woensdag 3 april 2019

Op zoek naar een eigen identiteit



De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd 
met beschuit met muisjes op school.


Inschrijven middelbare school

“U komt voor de inschrijving? Kom maar mee!” zegt de docent als hij ziet dat ik knik. Vandaag is het zover. Ik ga Dunya inschrijven op de eerste school van haar lijstje. Een bijzonder moment. Ik word een grote ruimte ingeloodst en een andere docent neemt de inschrijving met me door. Het inschrijfformulier vul ik ter plekke in. Makkie. Hoewel….. Bij achternaam twijfel ik al. Eronder staat namelijk: “officiële achternaam”. De docent trekt haar wenkbrauwen vragend omhoog als ze ziet dat ik twijfel.

Officiële achternaam

“Tja, achternaam, ik weet niet zo goed wat ik moet invullen. Dat kan dus een andere naam zijn dan op haar ID bewijs?” vraag ik aarzelend. Ze knikt. “Ja hoor, dat gebeurt wel vaker. Dat is dan de naam op de klassenlijst en haar officiële naam staat dan in de computer. Het is net wat jij wilt!” Nou…. Ik lach even. “Het gaat in dit geval niet zozeer om wat ik wil, maar Dunya gebruikt het liefst de achternaam van haar vader de laatste tijd.” Mijn achternaam staat er al, dus ik ga eerst maar even door. Dan moet ik het emailadres van Dunya invullen. “Ik weet het al!” hak ik dan de knoop door. “In haar nieuwe emailadres gebruikt ze de achternaam van haar vader, dus daar sluit ik me dan bij aan.” Resoluut streep ik Laning door en zet de achternaam van haar vader er voor in de plaats. Ik knik tevreden.

Loyaliteit

Een inwendig zuchtje is het wel, maar Dunya en ik hebben het hier vaak in alle openheid over gehad. In het begin riep het weerstand bij me op. Dan maakte ze een account aan voor een app en dan vulde ze de achternaam van haar vader in. “Dat vond je niet zo leuk” voelde ze haarfijn aan. “Ik begrijp het wel” vertelde ik. “Maar het voelt een beetje raar”. Op haar beurt legde ze uit dat ze die achternaam beter bij haar voornaam vindt passen. En bovendien is haar vader ook een deel van haar. Het is duidelijk dat ze weet wie er voor haar is en altijd is geweest. Daar heeft het dan ook niks mee te maken. En natuurlijk begrijpen we elkaar en dus stap ik over mijn weerstand heen. Met het invullen van dit formulier heb ik ook maar weer eens duidelijk gemaakt waar mijn loyaliteit ligt. Bij Dunya. Als ik het aan haar vertel zucht ze. “Ik ben zo blij met jou!” .

4 mei herdenking

Het is even wennen, maar met deze stap is er iets in gang gezet. Als ik een persbericht schrijf voor de dodenherdenking op 4 mei in onze buurt, zet ik erin dat de elf jarige Dunya T. zal voorlezen uit het Dagboek van Anne Frank. En op de website van 4 en 5 mei in Amsterdam staat ze ook op deze manier vermeld. Meestal is het andersom. Het kind krijgt bij de geboorte de naam van de vader, maar nadat ouders uit elkaar gaan vinden sommige moeders het fijner om hun eigen naam te gebruiken. Dunya is nooit erkend, maar gebruikt nu het liefst de achternaam van haar vader, omdat ze dat mooier vindt.

Eigen identiteit

Deze stap is maar een klein onderdeel van haar zoektocht naar een eigen identiteit. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Wat gebeurt er allemaal met me? Ook vraagt ze zich steeds meer af wat ADD eigenlijk voor haar betekent. “Ik merk er niks van!” zegt ze tegen onze gezinsbegeleidster. We lachen. “Omdat het zo bij jou hoort, merk je niet wat nou wel of geen ADD is, maar het is er wel degelijk!” We geven voorbeelden over boos zijn, over niet kunnen loskomen van een scherm of van iets anders wat ze aan het doen is, van het te laat komen overal en nergens, van haar interesse in onderwerpen die leeftijdsgenootjes niet bezighouden. Ook is ze bezig met haar afkomst. “Dat hoort bij de puberteit” vertelt onze begeleidster.

Lentekriebels

Daar wil ze het niet over hebben. De week van de Lentekriebels vindt Dunya ook maar niks. Vooral van te voren vindt ze het heel vervelend dat er gepraat gaat worden over lichamelijke veranderingen. Maar in de week van de lentekriebels gaat het over veel meer en als de jongens en meisjes gesplitst worden is het ook weleens fijn om met meiden onder elkaar over zoiets te praten. Dat valt mee dus. De puberteit, een zoektocht naar je eigen identiteit. Heb ik die ooit gevonden? Geen idee. Ik worstelde me vooral in stilte door de puberteit in. Ik worstelde van binnen met allerlei emoties en gevoelens. Dunya uit zich meer. Dat is beter, denk ik. Voor mij niet altijd makkelijker.

Telefoon afgepakt

“Nu geef je die telefoon hier!” roep ik als ze door het huis rent met mijn telefoon. Die van haar heb ik opgeborgen. Ik ben er klaar mee. Voorlopig maar even niet. Maar dan pakt ze de mijne en gaat, alsof er niks aan de hand is, zitten bellen. Ze maakt er een kat en muis spelletje van. Ik trek ‘m uiteindelijk uit haar handen en verbreek zonder iets te zeggen de verbinding. Dunya lacht. Dat lachen vergaat haar als ze de volgende dag vraagt waar haar telefoon is. “Krijg ik de hele dag geen telefoon?” vraagt ze verbijsterd. Maar als we die middag door de stad lopen zegt ze ineens: “Als ik jou was, had ik hetzelfde gedaan! Maar ik vind het niet leuk!” Dat ontroert me dan weer. Hoeveel pubers zeggen ongevraagd dat hun moeder gelijk heeft? Ze zullen vast weten dat ze te ver zijn gegaan, maar dat spontaan meedelen….. Dat is nou echt Dunya.

Een zusje geboren

Er wordt ook een nieuw zusje geboren: Manahel. Dunya krijgt van haar vader een filmpje op haar telefoon als we net naar de kerk willen gaan. Natuurlijk is ze superblij en trots. Op school delen we beschuit met muisjes uit en ziet de juf kans om iets te vertellen over tradities in Nederland. Ze krijgt een grote kaart waarmee ze ook nog eens de klassen rond mag gaan. Wat een feest! Tegelijkertijd zit er diep van binnen ook verdriet. Op kraamvisite gaan kan niet, ze woont te ver weg. En ze mist haar andere broertjes en zusje. De foto’s en filmpjes en het videobellen met haar familie in Engeland wegen niet op tegen het gemist. “Mijn jongste broertje en zusjes weten straks niet eens meer wie ik ben!” spreekt ze op een dag haar worsteling uit die ze meestal diep in haar binnenste voert.

Beschuit met muisjes

Toch vind ik dat ze ondanks dit verdriet, er knap mee omgaat. Foto’s van haar zusje worden gedeeld met vriendinnen en in een fotolijstje in de woonkamer gezet. Iedereen mag zien dat dit haar zusje is. Ik stimuleer haar om haar vader te bellen, om te vragen om foto’s, om te praten met haar broertjes. Om haar zusjes te zien. Ondanks het gemis, zoekt ze zelf het contact nauwelijks. Dat kan ik niet helemaal verklaren. Dunya’s vader bedankt me uitgebreid dat ik beschuit met muisjes heb gekocht en gesmeerd voor school. “Graag gedaan. Voor Dunya” app ik terug. Het is haar zusje, natuurlijk ben ik ook blij.

Middelbare school

Genoeg om mee te worstelen voor een kind van elf. En genoeg draadjes om te onderzoeken tijdens haar zoektocht naar haar eigen identiteit. Die gaat ze vinden, voor zover mogelijk. Volgens mij blijf je daar altijd naar op zoek. Maar ik zie steeds meer ze haar eigen pad kiest. Meestal weloverwogen, soms impulsief. Die lijn zal zich doortrekken als ze op de middelbare school zit. Nog even en dan weten we of ze geplaatst wordt op de school van haar keuze. “Het is nog nooit gebeurd dat we moesten loten” zei de zorgcoördinator. Toch blijft het spannend. Op een andere school werd zelfs gezegd dat alle VMBO scholen voldoende plek hebben. Ik geloof het pas als het zwart op wit staat. Daarna heeft Dunya voldoende tijd om zich los te maken van haar oude school, want afscheid nemen wordt nog wel een dingetje. Maar ook dat is van later zorg.

woensdag 13 februari 2019

De tijd van je leven in de brugklas



We gingen naar de film: Brugklas: De tijd van m'n leven. Een inkijkje in hoe Dunya's leven er volgend jaar uit ziet. 😉


Brugklas de film

Net op tijd en buiten adem komen we aan in de bioscoop. Het is nog even een gesteggel met twee meiden die op onze plaatsen zitten, maar uiteindelijk druipen ze af naar hun eigen plek en laten we ons zakken in de stoelen van Pathé. Daarna begint de film. Brugklas: De tijd van m'n leven. Dunya heeft zich al maanden verheugd op deze film. De serie Brugklas volgt ze al heel lang op tv en dit schooljaar kijken ze ook op school. Of ze een realistische indruk krijgt van de eerste jaren op de middelbare school vraag ik me af, maar ze vindt het leuk. Ze is dan ook in alle staten als ze hoort dat de film in Emmen in première gaat, mijn geboorteplaats. Het is door de week en ze kan niet langs de rode loper staan. Jammer, want ze had de acteurs graag willen ontmoeten. Toch heb ik goede hoop dat dat dit jaar wel bij Cinekid lukt in het Westerpark, gewoon in Amsterdam.

Zoop in India

Even krijg ik een déjà vu. In 2006 zat ik met mijn vriend in deze zelfde bioscoop. Ik had een bioscoopbon die bijna verlopen was, keek op de website en ontdekt dat de film “Zoop in India” draaide. Mijn vriend, nu niet meer mijn vriend, maar wel de vader van Dunya, komt uit Afghanistan en ik kreeg hem met een mooi verhaal mee naar de film. Omdat hij had gewerkt in een Indiaas restaurant, sprak het hem wel aan. “Mensen die naar India reizen voor het redden van olifanten”. Eenmaal in de bioscoopzaal keek hij om zich heen. “Wat is het eigenlijk voor film?” vroeg hij, ineens alert, met een blik op een stel tieners met bakken popcorn in hun hand. “Een groep jongeren gaat naar India om daar olifanten te redden” legde ik uit. Hij knikte begripvol. Daar kwam ik goed mee weg dacht ik tevreden. “Dus het is een kinderfilm” constateerde hij vlak daarna. Nu schiet ik opnieuw in de lach bij deze herinnering.

Zoektocht naar een middelbare school

In mijn vorige blog schreef ik over de zoektocht naar een middelbare school voor Dunya. Nu gaan we naar de Brugklas-film, zie het maar als een onderdeel van de voorbereidingen op volgend jaar. Deze leerlingen zijn al een stapje verder. “Op schoolkamp naar Drenthe, hoe cool is dat?” Zo begint de film van Brugklas. Ik vraag me af of brugklassers echt zo enthousiast zijn om naar Drenthe te gaan, maar ik ben natuurlijk niet objectief. Bovendien ben ik geen echte Brugklas-fan. Ik ben meer van Spangas. Ik vind die serie beter geacteerd en die komt bij mij meer binnen dan de verhalen in Brugklas, ook al komen die redelijk overeen soms. Voor mijn gevoel worden verhaallijnen in Spangas wat meer uitgediept en de emoties lijken echter. Maar ik kijk er natuurlijk heel anders naar dan de doelgroep waarvoor de series gemaakt worden.

Op schoolkamp met de Canta

“De tijd van je leven” heet de film van Brugklas. Ik kijk er in het begin wat sceptisch naar, maar na verloop van tijd ga ik toch meer op in het verhaal. Kritisch naar de leerkrachten, maar meelevend met de leerlingen. De twee hoofdrolspelers, Nola en Boy gaan ervandoor met een Canta. Ze gaan de klas achterna die op schoolkamp is. Nola mag niet mee omdat ze ruzie heeft met Fenna, een meisje met veel ‘looks’ en rotopmerkingen, dat het zo weet te spelen dat zij het slachtoffer is. Ondertussen pikt ze het vriendje van Nola in. Dat is wel herkenbaar, echt pubergedoe.

Applaus voor een zoen

Natuurlijk zijn de pubers in werkelijkheid allang geen pubers meer. Het zijn jongvolwassenen die spelen dat ze twaalf of dertien jaar zijn. Zoals te verwachten was, ontstaat er iets tussen Nola en Boy als ze twee dagen samen in een klein autootje zitten. Eenmaal aangekomen bij het schoolkamp waar ze Jesse weer ziet, blijkt Nola niet meer verliefd op hem te zijn. Dat vind ik wel grappig. Goed zo Nola, laat je niet gebruiken. De spanning tussen haar en Boy wacht nog even op de ontknoping. Als er aan het eind van de film gezoend wordt, klinkt er dan ook een ontladend applaus in de zaal. Ik moet enorm lachen en Dunya vindt het maar raar.

Wildlands

Dunya kijkt me regelmatig lachend aan tijdens de film, vooral als ze een bekend plekje ziet. De ingang van het dierenpark, of het plein in het midden van het park. “Er is daar vast ook geen alarm ofzo” snuift ze kritisch als de twee leerlingen midden in de nacht door Wildlands lopen. Welja, je springt over een muurtje en je slaapt een nachtje in de dierentuin. Wel een leuke ervaring, maar in het echt zou ik het niet aanraden. Gelukkig kan in een film alles en dat maakt het des te spannender. Dunya geniet van de film.

Onderweg met de Canta

Tijdens de film klinkt er muziek van Abel en van Laura. “Is dit het origineel?” fluistert Dunya als “Onderweg” door de zaal klinkt. Ik knik en we zingen zachtjes mee. We zijn niet de enige, hoor ik. Ik vind de film goed te volgen en geniet er wel van. De roadtrip in een autootje dat alleen op het fietspad mag is natuurlijk wat ongeloofwaardig. Ik zou zelf niet naar Drenthe rijden in een Canta, maar als je veel geduld hebt en leuk gezelschap is het wel slim gevonden. Toch hoop ik dat Dunya gewoon de trein pakt als ze besluit naar Emmen te gaan. Op schoolkamp gaat ze in groep acht nog. Ondanks dat ze niet erg gewend is met alleen logeren, verwacht ik niet dat ze heimwee krijgt. Ze heeft tenslotte haar vriendinnen om zich heen. 
Ravage van chips en popcorn

Na afloop van de film rennen de tieners massaal de zaal uit tijdens de aftiteling. Als de lichten aangaan kijken we met open mond naar de ravage die ze achterlaten. Overal ligt popcorn op de stoelen, op de vloer…. We ruimen onze popcorn en chips die omgevallen is op en gooien het in de afvalbakken bij de uitgang. We hebben het niet eens zelf omgegooid, maar de schoonmaakploeg van de bioscoop natuurlijk ook niet. Dunya vond het een geweldige film en dan is het doel behaald. Voor de doelgroep maakt het niet uit of de hoofdrolspelers veel ouder zijn in het echt of dat de verhaallijn wat cliché is. Zij heeft genoten en verheugt zich op haar eerste schoolkamp. En stiekem ook al heel erg op haar eigen brugklas, volgend jaar! Ik hoop dat zij dan ook de tijd van haar leven zal hebben.

woensdag 6 februari 2019

Onderweg naar het Voortgezet Onderwijs


De eerste lesmiddag op de middelbare school was een groot succes. Er zijn veel leuke dieren en aardige mensen. 


Lesjesmiddag op voortgezet onderwijs


“De lesjesmiddag is alleen voor kinderen, maar ouders die willen blijven, kunnen een rondleiding krijgen van twee leerlingen” vertelt de docent van de middelbare school waar we komen kijken. Dit is de eerste school en hij staat hoog bovenaan ons lijstje. We hebben al gelezen dat er echte dieren zijn. Echte dieren, die je als leerlingen zelf gaat verzorgen! Hoe cool is dat?! Vanmiddag krijgt Dunya wat proeflessen om een indruk te krijgen van de school. Er breekt een nieuw tijdperk aan. We gaan onderweg naar het voortgezet onderwijs!

Goede bedoelingen

Ik wens Dunya succes en kijk haar na als ze wegloopt. Wat wordt ze groot. De tijd dat ze op mijn buik sliep, dat ze in de kinderwagen lag, dat ik haar flesjes kon geven, ligt heel ver achter ons. Moeder word je met vallen en opstaan, maar gelukkig heb ik Dunya die me dat haarfijn uitlegt. “Dit vond ik niet leuk!”, “Je deed overdreven”, “Je zet me voor schut!”. Soms word ik boos om zulke uitspraken, want ik bedoel het natuurlijk goed. Maar het gaat er niet om wie er gelijk heeft, maar om hoe goede bedoelingen bij haar binnenkomen. Dus zeg ik alsnog sorry, een volgende keer denk ik er hopelijk eerder aan. Kleine meisjes worden groot, daar moet ik ook in meegroeien. Overdag geef ik les in groep drie en ’s avonds heb ik een puber in huis die een andere aanpak nodig heeft.

Een baardagaam op haar arm

Een docent haalt mij terug in het hier en nu. Ik loop mee met de leerlingen die enthousiast vertellen over de school en de leraren. Ze hebben het naar hun zin. Al pratend komen we bij het dierenlokaal. Hamsters, maar ook reptielen, zoals een enorme slang, een babyslang en een soort leguaan. Later vertelt Dunya dat het een baardagaam is. “Als kinderen deze dieren nou heel eng vinden, moeten ze dan toch het hok verschonen en de dieren oppakken?” vraag ik, denkend aan hoe ik als kind was. “Nee, ze worden wel gestimuleerd om een klein aaitje te geven, maar niet gedwongen” vertelt het meisje. Maar dan bedenk ik met een glimlach dat Dunya dit vast niet eng vindt. “Ik heb die grote baardagaam op mijn arm gehad. Hij klemde zijn achterpoten vast aan mijn arm. Dat voelde een beetje eng, maar ook leuk!” vertelt ze achteraf met glimmende ogen.

Een school met echte pony’s

Mijn blik dwaalt af naar buiten. “Wauw!” zucht ik. “Echte pony’s op school. Dat is toch fantastisch!” De meiden lachen wat. Ze zijn er al zo aan gewend dat ze zulke reacties niet eens meer verwachten. “Mama, er zijn echte pony’s” vertrouwt Dunya me toe als ze terug is. “Echte pony’s die je echt zelf mag verzorgen! Maar niet op rijden…” voegt ze er berustend aan toe. Jammer, maar ze begrijpt het wel. Na afloop van de lesjesmiddag komen de groep acht leerlingen het kooklokaal uit. Het duurt even voordat ik Dunya zie. Ineens vind ik het een beetje spannend. Wat nou als….? Maar dan zie ik haar lachend, stralend en met een nieuwe vriendin aan komen rennen. Dansen is het bijna. Er volgen nog meer open dagen, maar ik weet het op dit moment al. Dit wordt de school. En haar nieuwe vriendin denkt er gelukkig net zo over.

Zorgcoördinator

Ik raak nog even in gesprek met de zorgcoördinator en leg haar heel kort de situatie uit bij Dunya’s huidige school. Het is een leuke school, maar de extra begeleiding en communicatie daarover laat toch echt veel te wensen over. Althans als het om Dunya gaat. Dunya’s rekenachterstand is niet ineens in het niets opgelost al doen ze nog zo hun best om mij ervan te overtuigen dat ze op niveau zit en geen hulp nodig heeft. Uit de cito rekenen groep acht blijkt dat ook. De zorgcoördinator stelt me gerust. Ze gaan eerst herhalen en inventariseren dan wat kinderen nodig hebben. Ik hoef me geen zorgen te maken. “Hoe heet jij ook alweer?” vraagt Dunya. “Mariska” zegt ze. En noemt dan haar achternaam. “Die hoef ik niet te weten” zegt Dunya. “Ik hou toch niet van mevrouw zeggen!” Een leerling vertelt dat ze meestal juf of meester zeggen en dat bevalt Dunya ook wel.

Leerwegondersteuning

Het is dan ook niet verrassend dat het advies blijft VMBO-Kader met LWOO. Leerwegondersteuning. Dat biedt wat meer ruimte voor ondersteuning op haar nieuwe school. Dan kan ze dan wat dingen inlopen, waar ze nu alleen mee worstelt. Dunya is over de teleurstelling heen van vorig jaar. Ze rekende op VMBO Theoretische Leerweg, maar dat ging niet door. Ze had niet de groei gemaakt die daarvoor nodig was. Gelukkig kan ze op de school waar ze naar toe wil makkelijk doorstromen naar een hoger niveau als blijkt dat ze meer aankan. Ik sluit niet uit dat dat gebeurt, maar zo niet is het ook prima. Ik ben zelf het voorbeeld van hoe je via een andere weg toch op je pootjes terecht komt. Ik begon met Speciaal Onderwijs en heb nu een MBO diploma en begeleid nu zelf kinderen met leerproblemen.

Geen dolfijnentrainer, wel dieren

Dunya wil iets doen met dieren. Dolfijnentrainer heeft ze losgelaten. Het lijkt haar wel leuk, maar ze is realistischer gaan denken. Ook daarin groeit ze. Ik heb het nooit uit haar hoofd proberen te praten. Als dat haar droom is, waarom zou het niet kunnen? Ze moet ervoor gaan als ze wil. Maar nu twijfelt ze. Wel probeert ze via een bekende iets te regelen met dolfijnen aaien in het Dolfinarium. Wie weet. In elk geval wil ze met dieren werken. Geen dierenarts, dan moet je soms ook dieren pijn doen om ze beter te maken en ze kan niet tegen bloed. Maar wat ze wil worden is van later zorg. Eerst gaan we door met onze zoektocht naar de juiste school. VMBO scholen kunnen iedereen plaatsen op de school van zijn of haar eerste keuze vertelde iemand in mijn netwerk. Dat het nog nooit is gebeurd dat ze iemand moesten weigeren had de school al verteld en dat geeft rust.

Lotingssysteem middelbare scholen

Door het lotingssysteem voor middelbare scholen in Amsterdam, moeten we vier scholen uitzoeken en op ons lijstje schrijven, want het moet natuurlijk wel volgens de regels. We hebben nog wat te doen de komende tijd. Het wordt leuk. Een nieuw avontuur, voor ons allebei. Voor mij eindelijk een stap in een onbekende wereld., want met Voortgezet Onderwijs heb ik geen ervaring. Tot nu toe wist ik alles van kinderopvang en alles van de basisschool. En weet ik het niet, dan vraag ik het deze collega, of een andere collega. Geen kluitjes in het riet voor mij. Nu wordt alles anders en dat is ook leuk! Ik kijk ook uit naar deze volgende fase.

Checklist Scholengids

Dunya heeft een checklist uit de Scholengids gehaald. Daarop staat alles waar je op moet letten. Maar wij letten op sfeer, op de ervaringen van de leerlingen die er al op zitten,  of ze kan doorstromen en hoe de extra hulp geregeld wordt. Heel veel dingen weet je pas als je er een tijdje zit. Vooraf is het onmogelijk om alles uit te sluiten, we moeten het doen met wat er voor informatie beschikbaar is. Die ziet er op deze school goed uit. Dunya ziet het helemaal zitten om elke dag met de pont naar school te gaan. Ik vind het een fijne gedachte dat ze straks niet de hele stad door hoeft te fietsen.

Met de pont naar de middelbare school

Ik geniet ervan dat Dunya groot wordt. Natuurlijk mijmer ik af en toe over de tijd dat ze een baby was, maar dan voel ik ook weer de vermoeidheid en de stress die ik toen voelde. Toen ze naar de basisschool ging vond ik dat ook niet lastig, maar vooral leuk. Ineens was ik ook een moeder die haar kind van school ging halen. Onderweg naar school in de bakfiets. Superleuk vond ik het. Ik genoot ervan. Ben dat ook altijd blijven doen. Nu ben ik een trotse moeder van een echte puber en zoeken we samen een middelbare school uit.  Ophalen is straks niet meer nodig. Ze gaat en komt zelf. Met de pont. We verheugen ons er alvast op, al moeten we nog wat scholen bezoeken en zijn we halverwege groep acht. Er komt nog een musical en een schoolkamp. Nog even genieten van de leuke dingen van de basisschool. En na de zomervakantie breekt er een nieuw tijdperk aan!






woensdag 19 september 2018

Bollo en Dunya knuffelen wat af in de vakantie. Een dag niet geknuffeld is een dag niet geleefd!

Een heerlijke zomervakantie

Het was een geweldige zomervakantie. Niet al te vol gepland en toch erg genoten. Naar de Lookout, schommelen over de dakrand boven Amsterdam. Naar This is Holland, Nederland in vogelvlucht. Met Alice naar de Efteling, tot 23 uur! Een weekje dagkamp, wat geweldig was. En dan nog dat weekje in een bungalow: ik lekker op de bank met een boek, Dunya naar alle kinderactiviteiten die er voor haar leeftijd zijn. Knuffelen met Bollo, zwemmen met vakantievrienden, knutselen in de Bollo-club en natuurlijk het weerzien met Celine, de vaste medewerkster van Fun & Entertainment. Elke dag zijn we benieuwd wie er in het Bollopak zit. Dat is wat nieuws, want voorheen vroeg Dunya zich dat nooit af.

Knuffelen met Bollo

“Dat was Boas” zeg ik tegen Dunya. Ze knikt. Een kwestie van observeren, dan herken je de medewerkers al snel. Als we op een dag bij de speeltuin aankomen zit Bollo op een stoel. Het wachten is op Celine die vandaag zou komen. Zodra Bollo Dunya in het vizier krijgt springt hij op en spreidt zijn armen. “Is Celine er al?” vraagt een jongen aan een andere medewerker. Ik bijt op mijn lip om mijn glimlach te verbergen als ze zegt dat ze zo wel zal komen. Bollo doet net alsof hij Dunya deze week voor het eerst ziet, dus het is niet moeilijk te raden wie er in dat pak zit vandaag. Als Bollo vertrokken is zegt Dunya. “Volgens mij was dat Celine….”

Fiets gestolen

Als we thuiskomen en we even naar de supermarkt lopen checken we onze fietsen. Het is een enorme klap als we ontdekken dat Dunya’s fiets weg is. Maar dan ook echt weg. Natuurlijk had ze ‘m goed geparkeerd en de vragen als “Stond ie op slot?” zijn ook nogal overbodig. Als het al gebeurt dat ie een keer niet op slot staat, dan zeker niet als we op vakantie gaan. Alles is dubbel gecheckt. Fiets weg, inclusief sloten. Niks meer te vinden. De volgende dag meteen een nieuwe fiets gekocht. Een zwarte. We durven het niet meer aan om een mooie fiets te kopen. Maar zijn er behoorlijk stuk van.

Begrafenis

De rest van de week staat in het teken van het overlijden en het afscheid nemen van oom Roel. Ik ben dankbaar voor Dunya’s hand in de mijne tijdens de begrafenis. Ik denk dat ik wel uitgehuild ben als we in de kerk komen, maar zodra ik vol goede moed mijn mond opendoe om te zingen stromen de tranen weer. Ook het gemis van tante Frouwke speelt hierbij een rol. Oom Roel is er niet meer bovenop gekomen en nu zijn ze weer samen. Met Wieke, hun dochter, mijn nichtje waar Dunya naar vernoemd is in haar derde naam. Voor de laatste keer naar het grote huis in Den Helder. Ik ben enorm verdrietig. De volgende dag zoek ik een plekje achterin de kerk. In het koor zingen durf ik nu niet aan. Ook hier merk ik dat het zingen nog niet gaat. Gelukkig val ik niet zo op omdat ik verstopt zit. Onderweg naar huis is er opeens de afleiding.

Huisartsenpost

Een fietser fietst te hard een bocht in en gaat onderuit. Dunya remt uit alle macht maar kan niet voorkomen dat ze met haar been tegen zijn trapper botst. Allerlei mensen willen zich over de fietser bekommeren, maar hij lacht, springt op zijn fiets en scheurt weg. Dunya roept mij en loopt met haar fiets aan de hand naar mij toe. Haar been bloedt, twee diepe sneden. Drie kwartier sta ik in de wacht bij de Huisartsenpost, dan krijg ik een assistente aan de telefoon die tegelijkertijd de noodlijn moet beantwoorden en mij daarom weer in de wacht zet.

Naar de dokter

Als we eindelijk bij de dokter zitten met haar vader en Fawad, die toevallig in Nederland zijn, legt ze uit wat er is gebeurd. “Hoe laat was dat?” vraagt de coassistent. “Kwart over één ongeveer” vertel ik. “Hebt u toen meteen gebeld?” vraagt hij. “Ja, maar ik stond drie kwartier in de wacht” antwoord ik. De arts en coassistent schrikken. Ze besluiten om de wondjes te lijmen en niet te hechten. Eerst worden ze geplakt en daarna plakken ze er hechtpleisters op. Het doet pijn en Dunya roept: “Au, au, au!” terwijl ik haar afleid en zorg dat ze haar been niet ziet. Ondanks de pijn laat ze geen traan. Haar broertje zegt in de auto dat ze net een baby was. Maar ik zeg dat als iemand pijn heeft ze gewoon au mag zeggen en ook mag huilen. Stoere jongen met zijn zes jaar. Hij kroop bijna in de jas van zijn vader toen we bij de dokter waren. Maar zo in de auto doet hij alsof hij heel dapper is. Dunya haalt haar schouders op. “Dat begrijp je nog niet zo goed, want je bent nog klein…” reageert ze. En daarmee heeft ze het laatste woord in deze discussie.

Nieuw schooljaar

Dan begint het nieuwe schooljaar. Dunya gaat haar laatste jaar in op de Wereldschool. Met juf Tanja, omdat juf Hanna onverwacht naar een andere school is gegaan. Natuurlijk had ik al een voorgevoel dat er iets speelde die laatste dag voor de vakantie, maar heb het overboord gezet en genoten van de vakantie. Een paar dagen voor het nieuwe schooljaar komt er een mail van de directrice. De formatie heeft een metamorfose ondergaan. Suprise! Dunya ziet het als eerste. “Groep 7/8 juf Tanja???? Waaaat????” Snel naar beneden scrollen voor de toelichting. Inderdaad, juf Tanja wordt haar nieuwe juf. In groep zes hebben ze iets opgebouwd samen en ik denk dat ze het in groep acht ook heel goed gaan doen samen.

Groep vier

Ik begin in groep vier op mijn school. Dit wordt een leuk schooljaar! Ik vind het allemaal schatjes en ze zijn nog zo klein. Heerlijk die koppies. We doen rekenen, taal, spelling, Estafette, enzovoort. Het is allemaal nieuw voor ze. Sommige kinderen vragen veel aandacht op didactisch gebied, andere kinderen hebben juist aandacht en liefde nodig. Waar een leerkracht geen tijd heeft, spring ik graag in dat gat. Kom maar bij mij, wat is er aan de hand? Waarom ben je zo boos? En het kind kalmeert. Dat is wat ze nodig hebben: een luisterend oor, ze willen gehoord worden. Wie niet? Deze school is ideaal. Extra hulp geven aan kinderen ligt mij het beste. Ik geniet van de kinderen en van mijn werk. Een eigen lokaal zelfs! Heerlijk is dat. Fijn om na het verdrietige weekend weer afleiding te hebben door lekker te kunnen werken.

Natuur en dieren

Dit jaar zoeken we een volgende school uit. We moeten hard werken voor een goed advies. Alles is relatief. Daarover laten we ons nog niet uit, dat houden we binnenshuis. In elk geval denk ik dat we een school moeten vinden waar ze aandacht hebben voor natuur en dieren. Nog steeds werkt Dunya maandelijks in het plantsoen voor de deur en van de werkgroep krijgt ze eigen tuingereedschap. Een fantastisch cadeau! Dolfijnentrainer lijkt Dunya bij nader inzien toch niet zo geweldig, maar iets met dieren wel. Geen dierenarts want ze houdt niet van bloed. Ik denk dat we er wel uitkomen. Volgend schooljaar begint een heel nieuw leven voor ons. Maar voor nu genieten we van dit laatste schooljaar waarin allerlei leuke gebeurtenissen op stapel staan! Dunya is er klaar voor: Groep acht: hier ben ik!

vrijdag 10 augustus 2018

Op dagkamp in de Kennemerduinen



Jeugdduin 2


Een beetje witjes en stilletjes zit Dunya in de bus achter het raampje. Ik knik haar bemoedigend toe. Ze is al zo vaak op kamp geweest, maar die eerste dag blijft spannend. Bovendien is dit een ander kamp dan voorheen. Dit jaar gaat ze naar de Kennemerduinen. Ik weet zeker dat het leuk wordt. Ze gaat ervan genieten, ze maakt vrienden en vriendinnen en komt met veel energie en enthousiaste verhalen terug. Maar voor het zover is moet ze dit moment door. In een bus met onbekende kinderen, waarvan een aantal elkaar toch al kent van school of uit de buurt, moet ze toch moed verzamelen. Als er maar leuke kinderen zijn die met haar willen spelen. “Het is nog nooit gebeurd dat je geen vriendinnen had!” stel ik haar gerust. Ik heb op aanraden van een vriendinnetje van Dunya gekozen voor kamp Jeugdduin 2. Ik had nooit zo’n goed gevoel bij dat andere kamp en dit ademt wat vriendelijker. De website alleen al, de toon is anders, prettiger. Het blijven vrijwilligers, maar het gaat om de manier van omgaan met kinderen en ouders. Dit voelt beter voor ons.

Tijgerbus voor Team Tijger


Dunya zit in de Tijgerbus en dat komt natuurlijk heel goed uit na haar succesvolle actie voor Team Tijger afgelopen tijd. Terwijl ik met een andere moeder sta te kletsen, zie ik een meisje met lange blonde haren instappen. In een flits zie ik iets bekends. Ik gebaar naar Dunya die mij niet begrijpend aankijkt. Ik wijs naar de ingang van de bus en ze rekt zich een beetje uit om te kijken wat ik bedoel. Dan schiet ze omhoog, alsof ze ineens een paar centimeter groeit. Roos schuift naast haar in de bank. Dunya krijgt wat kleur op haar gezicht en lacht naar me. Ik steek mijn duim op en haal opgelucht adem. Er is in elk geval één leuk meisje: haar oud-balletvriendin! Op naar de Kennemerduinen!

Genoeg vriendinnen


Op kamp maakt ze nieuwe vriendinnen. Dat is superleuk. Ze spelen in de duinen, zwemmen in het meer, wandelen langs het strand en vermaken zich prima. Elke middag komt ze met een boos gezicht de bus uit. Ik zucht inwendig de eerste dagen. Wat is er mis gegaan? Maar als ik vraag of het niet leuk was zegt ze somber: “Jawel, maar ik ben moe!” Het eerste uur krijg ik er niet meer uit dan dat. De eerste avond is ze vreselijk misselijk als ze uit de bus stapt. Ik haal bij de drogist pilletjes tegen reisziekte. Nu is het klaar, dit gaat niet goed zo. De volgende dag stapt ze zonder misselijkheid uit de bus. Het werkt, zo’n half pilletje.

Actief en enthousiast


Nu de hitte plaats heeft gemaakt voor een aangename temperatuur komen alle enthousiaste verhalen waar ze tot nu toe te moe voor was los en ik ben in één klap overtuigd van het succes van dit kamp. Er worden poffertjes gebakken, er wordt gezongen, gezwommen in het meer, levend stratego en het douanespel gespeeld in de bossen en er wordt gewandeld door de duinen. Dit kamp is een stuk actiever, met veel enthousiaster leiding dan we gewend zijn.

Tienertoerkamp


Ik had het vroeger een stuk zwaarder als ik op kamp ging. Het liefst koos ik voor veiligheid, maar ik ging toch en dat vind ik met terugwerkende kracht heel knap van mezelf. Dat waren geen dagkampen, maar gewoon een week van huis, op Tienertoerkamp bijvoorbeeld. Daar voelde ik me vaak wel alleen, maar had het toch ook wel naar zijn zin. Dunya heeft daar geen last van. Als ze eenmaal door het eerste moment heen is gaat de rest vanzelf. Ze legt makkelijk contact met kinderen en heeft in mum van tijd een groepje vriendinnen om zich heen. Roos speelt veel met vriendinnen van school die mee zijn op kamp. Dunya en ik zijn het erover eens dat het makkelijker is om nieuwe kinderen te leren kennen en nieuwe vrienden te maken als je alleen bent. Je moet wel. Dat is toch moeilijker als je met bekenden op kamp gaat. Logischerwijs klit je dan bij elkaar.

Op blote voeten


Op donderdag komt ze op blote voeten en met een grote pleister op haar knie uit de bus. “Waar zijn je sandalen?” vraag ik. “In mijn tas. Ze zijn heel vies.” Ik haal ze eruit. Los in haar tas, tussen de schone reservekleding en broodtrommel. Het zand zit overal. Ik schud mijn hoofd. “Kon je ze niet even afspoelen?” vraag ik. Dat kon niet, waarom niet heb ik niet gehoord of begrepen, maar ik klop ze af en ze kan ze weer aan. De rest gaat wel in de wasmachine. Het gaat nog eens goed mis met het altijd op blote voeten lopen. Er komt een moment dat ze in een stuk glas stapt of een scherp steentje in haar voet krijgt. Maar die horrorverhalen maken uiteraard geen indruk. Ik hoop dat het niet gebeurt en anders moet ze het op die manier maar leren. Meer dan waarschuwen kan ik niet doen. 

Waarschuwen, zonder resultaat


Waarschuwen dat ze zich moet insmeren, waarschuwen dat ze niet op blote voeten moet lopen, waarschuwen dat ze genoeg moet drinken. Deze waarschuwingen slaat ze toch in de denkbeeldige wind. Toch zal ik als moeder nooit afleren om te blijven waarschuwen. En zij zal niet leren om er naar te luisteren. Als ze flink verbrand is smeert ze zich een paar dagen goed in. Daarna is ze het weer vergeten of vindt het niet de moeite waard. “Een ander meisje zei ook al: Tegenwoordig krijg je overal wel een beetje kanker van!” Ik kan niet zo goed tegen dit soort opmerkingen, dus zeg ik: “Dus dan moet je willens en wetens het risico maar vergroten door je te laten verbranden? Los daarvan doet het ook vreselijk zeer toch?” Ja, dat is ze met me eens. Pas na drie dagen kan ze weer zelf haar rugtas dragen. Maar ook deze waarschuwing blijft niet lang hangen. Ik weet zeker dat ze dit volgende week weer vergeten is. 


Laatste kamp dag


“Wat kan ik morgen meenemen voor de picknick?” vraagt Dunya op donderdagavond. Pardon? Ik had geen idee dat ik iets moest maken en schuif mijn bord spaghetti weg. Wat nu? Een pakje bladerdeeg in de vriezer en een blik Halal-worstjes staat op de plank. Vooruit dan maar, provisorische worstenbroodjes maken. Een half uur later heeft ze een trommel vol broodjes. De laatste dag kamp. Dat wordt huilen na afloop. Dan een paar dagen tijd om bij te komen, niet meer racen om de bus te halen en daarna maken we ons klaar voor een weekendje Eindhoven met Efteling-bezoek. Het dagkamp is voorbij, maar de vakantie nog lang niet!


zaterdag 6 januari 2018

Een vlucht over de vakantie met de Amsterdamse Stadspas



Een vlucht over Nederland met This is Holland is een onvergetelijk avontuur.
Bij This is Holland vlogen we samen over Nederland. Een onvergetelijk avontuur!

 

Stadspas

De Stadspas is een waar feestje, zeker deze vakantie. Als we alles doen wat we mogen doen, gratis of voor heel weinig geld, dan hebben we te weinig vakantiedagen. De Amsterdamse Stadspas is voor mensen met een laag inkomen en de aanbiedingen voor uitstapjes zijn niet mis. Zo gingen we natuurlijk al naar A Touch of Gold in de Ziggo Dome, wat al een hele belevenis was, maar we kunnen ook voor één euro naar Circus Zanzara en naar de nieuwe attractie in Noord: This is Holland. 

Circus Zanzara

Circus Zanzara staat elke winter in het Westerpark. Het is geen gewoon circus. Het is een soort mengeling van straattheater, straatmuzikanten en circusacts. Acrobatiek is natuurlijk wel het favoriete onderdeel voor Dunya. Verlangend zit ze dan te kijken en zucht ze: “Dat wil ik ook kunnen….”. Er wordt weinig gesproken, maar dat maakt het juist zo leuk. Dat je zonder woorden een hele voorstelling kunt geven die geen seconde verveelt. Ik vind vooral de accordeon mooi, wat een geweldige muziek en wat knap dat ze gewoon doorspeelt ook al wordt ze opgetild of staat ze vrijwel op de kop. Dat is nou echt circus. 

Circus Noël

Op televisie hebben we de serie “Circus Noël” gevolgd. Dat gaf een leuk inkijkje in een circus. Maar het was niet te vergelijken met wat we hier zagen. Geen clowns, geen koorddansers, geen act op een paard, maar wel koordklimmen en schommelen op een koord: heel spannend allemaal. De scenes volgen elkaar snel op, waardoor de voorstelling altijd de aandacht vasthoudt. Veel herkenbare emoties worden uitgespeeld en het is gewoon een knipoog naar het leven. Wij hebben daar erg van genoten.
In de pauze chips en chocomel gekocht waarvan er eentje omvalt. Oeps, sorry mevrouw. We voelen ons wel erg opgelaten als het mis gaat en iemand anders het over haar tas krijgt, maar kunnen er ook weinig aan doen. Het is zo druk en als Dunya met het dienblad naar een tafeltje wil lopen gaat het mis. We krijgen wel een nieuwe chocomel, wat erg aardig is van het circus. De chips is beter te doen dan vorig jaar, want toen vond ik de biologische chips gewoon niet te eten. Dunya eet ze ook met smaak op, dus het zal vorig jaar wel aan het moment gelegen hebben. 

This is Holland

Donderdag willen we, ook voor één euro, weleens de nieuwe attractie “This is Holland” uitproberen. Dat is in Noord, dus we fietsen tegen de wind in langs het IJ naar de pont bij Amsterdam CS en komen daar natuurlijk veel later aan dan de bedoeling was. Aankleden, tandenpoetsen en dat terwijl ze de hele vakantie al te laat in bed ligt, dat valt niet mee voor Dunya. Maar we zijn er en sluiten aan in de rij. Het is niet zo’n lange rij. Om de tien minuten kunnen er weer mensen naar binnen. Ondertussen kunnen we onze kennis over Nederland testen op de Ipads die er staan. Wij scoren niet heel hoog, ook afhankelijk van de vragen. 

Watersnoodramp

Eenmaal in de zaal krijgen we een filmpje te zien, waarin een acteur op een grappige manier vertelt over hoe Nederland is ontstaan, hoe het water ons land heeft beschermd en hoe dat later resulteerde in de strijd tegen het water, zoals de Watersnoodramp in 1953. Ik vind het erg interessant. Daarna volgt in een andere zaal weer een andere film, maar deze is in het Engels. Mogelijk een vergissing. Dunya baalt. Ik probeer wat dingen te vertalen, want ondanks dat ik mijn Engels niet zo goed vind, merk ik dat ik het nog goed kan volgen. Het gaat te snel om alles te vertalen en ik denk dat ze de meeste dingen wel begrijpt door de beelden. 

Flight Experience

Daarna begint het echt: de Flight Experience. Negen minuten vliegen we over bollenvelden, dijken, de deltawerken, de haven van Rotterdam, de Erasmusbrug, Schiphol, Amsterdam Centraal en teveel om op te noemen. We zien, horen, voelen en ruiken de zee, de tulpenvelden, de wind en lijkt het alsof we dwars door de stormen vliegen of bijna neerstorten in de Noordzee. We zien de duinen onder ons en vliegen rakelings langs de Erasmustoren en de afsluitdijk. Ook alle seizoenen komen voorbij in de negen minuten die we in de stoel zitten. "De haven van Rotterdam toch?" vraagt Dunya als we over een gebied met containers en schepen vliegen. Ik knik. "Kijk, de Erasmustoren!" wijs ik. Even later zien we heel veel vliegtuigen. "Aah Schiphol!" zegt Dunya. "Vieftuig" lach ik, verwijzend naar de uitspraak van haar broertje toen hij nog klein was. Onze stoel beweegt mee, waardoor we even wankel op onze benen staan als we uitstappen. Maar het valt me mee, aangezien ik er best gevoelig voor ben, maar mijn hoofd blijft helder. Het is echt een genot. Jammer dat het zo kort was. Tot slot kunnen we voor vijf euro een foto kopen die gemaakt is bij de ingang van de route.

Lookout

De foto kunnen we ook downloaden als we hem kopen. Ik ontdek wel dat ik alleen die ene foto met die ene gekozen achtergrond kan downloaden. Dus de andere achtergronden werken helaas niet. Dan is vijf euro ook best veel geld voor een foto. Maar we zijn wel blij dat we 'm hebben. De foto maken gaat net als bij de ADAM toren, de LOOKOUT, waar Dunya heel graag naar toe gaat. Alleen is de foto daar gratis, dat zit bij het toegangskaartje in waarschijnlijk. Dat is ook terecht, want het is normaal gesproken niet goedkoop om mee te doen. Bij de ADAM toren kijk je uit over Amsterdam, bij This is Holland beleef je Nederland. “Wat vind je leuker?” vraag ik Dunya als we op de pont terug staan. Ze aarzelt. “Ik weet het niet zo goed. Het is allebei leuk!” Ik zou kiezen voor This is Holland. De LOOKOUT is geweldig, maar behalve het uitzicht is er niks te doen. Weinig extra informatie. In het café kun je wel dingen lezen, maar het zou leuk zijn als je daar ook wat meer leert over bijvoorbeeld de geschiedenis van Amsterdam. Interactief. Of inderdaad via filmpjes. De toren is meer gericht op Amsterdam en niet op heel Nederland. Ze kunnen elkaar dus prima aanvullen. 

Acrobatiek

We vonden het in elk geval geweldig om mee te maken, al had de vlucht over Nederland wel langer gemogen. Als je de volle prijs betaald is het wel duur voor een attractie die totaal een uur duurt. We wachten dus weer tot de volgende Stadspasaanbieding komt, voordat we dit nog een keer gaan doen. Daarna staat er deze vakantie nog één activiteit (zonder Stadspas) op het programma: Het Kinderen voor Kinderen kerstvakantieconcert. Ook daar komen we acrobatiek tegen. Maar daarover vertel ik jullie meer in mijn volgende blog.

vrijdag 29 december 2017

A Touch of Gold voor Dunya



 
Dunya met Epke Zonderland na afloop van de generale repetitie van A Touch of Gold


Generale repetitie A Touch of Gold
“Komt Sanne Wevers ook?” vraagt Dunya opgewonden als ze leest wat er op het blad met Stadspasaanbiedingen staat. Ik knik. “Ja, dat staat erbij. Net als Epke Zonderland!” Daar hoeft ze niet over na te denken. Ze wil er naar toe. Het is een geweldige aanbieding van de Amsterdamse Stadspas. Een groot sportspektakel met allerlei internationale turnhelden in de Ziggo Dome. Wij mogen gratis naar de generale repetitie van A Touch of Gold.

De grote muziekshow
De show wordt geopend door Romy Monteiro. Dunya ziet het meteen. Ze kent haar van een aantal Zapp-programma’s, zoals de Grote Muziekshow die ze presenteert met Buddy Vedder. Dat doet ze wel goed en dat ze kan zingen laat ze ook horen. Hier ook trouwens! We genieten vanaf het eerste moment. Vooraf wordt verteld dat de generale repetitie altijd zonder publiek is. Dat is vandaag voor het eerst anders. Lijkt me ook best spannend voor de sporters en artiesten trouwens.

Het beweegplein
Er volgen optredens van uiteenlopende sporters. We zien acrobatiek, dans, de evenwichtsbalk, trampolines, de lange mat en kijken onze ogen uit. Voorafgaand aan de show mochten kinderen zelf sporten op het beweegplein. Dunya heeft wat handstanden uitgeprobeerd, spijkerbroek gehangen en ze heeft in een wiel gestaan en rondgereden. Dus over de kop. Waanzinnig! Daarna snel naar de show, want die begon al bijna. De tijd is te kort. Tijdens de show zitten we ademloos te kijken naar al die fantastische acts. Ik geniet ook van Dunya’s gezicht. Als ze een foto wil maken van het sportterrein klimt ze over de stoelen heen om een rij achter ons er weer bovenop te klimmen. Ik hou haar, en in gedachten mijn hart, goed vast maar het gaat natuurlijk helemaal goed. De jongens die achter ons zitten en een foto van ons samen maken, zeggen dat ze ook wel mee kan doen met de show. 

You are gold
Dunya is vooral onder de indruk van het openingslied dat gezongen wordt door Romy Monteiro: “You’re gold”. Achteraf zoekt ze op YouTube, maar de versie van Romy is nergens te vinden tot haar teleurstelling. Er zijn turn-artiesten uit Wit Rusland, Oekraïne, Nederland, Oostenrijk, Liverpool en de rest ben ik een beetje vergeten. De mooiste act vindt Dunya die van Sanne en Lieke Wevers, samen op de evenwichtsbalk. Ik vind de act van de Nederlandse ploeg sowieso erg leuk. De meiden in witte jurkjes en de jongens stoer. Alsof ze het tegen elkaar op moeten nemen. De meiden kijken ook uitdagend naar de jongens van “Kom maar op!”. 

Epke Zonderland
Alles zit in de show. Acrobaten, touwtje springen, breakdance, brug met ongelijke leggers, evenwichtsbalk, trampoline springen, de lange mat, salto’s en ga maar door. Het is een fantastische belevenis, waar we geen genoeg van krijgen. Als om half tien de finale is en de artiesten daarna allemaal verdwijnen is Dunya teleurgesteld. Ze vindt het jammer dat het is afgelopen. Ik heb haast. “Kom op, snel, we gaan. Anders komen we in de massa terecht en het is al laat!” Ik bots bijna tegen Sanne en Lieke Wevers op als ik van de tribune kom en als ik Dunya teruggevonden heb zien we Epke Zonderland. “Snel, ga er naar toe, dan maak ik een foto!” spoor ik haar aan. Helaas is Sanne nergens meer te bekennen en als ik de jassen ga halen is ook Dunya verdwenen. Op zoek naar Sanne, tevergeefs. 

Handtekeningen
Als ze weer opduikt is ze een beetje teleurgesteld, maar bij de uitgang krijgt ze een flyer met handtekeningen van alle artiesten. “Staat Sanne er ook op?” vraagt ze voor de zekerheid. “Jazeker!” zegt een medewerker van A Touch of Gold die net aan komt lopen. “Kijk hier staat Sanne en daar staat Lieke!” Dunya lacht naar me. “Toch een beetje tevreden?” vraag ik. “Ja!” antwoordt ze. We lopen naar de metro en zijn heel laat thuis. We liggen nog later in bed en maken plannen voor de rest van de vakantie. De Stadspas-aanbiedingen zijn erg leuk en de twee weken zijn zo om. De volgende dag bel ik Circus Zanzara en bestel kaarten voor volgende week. Ook regelen we ons logeerfeestje voor oud en nieuw. Inclusief shoppen. 

Schaatsen
De volgende dag zijn we afgepeigerd. Het was heel laat-of vroeg-toen we in bed lagen en ik heb erg slecht geslapen. Geen puf om nog naar Noord te fietsen door de natte sneeuw en we besluiten dan maar boodschappen te doen. We kijken schaatsen, het Olympische Kwalificatie Toernooi. “Jammer dat er gister geen schaatsen was bij A Touch of Gold” verzucht Dunya. “Ik wilde dat ik zo goed was als Sven Kramer. Als we in januari in het Olympisch Stadion gaan schaatsen zou ik het dan heel goed kunnen.” 

Weerstand opbouwen
Zo blijven er altijd wensen over. Maar we hebben genoten van A Touch of Gold. “Ik wil morgen weer!” zegt Dunya. Ik denk er iets anders over. Het was een mooie ervaring en volgend jaar wil ik wel weer, maar morgen lekker op tijd naar bed. Ze straalde vandaag toen ze haar favoriet Sanne Wevers zag optreden. In haar ogen zag ik een vleugje goud. Wat word ik toch gelukkig van zulke momenten. En wat ben ik gelukkig met mijn meisje. Wat bof ik toch dat ik zoveel leuke dingen met haar mag doen. De rest van de vakantie gaan we door met genieten, maar proberen we ook een beetje uit te rusten. Ik moet energie opdoen voor mijn werk. Dunya moet weerstand opbouwen om haar verkoudheid eindelijk eens te boven te komen. Dus genieten blijven we doen, maar uitstapjes met mate.

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...