vrijdag 30 december 2011

Het is weer voorbij....2011


Tjonge, alweer een jaar voorbij. Gek is dat. Het lijkt wel of het elk jaar sneller gaat. En in eerste instantie lijkt het ook alsof er niks gebeurd is. Dat klopt natuurlijk niet. Er is van alles gebeurd. Veel dingen ben ik vergeten, maar sommige dingen blijven me bij.
Wisselende gevoelens heb ik bij dit jaar.

Het jaar begon met de begrafenis van oma Huisman. Oudejaarsavond plotseling het telefoontje dat ze was overleden. Ik had haar al jaren niet gezien. Geen schuldgevoel, een beetje spijt misschien, maar wel verdriet omdat ik haar zolang niet gezien heb. Ik sta versteld van mijn emoties. Ondanks de berusting, blijven de tranen maar stromen.
Na een poosje is het over en kan ik er vrede mee hebben. Oma was 96 jaar en ik vind oudejaarsavond wel een mooi moment voor haar om te gaan.

Dunya maakt een heleboel veranderingen door. Ze wordt vier jaar, neemt afscheid van het kinderdagverblijf en gaat naar school en naar de naschoolse opvang. Ze gaat niet meer naar peuterdans, maar naar Jazz dance en ik mag niet meer kijken. Ook bij zwemles gaat ze naar een andere groep. De Orka’s. De eerste twee keer mag ik nog mee het water in, daarna moet ik aan de kant zitten kijken en na vijf lessen zit ik boven voor het raam te kijken. Dunya vindt het allemaal geweldig, die veranderingen. Groot worden vindt ze niet erg, want ze merkt dat ze steeds meer dingen kan en ze heeft mij niet meer altijd nodig. Ze vindt het leuk om nieuwe dingen te leren en ze geniet van dingen alleen doen. Ik vind het leuk om weer rond te lopen op een school. Ik mag helpen bij de pietenochtend, bij het avi lezen, bij het kerstdiner en bij het opruimen van de Sinterklaasspullen en knutsels. Dunya vindt het super dat ik op school rondloop. En ik ook!

Ik heb meegedaan aan een spotje voor Positief Opvoeden. Ik ben gaan schrijven voor de nieuwsbrief van Het Marnix. Ik moet alleen wel de deadline in de gaten houden, want deze blog kon mooi niet meer geplaatst worden omdat ik te laat was…
Ook Facebook vind ik erg leuk. Ik heb er nieuwe mensen leren kennen en mensen van weleer teruggevonden. Oud-collega’s, vroegere klasgenoten, maar ook mensen die ik niet kende en waarmee ik een klik voelde. Omdat we iets gemeenschappelijks delen. Iets leuks, of iets verdrietigs. Ik vind het geweldig hoe mensen met elkaar mee kunnen leven op Facebook. Eén klik en je geeft aan dat je iets leuk vindt, of dat je aan iemand denkt. Mij doet dat in elk geval erg goed. Ik heb daardoor wel mijn weblog verwaarloosd. Eerst omdat mijn oude weblog buiten gebruik was door technische problemen. Toen ik eindelijk een nieuwe begon kwam ik niet meer in het ritme. Een goed voornemen voor volgend jaar: meer schrijven.

En zingen natuurlijk. Het koor wordt steeds belangrijker voor me. Het is ook het enige wat ik nog voor mezelf doe. Dat is niet erg, maar daardoor wel heel waardevol. Even paniek toen de oppas ermee stopte en ik niet wist wanneer ik weer kon gaan zingen. Gelukkig liep ik een nieuwe oppas tegen het lijf die met net zoveel liefde op Dunya wil passen. We hebben leuke dingen meegemaakt met het koor. Het promoveren van een koorlid bijvoorbeeld. Maar ook verdriet. Het overlijden van Petra heeft ons allemaal diep geraakt. Mij ook. Zeker als ik op zondag Dunya en Rosa samen zie spelen en rennen in de Nieuwe Liefde. De overeenkomsten zijn groot en dat doet me stil staan bij dingen waar ik liever niet bij stilsta.
Ik vind het wel erg leuk dat Dunya tegenwoordig vaak meegaat naar de Nieuwe Liefde. Ze zit de hele dienst rustig naast Ilana en Jesse. Na afloop van de dienst speelt ze met Rosa en wil ze niet meer mee naar huis.

Het jaar eindigt met de boodschap dat ik op zoek ga naar een andere baan. Collega’s reageren wel geschokt als ik het vertel. Ik ga op zoek naar iets dat beter te combineren is met Dunya. En als het niet meteen lukt, dan ga ik een poosje invalwerk doen op kinderdagverblijven in de buurt. Ik moet uitzoeken wat ik nog meer leuk vind en wat ik zou kunnen doen behalve kinderopvang. Wat ik wilde zeggen tegen mijn collega’s staat op papier, dus ik lees het voor. Gelukkig maar. Want als ik het ga voorlezen krijg ik het toch even moeilijk. “Soms besef je ineens hoe kwetsbaar je bent en dat het niet vanzelfsprekend is om je kind te zien opgroeien”. Ik moet wel even een paar keer slikken voordat ik dit kan voorlezen. Een collega vraagt of iemand anders het moet voorlezen. Nee, dit moet ik zelf doen.
Op zoek naar iets nieuws dus. Ik weet nog niet zo goed wat. Misschien gewoon kinderopvang. Misschien terug naar mijn vroegere functie Onderwijsassistent. Of iets anders. Iets met kinderen, of toch niet. Iets met schrijven, voorlichting geven, les geven of misschien zijn er nog wel meer dingen waar ik niet aan gedacht heb. Het komt goed. Suggesties zijn natuurlijk welkom.

Goede voornemens? Eigenlijk niks bijzonders. Ik ga door met waar ik mee bezig ben. Ik ga weer autorijden. Dat komt weer dichterbij, want ik merk dat ik sterker ben geworden, op alle gebieden. Ik ga de dingen niet meer uit de weg, maar ga ze aan. Ik leer steeds beter te vertrouwen op wat mijn gevoel zegt. Afgelopen jaar heb ik meerdere keren ervaren dat mijn gevoel vaak gelijk heeft. Daar ga ik mee door.
En wie weet vind ik komend jaar wel de liefde van mijn leven… (Nee, ik heb daarbij nog niemand in gedachten…)

maandag 26 december 2011

Het licht van kerstmis....

Onderstaande tekst vind ik erg goed passen bij de toespraak die Geeske Hovingh op kerstavond hield in de Rode Hoed. De toespraak is ook te downloaden op de website van de Amsterdamse Studentenekklesia. Het ging over de tegenstrijdigheid van de kerstboodschap. Deze gaat over vrede op aarde, terwijl er, ook tijdens de kerstdagen, overal oorlog wordt gevoerd en mensen slachtoffer worden van geweld. Ze besluit uiteindelijk dat we toch moeten geloven in het licht van kerstmis, omdat er toch in het klein steeds weer tekenen van vrede zijn. We moeten tegen de oorlog in zingen en blijven geloven in vrede op aarde. Ik vond het erg mooi en treffend. Omdat ik beide diensten heb gezongen, heb ik de toespraak twee keer gehoord. Vervolgens heb ik m de volgende ochtend in de trein nog eens doorgelezen en toen werd ik ineens een beetje emotioneel. De toespraak is hier terug te lezen. Zeer aanbevolen!

Ze zeggen
kerstfeest is een feest van vrede.
Ze zeggen
kerstfeest is een feest van licht.
Hoe blijft die boodschap overeind?
Ik zie dat oorlog nooit verdwijnt
en dat de aarde onder 't donker zwicht.

Ze zeggen
kerstfeest is een feest van leven.
Ze zeggen
kerstfeest is een feest van 't Kind.
Het is een mooi verhaal dat gaat.
Ik zie dat dood gewoon bestaat
en dat het grote van het kleine wint.

Wat moet ik geloven?
Dat van dat kleine Kind?
Ik zie toch met mijn eigen ogen,
dat de wereld wordt bedrogen.
Of ben ik blind?

Hoe moet ik geloven
dat hoop het nooit verliest?
Of moet ik tegen beter weten
toch dat Kerstkind niet vergeten
dat voor mij kiest?

Blijf zeggen
kerstfeest is een feest van vrede.
Blijf zeggen
kerstfeest is een feest van 't Kind.
Herhaal de woorden zin voor zin
en roep ze tegen alles in.
Blijf zeggen dat het licht van kerstfeest wint.

Tekst: Greet Brokerhof-van der Waa
          Gerard van Midden

dinsdag 8 november 2011

Feestje in de Chamu....


Het is inmiddels al een tijdje geleden dat Dunya vier jaar werd. Deze blog heb ik geschreven voor de nieuwsbrief van Het Marnix. Het zijn er inmiddels wel wat meer, dus die publiceer ik hier ook zo nu en dan. Elke maand verschijnt er in de nieuwsbrief een nieuwe blog van mij. Opgeven kan via de website van het sportcentrum.

Het voordeel als je kindje in de zomervakantie jarig is, is dat je het feestje altijd lekker buiten kunt vieren. Drie jaar lang heb ik de verjaardag van Dunya met vrienden en familie in het Westerpark gevierd. De kinderen spelen lekker in de spartelvijver en genieten van de zon en het water. Gezellig is het ook altijd. Lekker in het gras of aan een picknicktafel taart eten en chips en nootjes enz. Heerlijk ontspannen is dat.
Er is wel een nadeel. We leven namelijk in Nederland. En het weer in Nederland is niet te vertrouwen. Dit jaar kijk ik, net als alle vorige jaren sinds Dunya er is, al 2 weken van te voren op internet wat de verwachtingen zijn. Gelukkig, een zonnetje op de dag van het feestje. Dat wordt een zonnige vierde verjaardag! Een paar dagen later staat er een wolkje bij. Mwah. Kunnen we wel hebben en het valt toch elk jaar weer mee. Toch komt er een stukje onrust bij me boven en dat wordt alleen maar erger als elke dag de voorspellingen slechter worden. “Oh nee, regen!” Dit komt niet goed. Ik regel een partytent en haal opgelucht adem. Die paar buien vangen we wel op met een tent. Geen punt. Totdat ik een paar dagen van te voren zie dat er 22 millimeter regen gaat vallen die zondag. Daar helpt een partytent niet tegen. Wat moet ik doen? Ik bel de kinderboerderij. “Wij hebben al een feestje zondagmiddag, dus dat kan niet”. Helaas. De moed zinkt me in de schoenen. Wat nu? Ik plaats oproepjes op Twitter en Facebook, maar helaas zonder resultaat. Ik kan wel huilen. Dat wordt gewoon een nat verjaardagsfeestje in het Westerpark. Ik heb geen alternatief. Bij mij thuis gaat echt niet. En niemand heeft een idee waar ik terecht kan. 

Niemand??? Opeens komt er een berichtje op Twitter binnen. Ik lees het twee keer vol verbazing, want een oplossing had ik niet meer verwacht. Het staat er echt. We mogen in Het Marnix het feestje van Dunya vieren. Even ben ik bang dat het een grapje is, maar dan ga ik toch allerlei mensen sms’en en mailen dat het feestje verplaatst wordt naar Het Marnix.
We komen op zondagmiddag binnen en ik zie meteen dat het café overvol is. Er zingt een koortje en er is veel belangstelling. Oei, wat nu? Ik meld me bij de receptie en daar wordt verrast gereageerd. Oh is dat Dunya? Die kennen we wel. Het feestje blijkt verplaatst (alweer) te worden, naar de Chamu, boven. Dunya loopt de trap op. Ze weet de weg. Ik ken de trap wel. Hoe vaak sta ik daar tevergeefs onderaan te roepen dat ze onmiddellijk beneden moet komen? Nu mag ze gewoon naar boven, zonder dat ik roep dat ze terug moet komen. “Het is wel een ongezellige ruimte” aarzelt de medewerkster. “Welnee, maakt niet uit. We maken het gezellig en ik ben allang blij dat we droog zitten!” Een medewerker komt ons helpen met slingers en ballonnen ophangen. Er komt nog een verrassing. De deur van de sportzaal gaat open. Kinderen mogen daar rennen als ze hun schoenen uitdoen. Een paar vaders gaan spontaan mee en houden toezicht op de spelende kinderen. Fantastisch. Het is perfect want de kinderen gaan in de vergaderruimte ook rennen en dat veroorzaakt meteen tranen. Ik loop af en toe heen en weer om te kijken of iedereen het nog naar zijn zin heeft. Ik schenk drankjes in, deel taart uit. We hebben chips, nootjes, koekjes, kaasstengels enz. in overvloed.
Het is fantastisch. Mensen die in het café komen kijken waar we zijn, worden doorverwezen naar boven. We kijken uit over de nat geregende straten rondom het Marnix. Ondanks het slechte weer is het toch een erg leuk uitzicht. Het is een leuke ruimte, geen grote vergaderzaal, maar klein en het geeft een warm gevoel.

In het café zingt het koor “Aan de Amsterdamse grachten…” en ik geniet. “Ze zingen wel alles uit het hoofd” zegt een vriendin van me. “Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen!” Wij zingen in het koor van De Nieuwe Liefde, maar daarover wellicht een andere keer meer. Mensen van buiten Amsterdam verbazen zich over de sfeer, maar ik vind het echt Amsterdams en voel me na zo’n 11 jaar echt helemaal thuis hier. Dunya geniet van de aandacht en loopt heen en weer tussen de sportzaal en de Chamu. Als ze dan ook nog gymschoentjes krijgt is het feest helemaal compleet. Ze rent de sportzaal door en opeens zie ik dat er ook ballen tevoorschijn zijn gehaald. De rest van de cadeaus, en dat zijn er aardig wat, laat Dunya voor wat ze zijn. “Dunya, kom even gedag zeggen!” roep ik. Ze loopt door, geen tijd om te stoppen. Haar vriendinnetjes wachten in de sportzaal. “Ik zei: Ik kom zo terug!” roept ze terug. Vergeet het maar. De oppas gaat lachend weg. “Ze heeft mijn cadeautje nog niet opengemaakt, maar dat komt dan nog wel…” Er blijven een paar cadeautjes dicht en die gaan mee naar huis. Voor een moment dat Dunya wel tijd heeft. Ik verbaas me over de gemoedelijke sfeer. Het is een perfect feestje. Perfecte locatie. Gastvrije mensen. 

“Heb je connecties dat je hier zomaar  een feestje mag geven?” vraagt een vader van een vriendinnetje. Ik glim een beetje. Het heeft werkelijk voordelen als je actief bent op internet, op Twitter, op Facebook, enz. En als je dan ook nog wekelijks komt zwemmen, dan gaan er ineens letterlijk deuren open. “Er was wel een tegenprestatie” beken ik. “Een stukje schrijven voor de nieuwsbrief!” Ik begin heel hard te lachen. “Dat is voor mij gewoon dubbel feest dus!”

woensdag 26 oktober 2011

Positief Opvoeden


“Voor wie is Positief Opvoeden eigenlijk?” vraag ik met een frons in de camera. “Heel goed!” roept de regisseuse. “En nu met een glimlach!” Oja, haha. “Voor wie is positief Opvoeden eigenlijk?” herhaal ik met een glimlach en mijn liefste stem. “Iets pittiger mag wel. Je hebt volgens mij een heel zacht karakter, maar…..” Ik zucht. Een zacht karakter. Ik zou eens willen dat het niet zo was. “Ik zal het niet laten merken!” zeg ik. Dat is ook niet de bedoeling. Ik moet wel laten zien dat ik een lieve moeder ben.  De derde keer gaat het goed. Ik mag het nog een paar keer herhalen. 

Toen ik de oproep op twitter zag staan om mee te werken aan een spotje voor Positief Opvoeden heb ik meteen gemaild. Leek me wel leuk. Vervolgens meteen vergeten. Tot dat telefoontje kwam. Natuurlijk kan ik vrijdag! Geen probleem! Kinderopvang beschikbaar? Perfect! We zullen er zijn. Als ik het Rembrandpark uit kom fietsen wil ik gaan zoeken. Maar dan zie ik het straatnaambordje en besef ik dat we het gewoon gevonden hebben. “We zijn er gewoon!” roep ik enthousiast tegen Dunya, die voorin de bakfiets zit. Terwijl ik meestal verkeerd fiets en met de kaart in mijn hand moet zoeken enz. Dunya wordt net zo enthousiast als ik. “We zijn er gewoon!” roept ze uitgelaten als ik de bakfiets parkeer. Ik zie ook meteen het gebouw waar we moeten zijn. “De bockesprong” : Een OKC, GGD, kinderdagverblijf, bso, basisschool, logopedie, en vast nog meer wat ik niet heb ontdekt. Een prachtig gebouw. Dunya gaat op ontdekking uit en voor ik het weet zit ze op de bso te spelen. Ik vraag de leidster of het geen probleem is, maar ze geeft aan dat ze lekker kan spelen en dat ze er geen bezwaar tegen heeft. Dunya voelt zich meteen thuis. Af en toe komt ze even kijken wat ik aan het doen ben. 
In de ochtend doe ik mee aan een workshop van Positief Opvoeden. Ik geef antwoord op vragen die gesteld worden, knik bevestigend bij verhalen van andere ouders en luister geconcentreerd naar de cursusleidster. Allemaal voor een paar minuten film. Grappig wat er allemaal bij komt kijken. Ik kijk mijn ogen uit en geniet. Tussendoor gesprekjes met andere ouders die ook enthousiast zijn en vinden dat ik het goed doe. Ik word helemaal vrolijk van al die complimentjes…

Na de workshop worden er filmpjes opgenomen met korte stukjes tekst. Buiten. “Is Positief Opvoeden ook voor mij?”  Oh wacht even, een vliegtuig. Oh nee, ze zijn daar stenen aan het slijpen. Wacht even, een scooter rijdt twee keer langs. We wachten weer even. Echt leuk dit. De sfeer is goed, de mensen zijn leuk. “Als je je niet op je gemak voelt bij het filmen, ligt dat aan de cameraploeg. Die moet jou op je gemak stellen!” hoorde ik van te voren van een deskundige op gebied van radio en tv. Ik vertel het aan iemand van het team als we naar binnen lopen. “Was je zenuwachtig?” vraagt ze. “Helemaal niet!” zeg ik “Dat vind ik best gek, want de camera stond wel heel dichtbij. Ik dacht dat ze van een afstandje zouden inzoomen.”  Ook het steeds opnieuw doen vind ik niet erg. Ik had verwacht dat ik na drie keer wel ongeduldig zou worden, maar dat is helemaal niet zo. 

’s Middags moet ik deelnemen aan een lezing. Ik krijg een vestje dat ik aan moet trekken, want is zogezegd een nieuwe dag. Echt grappig. Ik ben alleen wel dusdanig moe door een combinatie van een gebroken nacht, een intensieve ochtend en het lange wachten tot het middagprogramma begint. Ik rommel tijdens een overlegmoment snel in mijn tas op zoek naar zoetigheid. Ik vind nog een paar stoffige dropsleutels. Maakt niet uit. Een energiestoot heb ik nodig en daarna gaat het beter. Na afloop van de opnames moet ik een formulier ondertekenen waarmee ik toestemming geef om de beelden te gebruiken. “Ik mag hopen van wel” lach ik. “Anders heb ik hier de hele dag voor niks gezeten!” Ik krijg een leuke cadeaubon mee naar huis. 
Het is nog even een hele tour om Dunya mee naar huis te krijgen. Ze wil blijven bij “het filmpje”.  Kunnen ze meteen zien dat ik de cursus Positief Opvoeden nog niet heb gevolgd. Maar daar ben ik inmiddels mee begonnen! Bij de volgende opnames gaat het vast veel beter met consequent zijn en doorpakken. Ik hoop tenminste dat er een volgende keer komt, want het was hartstikke leuk om mee te doen! 

"Het filmpje” is al te zien op de website van Positief Opvoeden. Mijn tekst is niet meegenomen, helaas. Misschien bewaren ze het voor een volgend spotje. Bovendien, ik moet klein beginnen. Het ochtendprogramma is wel gebruikt en daar ben ik goed in beeld en ook de schrijvende hand in het spotje is van mij! Goed opletten dus!

zondag 23 oktober 2011

Ik heb lief de aarde en de mensen

                           "Maar sterft een mens, het is voorbij, 
                            een laatste adem voorgoed voorbij...." 

De Dominicuskerk is bomvol deze zaterdagmiddag. Ik zie achterin mensen staan. Wij zitten met een enorm koor voorin de kerk. Rosa speelt met de hond van een koorlid en ik geef haar de Doedel die Dunya en ik samen hebben uitgezocht. Ze wilde er eigenlijk twee kopen. "Ook voor de papa van Rosa!". Onvoorstelbaar hoe slim ze is, mijn kleine meisje. Ze heeft het echt wel begrepen. Ik merk het aan alles. En juist dat is zo confronterend. Als ze op een avond in paniek wakker wordt en "mama, mama" roept, voel ik de angst bij haar. Misschien is het mijn angst die ze voelt en overneemt. Ineens het besef dat dit kan gebeuren. Dat een kind opeens zomaar geen moeder meer heeft. Het duurt erg lang voordat ik haar heb kunnen kalmeren. Ze klampt zich aan me vast en zegt dat ik niet weg mag gaan. Wat moet ik zeggen? Dat het nooit zal gebeuren? Want ze heeft het duidelijk niet alleen over vannacht. Al deze dingen draag ik mee en spelen mee bij mijn verdriet om Petra.

Tom vraagt iedereen in de kerk om hard mee te zingen, ondanks de tranen. We doen ons best. Als ik me probeer voor te stellen wat voor immens verdriet deze familie draagt breek ik opnieuw. Naast me vraagt iemand of het gaat. "Ik moet niet nadenken" fluister ik terug. Ze knikt. Anders red ik het niet. Het wordt een prachtige dienst, met veel mooie woorden van afscheid en fijne herinneringen. Door alles heen voel je het verdriet, maar ook de vreugde die Petra bij deze mensen bracht. 
De muziek, het zingen, het is prachtig om te doen, maar het roept ook veel emoties bij ons op. Toch blijven we overeind en zijn we er voor elkaar. Dat is ook mooi. Het is een enorm lange dienst, met ontzettend veel muziek. Op de begraafplaats is het ook erg druk, zoveel mensen die mee zijn gegaan. Wat een bloemen ook, prachtig. Ik heb bewondering voor Tom zoals hij deze dag doorstaat. Ik denk dat als je zoiets overkomt, je zelf van binnen ook een beetje sterft. Maar gelukkig zijn er kinderen om voor door te gaan. Het is enorm confronterend. Als ik Rosa bij de foto van haar moeder zie staan, besef ik dat het mij ook kan overkomen. Dan blijft Dunya helemaal alleen achter. En juist daar moet ik niet bij stil staan, dan word ik gek!

De volgende ochtend staan we als koor weer te zingen in de Nieuwe Liefde. Geen uitgedund koor. We zijn met veel mensen. We hebben elkaar nu nodig. Dunya wilde perse mee. Huilend ging ze met papa mee. Ze wilde mee naar Rosa. Ik zei dat ik niet wist of Rosa wel komt. Ik had gelijk. Bovendien zei ik dat ze een keer mee mag als we allemaal wat minder verdrietig zijn. Ze is het er niet mee eens. Met een zwaar gevoel fiets ik naar de Nieuwe Liefde. 

De hele dienst gaat het goed. Ik bedenk dat ik de meeste tranen wel heb gestort gister en verbaas me erover dat ik zo goed mee kan zingen. Af en toe knipper ik flink omdat mijn ogen vol tranen staan, maar een moment later luister ik rustig naar de woorden van gedachtenis voor Petra. "Dit gaat goed" denk ik nog bij mezelf. Maar bij het slotlied voel ik de emoties van de mensen om me heen en biggelen toch weer de tranen over mijn wangen. Na afloop van de dienst gaan we even zitten en zuchten we eens diep. "Het ging al veel beter dan gister" zeg ik dan tegen mijn koormaatje die naast me zit. We lachen elkaar even toe ondanks onze tranen. Maar dan zet de pianist het lied van Petra in, dat we gister ook gezongen hebben. We zingen dat in tranen mee. 

"Ik heb lief de aarde en de mensen,
de Levende, mijn God
met heel mijn hart, ziel, kracht en verstand."
"Mensen worden oud en grijs.
geen god die ons in leven laat.
In pijn en barensnood zijn wij geworden,
weten van verlies, rouw, dood en verderf." 

Na afloop praten we nog wat met elkaar. Allemaal met tranen in onze ogen. "Dit zal nog wel een poosje blijven" zegt iemand. Dat is zo. Ik was van plan om te stoppen met huilen na vandaag. Maar het zal geleidelijk aan moeten gaan. En dan nog. "Muziek is emotie" zei iemand na de dienst. We hebben het wel vaker, momenten dat we even vol schieten. De teksten zijn vaak zo raak geschreven en op verschillende situaties toe te passen. Dit is zo groot, dit is niet in een weekend over. Maar we doen het gelukkig met elkaar. 
Als ik thuiskom in een stil huis ga ik op de bank liggen. Even tv kijken. Als ik wakker word heb ik de halve serie gemist. Ik zet m nog maar een keer aan. Ik ben moe. Moe van alle emoties. Deze middag doe ik niks. Vanaf morgen begint het gewone leven weer. Straks maar eens mijn huiswerk voor de cursus erbij pakken.



vrijdag 21 oktober 2011

Petra

 "Zit je rustig?" zegt de stem aan de andere kant van de lijn. Dit is niet goed. Ik plof neer op mijn bed. Dit is helemaal niet goed. "Petra....van Tom...." Verbijsterd hang ik even later op. Ik wil huilen, maar ik weet ook meteen dat dit nu niet zal komen. Bij mij duurt het even voordat het is geland. Het nieuws over het verschrikkelijke ongeluk staat al op teletekst en ik  was het net aan het lezen toen mijn mobiel ging. Ik blijf het onwerkelijk vinden. Het kan gewoon niet waar zijn. Ondanks dat ik in de loop van de week wel berichten op Petra's Facebook zie staan. Het is echt. Ze is er niet meer. Ik vermijd de foto's van het ongeluk, die in kranten en op internet verschijnen.

 Ik zet wel meteen een berichtje op mijn Facebook-pagina. Een naam noem ik niet, omdat ik ervan uit ga dat niet iedereen het bericht al heeft gehoord.  Ik ga regelen, organiseren. Donderdag moet ik naar de koorrepetitie. Met wat medewerking van iedereen lukt het om erbij te zijn. Ik moet even slikken als ik de Dominicuskerk binnenkom. We knuffelen elkaar, er wordt gezoend. Daarna gaan we allemaal zitten en nemen we de muziek mee voor de begrafenis. Het is veel. Mooi. Tom komt binnen. Hij is onze dirigent en hij wil op de begrafenis van zijn vrouw zelf dirigeren. Diep respect dat hij dat kan. Tegelijkertijd weet ik dat het kan, dat is een soort oerkracht dat je op het moment dat het moet daar staat. Ik wil het ook, zingen daar, op die begrafenis. Het laatste wat we nog kunnen doen voor haar. En het enige wat we kunnen doen om Tom en alle anderen te steunen. Er zijn. 

Als ik dat kleine meisje zie langs huppelen komen de tranen. Vier jaar en geen moeder meer. Ze is drie dagen ouder dan Dunya. Ik breek. In de pauze kunnen we Tom een knuffel geven en dat voelt goed. Maar mijn tranen blijven komen. Elke keer als ik Rosa zie stokt mijn adem. 
Er komt iemand van het koor naar me toe. "Onvoorstelbaar hè, als je zelf een dochter hebt!" Ik kan alleen maar knikken. "Ze schelen drie dagen" fluister ik "En Petra en ik zijn even oud". Ik praat nog steeds in de tegenwoordige tijd. Alsof ze elk moment weer binnen kan komen lopen. We hadden nauwelijks contact. Af en toe via Facebook en we kenden elkaar natuurlijk wel van de ekklesia. Toch voelt dit nu heel dichtbij. Anders dan bij oma. Toen was ik wel verdrietig, maar er was wel een gevoel van: "Het is goed zo". Maar dat is natuurlijk iets anders dan een mama van een meisje van vier jaar, die 37 jaar was en nog volop in het leven stond. Van berusting is geen sprake. Alleen een machteloos gevoel en intens verdriet voor de mensen die achterblijven.

Als Dunya de volgende morgen bij mij in bed kruipt vertel ik dat ik wel erg verdrietig ben om de mama van Rosa. Ze slaat haar armpjes om me heen en zegt: "Niet verdrietig zijn mama. Ik heb toch wel een mama?". Ik leg mijn hoofd tegen haar aan en huil. Dunya troost mij. En ze heeft gelijk als ze zegt dat het nu genoeg is. Ik kan niet de hele dag blijven huilen. 

We gaan straks maar even een Doedel kopen, voor Rosa.... Ik moet toch iets met dit machteloze gevoel. Zaterdag is de begrafenis. Het wordt een bijzondere dienst, voor een bijzonder iemand. We zingen een lied dat Petra zelf geschreven heeft. "Ik heb lief de aarde en de mensen". Het verdriet brengt ons als koor heel dicht bij elkaar. We doen dit samen. En we moeten elkaar steunen.

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...