat voelt goed. Maar mijn tranen blijven komen. Elke keer als ik Rosa zie stokt
mijn adem.
Er komt iemand van het
koor naar me toe. "Onvoorstelbaar hè, als je zelf een dochter hebt!"
Ik kan alleen maar knikken. "Ze schelen drie dagen" fluister ik
"En Petra en ik zijn even oud". Ik praat nog steeds in de tegenwoordige
tijd. Alsof ze elk moment weer binnen kan komen lopen. We hadden nauwelijks
contact. Af en toe via Facebook en we kenden elkaar natuurlijk wel van de
ekklesia. Toch voelt dit nu heel dichtbij. Anders dan bij oma. Toen was ik wel
verdrietig, maar er was wel een gevoel van: "Het is goed zo". Maar
dat is natuurlijk iets anders dan een mama van een meisje van vier jaar, die 37
jaar was en nog volop in het leven stond. Van berusting is geen sprake. Alleen
een machteloos gevoel en intens verdriet voor de mensen die achterblijven.
Als Dunya de volgende morgen bij
mij in bed kruipt vertel ik dat ik wel erg verdrietig ben om de mama van Rosa.
Ze slaat haar armpjes om me heen en zegt: "Niet verdrietig zijn mama. Ik
heb toch wel een mama?". Ik leg mijn hoofd tegen haar aan en huil. Dunya
troost mij. En ze heeft gelijk als ze zegt dat het nu genoeg is. Ik kan niet de
hele dag blijven huilen.
We gaan straks maar even
een Doedel kopen, voor Rosa.... Ik moet toch iets met dit machteloze gevoel.
Zaterdag is de begrafenis. Het wordt een bijzondere dienst, voor een bijzonder
iemand. We zingen een lied dat Petra zelf geschreven heeft. "Ik heb lief de aarde en de mensen". Het verdriet brengt ons als koor heel dicht bij elkaar. We doen dit samen. En
we moeten elkaar steunen.
Dit is hartstikke goed verwoord, Henrike... de woorden die je vandaag wil schrijven, die komen vanzelf... Ik ga ze lezen!Zet 'em op!!!!
BeantwoordenVerwijderenGr. Bianca